Την Κυριακή 25/2, φασίστες της Χ.Α. επιτέθηκαν στον ΕΚΧ Φαβέλα, τραυματίζοντας 4 άτομα που βρίσκονταν στο χώρο για συνέλευση. Έχουμε νευριάσει πάρα πολύ με το θράσος των μιασμάτων να χτυπήσουν άοπλες συντρόφισσες και συντρόφους.
Αυτή η επίθεση δεν μας εκπλήσσει. Καμία έκπληξη δεν μπορεί άλλωστε να προκληθεί από άλλη μια φασιστική επίθεση καρμπόν: πάνοπλη και οργανωμένη ομάδα φασιστών κάνει πέσιμο σε αυτοοργανωμένο χώρο, τη στιγμή που οι δυνάμεις δεν επαρκούν για να αποκρουστεί μια επίθεση. Είναι η ίδια τακτική που ακολουθούν εδώ και χρόνια οι φασίστες, απέναντι σε μετανάστες εργάτες (όπως τον περασμένο Νοέμβρη στην πλ. Ιπποδαμείας) και μεμονωμένους αντιφασίστες. Είναι η ίδια μέθοδος που κατέληξε στις δολοφονίες του Παύλου Φύσσα και του Σαχτζατ Λουκμάν.
Αυτού του τύπου οι επιθέσεις γίνονται γατί οι φασίστες γνωρίζουν πολύ καλά πως κάθε φορά που έρχονταν σε σύγκρουση με οργανωμένες ομάδες αντιφασιστών και δεν υπήρχαν μπάτσοι, έχαναν κατά κράτος. Το τρέξιμο, η ρουφιανιά (του συναγωνιστή) και η ύπουλη επίθεση είναι τα αγαπημένα σπορ του σημερινού φασίστα.
Το ξέρουν και οι πέτρες πως στον Πειραιά έχει αλλάξει το κλίμα. Μέχρι και ο λιγότερο ενημερωμένος Αθηναίος γνωρίζει πως η παρουσία των φασιστών στις περιοχές μας έχει φτάσει στον πάτο και πως χρειάζονται τον Μιχαλολιάκο για να κάνουν ένα άνοιγμα της προκοπής. Η επίθεση στη Φαβέλα, που αποτελεί κοινωνικό χώρο, χώρο με ξεκάθαρο αντιφασιστικό πρόσημο, είναι στιγμιότυπο της καθημερινής μάχης που γίνεται στις γειτονιές του Πειραιά ενάντια στους νεοναζί. Μιας μάχης που όλοι και όλες θέλουμε να δώσουμε γιατί νιώθουμε πολύ νέοι για να συνηθίσουμε να ζούμε μαζί με φασίστες.
Αυτή η πόλη δεν μας χωράει και τους δύο.
Ούτε όμως χωράνε στις συνειδήσεις μας όλοι αυτοί οι καλοθελητές που έγιναν όψιμοι αντιφασίστες. Δημοσιογράφοι, μπάτσοι και κυβερνητικοί, όσοι διαχρονικά στήριξαν την άνοδο της Χ.Α., ενώ ταυτόχρονα εμπλούτιζαν οργανικά και ιδεολογικά την αντιμεταναστευτική πολιτική, την καταστολή και την αλλοτρίωση του αντιεξουσιαστικού και αυτοοργανωμένου χώρου. Το ότι θα βρεθούμε στον ίδιο δρόμο δε σημαίνει πως έπαψαν να είναι εχθροί, όχι για εμάς αλλά για την ίδια την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Ο φασισμός θα τσακιστεί στους δρόμους και τις συνειδήσεις ή δε θα τσακιστεί καθόλου. Κάθε θεσμική, δικαστική και μηντιακή παραπλάνηση απλά καθυστερεί την οριστική μας νίκη. Η ανάσα μας είναι αισθητή και σύντομα θα ξανακούσετε τα βήματά μας. Αυτή τη φορά ακόμη πιο κοντά.