κείμενο που μοιράζεται σε σχολεία του Πειραιά, σχετικά με τον Ανδρέα Χρυσικό, φασίστα καθηγητή στο 9ο ΓΕΛ.
Δε θα αφήσουμε κανένα καθηγητή, παπά, μπάτσο ή γονέα να προσηλυτίζει μαθητές στον εθνικισμό και το φασισμό.
Πίσω στις τρύπες σας!
κανένα έθνος δεν μας ενώνει, κανένα όνομα δεν μας χωρίζει\
Σήμερα η νέα μόδα (ή μάλλον back to the 90s μόδα) του ελληνικού εθνικισμού είναι το ζήτημα της ονομασίας της δημοκρατίας της μακεδονίας. Η επιχειρηματολογία τους παραμένει το ίδιο ηλίθια με 26 χρόνια πριν, όταν είχε πρωτοξεκινήσει το όλο ζήτημα. Ο ελληναράς λέει δε δέχεται το ξεπούλημα της χώρας του και της ιστορίας του. Οπλισμένος με πλήρη ιστορική άγνοια, αλλά και με εθνική υπερηφάνεια (καθώς δεν έχει κάτι άλλο για να είναι υπερήφανος) γίνεται υποχείριο των διαφόρων ναζιστικών και εθνικιστικών οργανώσεων. Λούμπεν “μακεδονομάχοι”, παπαδαριό και μαχαιροβγάλτες γίνονται μια γροθιά ενάντια σε κάτι που δεν νοιάζει κανέναν σε ολόκληρο τον κόσμο, παρά μόνο αυτούς.
έξω οι φασίστες από τα σχολεία\
Οι ντόπιοι οργανωμένοι φασίστες όμως δεν αρκούνται μόνο στους παραπάνω “συμμάχους”, καθώς στόχος τους τώρα έχουν γίνει και οι μαθητές. Εκμεταλλευόμενοι την βαρεμάρα των νέων για περαιτέρω τυποποιημένη εκπαίδευση, προσπάθησαν να τους καλέσουν σε κατάληψη κατά της συμφωνίας των πρεσπών στις 29\11\18. Σε κάποια σχολεία οι φασίστες βρήκαν απήχηση σε μικρές παρέες, με τους δεύτερους είτε να βγάζουν πανό, είτε να οργανώνουν αποχή με την υπόλοιπη μάζα μαθητών απλά να συναινεί με αντάλλαγμα απλά το να μην κάνει μάθημα.
Σε κάποια σχολεία όμως οι φασίστες δεν είναι εξωσχολικοί, αλλά είναι καθηγητές σε αυτά. Όπως στο 9ο λύκειο πειραιά, όπου ο Ανδρέας Χρυσικός, μαθηματικός, προσπαθεί να προσηλυτίσει μαθητές στη ναζιστική ιδεολογία και τραμπουκίζει τυχόν αντιφρονούντες. Ευθύνη βέβαια φέρουν και οι υπόλοιποι καθηγητές, που ενώ βλέπουν την όλη κατάσταση, επιλέγουν να “κοιτάξουν τη δουλειά τους”, μη βρουν κανά μπελά! Στα μάτια τους είναι πιο σημαντικό κάποιος βγαίνοντας από το 9ο λύκειο να ξέρει να κάνει ολοκληρώματα και μετάφραση από αρχαία, παρά το να μην είναι μισάνθρωπος, ρατσιστής, ομοφοβικός και ό,τι άλλο αντιδραστικό μπορεί να είναι κάποιος φασίστας.
Όσο η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση γίνεται εντονότερη, τόσο τα τσιράκια των κερδισμένων της υπόθεσης (δηλαδή των αφεντικών) θα προσπαθούν να ανυψώσουν τα εθνικά αισθήματα των μικροαστών. Η συνεχόμενη αφαίμαξη των εργατών από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου στους αστούς προσπαθεί να κουκουλωθεί μέσω της εθνικής ενότητας και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Προσπαθούν να παρουσιάσουν τον εθνικισμό σαν τη λύση στην κοινωνική και οικονομική κατάρρευση. Υπόσχονται μια κοινωνία «καθαρή από παρείσακτους» και με οικονομική ασφάλεια για κάθε σωστό νοικοκυραίο. Θέλουν να γιατρέψουν τον πληγωμένο εγωισμό των μικροαστών ταΐζοντάς τους εθνική υπερηφάνεια. Να τον κάνουν να ξανανιώσει κάποιος σπουδαίος. Να δώσουν ελπίδα στο όνειρό του για το πέρασμά του στην “ανώτερη τάξη”. Ο εθνικισμός όμως δεν είναι τίποτα παραπάνω από την κορύφωση της κοινωνικής παρακμής των κάτω στρωμάτων, αλλά και η κορύφωση του πολέμου κατά της εργατικής τάξης.
Η αίσθηση της εθνικής υπερηφάνειας πάντα πάει πακέτο με την υποβάθμιση αυτών που δεν ανήκουν στο έθνος. Δεν είναι τίποτα άλλο από μια δικαιολογία για τη περαιτέρω εκμετάλλευση του “ξένου” (για αρχή) εργατικού δυναμικού. Και αυτό ξεκινάει με την υποβάθμιση της ίδιας της ζωής των εργατών. Τα φαινόμενα βίας εις βάρος σε όποιον δεν είναι «καθαρός έλληνας» είναι αναρίθμητα. Από την πρόσφατη δολοφονία του 63χρονου εργάτη γης Πετρίτ Ζίφλε με καταγωγή από την Αλβανία στη Λευκίμη, την εν ψυχρώ δολοφονία του πακιστανού Σαχζάτ Λουκμάν, το ανθρωποκυνηγητό των 200 περίπου μεταναστών εργατών που τόλμησαν να ζητήσουν τα 6 μηνών δεδουλευμένα τους στη Μανωλάδα και πάρα πολλά άλλα. Το μένος των ελλήνων φασιστών αποτελεί αναγκαίο εργαλείο στα χέρια του ντόπιου κεφαλαίου, καθώς η υποτίμηση της ζωής των ξένων εργατών ισοδυναμεί άμεσα και με υποτίμηση του μισθού τους, την ανασφάλιστη εργασία και την ολοένα και μεγαλύτερη γιγάντωση των κερδών των αφεντικών τους.
Το μίσος όμως των ελλήνων φασιστών εκτός από το αίμα κοιτάει και την τσέπη. Γιατί αλβανός ήταν ο Πετρίτ, αλβανός είναι και ο Roberto Chaidi -μέλος της ναζιστικής γκρούπας χ.α.. Η διαφορά τους όμως έγκειται στο ότι ο δεύτερος “τυγχάνει” να είναι και ιδιοκτήτης πολυτελέστατου πεντάστερου ξενοδοχείου στην αλβανία. Η αγάπη των εθνικιστών προς το κεφάλαιο δεν είναι κάτι το κρυφό, με την αδυναμία τους να είναι το εφοπλιστικό και το βιομηχανικό. Από τις ξεδιάντροπες φοροαπαλλαγές της χούντας για 464 μεγάλες επιχειρήσεων το 1971 (φοροαπαλλαγές περίπου τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!), μέχρι το σωματείο ελλήνων εργαζομένων «ο άγιος νικόλαος» που έχει στηθεί από τη ναζιστική οργάνωση λίγο δίπλα από το λιμάνι του περάματος, με στόχο τη διάλυσης της όποιας εργατικής διεκδίκησης σε βάρος των αφεντικών τους (των εφοπλιστών της περιοχής δηλαδή). Κάπως έτσι λοιπόν ο εθνικισμός και το κεφάλαιο πάνε πακέτο.
Γιατί η ονείρωξη του ντόπιου φασίστα είναι η διατήρηση της ελπίδας του για ένα πέρασμα στην ανώτερη (οικονομικά αλλά και εξουσιαστικά) τάξη. Είναι είναι η «ανάπτυξη». Οι έλληνες πατριώτες θέλουν μια ανάπτυξη που θα καθαρίσει το δρόμο για τα ντόπια αφεντικά να κάνουν τη δουλειά τους σε βάρος όσων ζουν και δουλεύουν εδώ, με αντάλλαγμα κάποια ψίχουλα για τις υπηρεσίες τους.
Το χρέος του κάθε μαθητή και μελλοντικού εργάτη που σέβεται τον εαυτό του και την τάξη του είναι να σταθεί απέναντι από τα ελληνικά αφεντικά και τα φασιστικά σκυλιά τους. Να σταθεί απέναντι από το παπαδαριό, να σταθεί απέναντι από τα εθνικά συμφέροντα (ή αλλιώς συμφέροντα των αφεντικών που πλουτίζουν στις πλάτες όσον ζουν και δουλεύουν στον ελλαδικό χώρο), να σταθεί απέναντι από τον κοινωνικό κανιβαλισμό, να σταθεί απέναντι από κάθε καθηγητή που προπαγανδίζει τον εθνικισμό και το ρατσισμό.
κοινοί αγώνες όλων των βαλκάνιων
ενάντια σε αφεντικά \ έθνη \ κράτη