Κατηγορία: Κείμενα Άλλων Συνελεύσεων

Κείμενο του Θερσίτη, αναδημοσίευση από: https://thersitis.espiv.net

ΤΟΤΕ…

(μια βαλκανική ιστορία που επαναλαμβάνεται…)

Και να σου πάλι η μάχη μέχρι εσχάτων για το κοπιράιτ ενός ονόματος. Ενός ονόματος μιας γεωγραφικής περιοχής που όποιος προσπαθήσει να της αποδώσει διαμέσου ιστορικών αφηγήσεων “καθαρόαιμα” χαρακτηριστικά μάλλον είναι είτε ένας κοινός τσαρλατάνος είτε ένας πατενταρισμένος εθνικιστής. Το σύνηθες είναι ότι αυτά τα δύο ταυτίζονται, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Μιλάμε για μια “ελληνική Μακεδονία” που χάνεται στα βάθη της αιωνιότητας ως τον στρατηγό Μεγαλέξανδρο, ο οποίος ένιωθε βέβαια τόσο Έλλην στην καταγωγή, ώστε πριν ξεκινήσει την αιμοδιψή του εκστρατεία στην παρακμασμένη στρατιωτικά και κοινωνικά τότε Ανατολή, έπρεπε να καθυποτάξει όλους τους υπόλοιπους πληθυσμούς στην επικράτεια που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα(Αθήνα, Θήβα κτλ) για να έχει εξασφαλισμένα τα νώτα του. Μιλάμε για έναν “ένδοξο πολιτισμό” ο οποίος δεν έχει να επιδείξει τίποτα άλλο από μια συνεχή στρατιωτική επέκταση, αιματηρές μάχες και σφαγές που μόνο οι Βίκινγκς θα ζήλευαν. Μιλάμε για μια “καθαρόαιμη” περιοχή όπου όταν μετά τους βαλκανικούς πολέμους στην αρχές του 20ου αιώνα και τη διάλυση των τότε αυτοκρατοριών, κατατεμαχίστηκε και ενσωματώθηκε σε επιμέρους έθνη-κράτη (Ελλάδα, Βουλγαρία και αργότερα Γιουγκοσλαβία), οι πληθυσμοί έπρεπε να υποστούν είτε διωγμούς και εσωτερικές μεταναστεύσεις (όπως η μακεδονική κοινότητα στην Ελλάδα), είτε συνεχή εθνική πλύση εγκεφάλων για το πού τελικά ανήκουν (όπως στην περίπτωση των μικτών πληθυσμών σε Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία). Γιατί ακριβώς αυτό το ανακάτεμα των πληθυσμών, σε αυτό το μικρό κομμάτι γεωγραφίας, δεν βόλευε τους εκατέρωθεν εθνικισμούς.

Στα βαλκάνια, κάθε έθνος κράτος παρήγαγε τους κατάλληλους εθνικούς μύθους στην προσπάθεια εθνικής ομογενοποίησης του πληθυσμού του. Η διαδικασία αυτή δεν είχε μόνο παραμυθάκια για ένδοξους προγόνους και ιστορικές συνέχειες αίματος μέσα στους αιώνες. Περιελάμβανε εξίσου σειρά γενοκτονιών, εκτοπισμών, αποκλεισμών και βίαιων ενσωματώσεων. Στην περίπτωση δε της Ελλάδας, η πληθυσμιακή σύνθεση της Μακεδονίας άλλαξε πολύ πρόσφατα (αρχές και μέσα του 20ου αιώνα), κυρίως με την εγκατάσταση Ποντίων και Μικρασιατών προσφύγων. Ωστόσο οι ομιλούντες την μακεδονική γλώσσα πληθυσμοί (ένα κράμα κυρίως σλάβικων με ελληνικά και τούρκικα) βρίσκονται σε αυτά τα μέρη εδώ και 15 αιώνες τουλάχιστον. Άρα τους πιάνει το ενοικιοστάσιο, ό,τι κι αν λένε οι εκατέρωθεν ιδιοκτήτες της ιστορίας…

Στις  αρχές της δεκαετίας του ’90, η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ κυριαρχίας (υπαρκτός σοσιαλισμός) κι ο διαμελισμός του γιουγκοσλαβικού κράτους (αποτέλεσμα εθνικιστικών φαντασιώσεων, που υποδαυλίστηκαν από την ΕΕ και τις ΗΠΑ προς όφελος των δικών τους συμφερόντων), οδήγησαν στη δημιουργία ενός μικρού κράτους στα βόρεια της ελληνικής επικράτειας, το οποίο επιδίωξε να διατηρήσει το όνομα που είχε σε όλη την μεταπολεμική περίοδο ως τμήμα της ομόσπονδης γιουγκοσλαβίας, δηλαδή ως «δημοκρατία της Μακεδονίας». Η επιλογή του αυτή είχε πάλι εθνοποιητικό χαρακτήρα: στο έδαφος της ΠΓΔΜ, ζουν πολλές εθνοτικές ομάδες (με κυρίαρχη την ομάδα αλβανικής καταγωγής) και το νέο κράτος, αδύναμο πολιτικά και στρατιωτικά έπρεπε να χαλυβδώσει τον εσωτερικό του πληθυσμό, κατασκευάζοντας μια ανεκδοτολογική ιστορική συνέχεια…

Εκείνη την περίοδο ο επίσημος-κρατικός ελληνικός εθνικισμός, λόγω της ευρύτερης αναστάτωσης στην περιοχή και της επαναχάραξης συνόρων, σαγηνεύτηκε αρχικά από μια επιθετική-επεκτακτική στρατηγική που χοντροειδώς αποτυπωνόταν στο “ελληνική βόρεια Ήπειρος και ντου στα Σκόπια”. Πολύ σύντομα, ο ελληνικός εθνικισμός μετατοπίζεται σε μια “παραγωγικότερη” θέση που θα επιβεβαιώσει την αδιαμφισβήτητη ηγεμονική θέση του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου στην περιοχή των Βαλκανίων κι από την άλλη, δεν θα κλονίσει το ριζωμένο σε πολλά μυαλά υπηκόων σύνθημα «η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική». Ο εθνικιστικός οχετός που παράχθηκε τότε στην ελληνική επικράτεια μόνο τυχαίος δεν ήταν: κόμματα, ΜΜΕ, εκκλησία, καλλιτέχνες από την αριστερά και την δεξιά διαμόρφωσαν μια ενιαία εθνική αφήγηση και τόνωσαν την “εθνική ενότητα”. Η μετατροπή τότε των Βαλκανίων σε μια νέα και πολλά υποσχόμενη καπιταλιστική περιφέρεια προς λεηλασία, πριμοδότησε τις επεκτατικές βλέψεις του ισχυρότερου και σταθερότερου οικονομικά και πολιτικά παράγοντα της νοτιοανατολικής Ευρώπης, του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου: οικονομική διείσδυση, πολιτική επιρροή, στρατιωτική παρουσία, βλέψεις ενσωμάτωσης των νότιων εδαφών του αλβανικού και μακεδονικού κράτους (τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90). Και βέβαια θωράκισε τα μετόπισθεν: παράχθηκε ένας μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας σε εθνικιστική και ρατσιστική κατεύθυνση, τόσο για τη νομιμοποίηση του “οράματος της ισχυρής Ελλάδας” όσο και για την «υποδοχή» των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών πάνω στις πλάτες των οποίων θα στηνόταν η “ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας”…  Και βέβαια, την ίδια στιγμή το ελληνικό κεφάλαιο δεν έχασε την ευκαιρία να «επενδύσει» στη φτώχεια των γειτόνων: cosmote, mr jumbo, γερμανός, αλυσίδες σουπερμάρκετ, Ελληνικά Πετρέλαια, τράπεζες, βιοτεχνίες, βιομηχανίες κτλ. έχουν ήδη από τις αρχές του ’90 κάνει το «πατριωτικό καθήκον» τους με επενδύσεις και είναι μπροστάρηδες στην «εθνική υπόθεση» (με τις επενδύσεις να ξεπερνούν το 1 δις ευρώ). Κι όσο κουνιούνται με ιερή αγανάκτηση και υπερηφάνεια τα γαλανόλευκα σημαιάκια, τόσο θα ανοίγει η αγορά, τόσο θα εντείνεται η εξαθλίωση των εκμεταλλευόμενων εκεί και εδώ …

Η τωρινή ανακίνηση του ζητήματος της ονομασίας στην κατεύθυνση της «λύσης» έρχεται μέσα σε μια συγκυρία πολύ ιδιαίτερη για την (ευρύτερη) περιοχή. Από τη μία εκδηλώνεται -εδώ και 2 δεκαετίες- το ξεκάθαρο ενδιαφέρον διαφόρων διευθυντηρίων για επίλυση του ζητήματος που θα συνεισφέρει στην «γεωπολιτική σταθεροποίηση»  (πχ. του γερμανικού κράτους που έχει επενδύσει «παραγωγικά» -στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας- ή του ΝΑΤΟ που διατηρεί στην ΠΓΔΜ τη μεγαλύτερη βάση στην νοτιοανατολική μεσόγειο –δυναμικότητας 40 χιλιάδων στρατιωτών). Ταυτόχρονα, η «γεωπολιτική ρευστότητα» στην Μέση Ανατολή και την Νοτιοανατολική Μεσόγειο (Συρία, Τουρκία, Κουρδιστάν, Ιράν, Παλαιστίνη…) έχει οδηγήσει σε αμφισβήτηση παλαιών ισχυρών συμμαχιών (πχ ΗΠΑ-Τουρκίας) και την ανάδυση νέων συμμαχιών και «αξόνων επιρροής» (πχ. ο ρόλος του ρωσικού κράτους στην περιοχή). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η πολιτική του ελληνικού κράτους είναι να ισχυροποιηθεί ως πόλος σταθερότητας, να αναδιατάξει τις συμμαχίες της δυναμικά (με τα κράτη σφαγείς Αίγυπτο και Ισραήλ), να πρωταγωνιστεί σε «παγκόσμια προβλήματα» (διαχείριση του μεταναστευτικού-προσφυγικού ζητήματος με στρατιωτικούς όρους περίφραξης-απώθησης-ελέγχου) και να βουτήξει ως τον λαιμό στον πολεμόχαρο βάλτο της περιοχής και της περιόδου εισπράττοντας «εθνικά οφέλη». Το «μακεδονικό ζήτημα» είναι το κερασάκι στην τούρτα μιας γεωγραφίας που οργανώνεται και υποτάσσεται στο δόγμα της ασφάλειας και της τάξης με την ταυτόχρονη συνολική υποτίμηση-ταξική λεηλασία των πληθυσμών τους (αυτό που συμβαίνει στα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα με την ακραία φτωχοποίηση τμημάτων του πληθυσμού, συμβαίνει και στην γειτονική χώρα τα τελευταία χρόνια μέσω «οικονομικών μεταρρυθμίσεων»…). Οι δύο εθνοκρατισμοί (ο ελληνικός και ο μακεδονικός) αυτή τη στιγμή δεν διαπραγματεύονται μόνο το όνομα, αλλά και τον εκατέρωθεν αναβαθμισμένο τους ρόλο στην περιοχή.

ΤΩΡΑ

(μια ιστορία εθνικής ενότητας που επαναλαμβάνεται…)

Το “εθνικά περήφανο” συλλαλητήριο την Κυριακή 24/1 στην Θεσσαλονίκη, αν ειδωθεί από την πλευρά των γκροτέσκο πατριδόπληκτων φιγούρων που ντύνονταν “αρχαίοι Μακεδόνες” με στολές madeinchina και στήνονταν για σέλφι, θα μπορούσε απλά να χαρακτηριστεί ως η έναρξη του Τριώδιου (μέρες που είναι…), ένα θλιβερό γαλανόλευκο καρναβάλι. Δυστυχώς όμως ποτέ, τόσος μαζεμένος εθνοκεντρισμός, πατριδοπληξία, συντηρητισμός, παπαδαριό, εθνικές σημαίες, στρατός και ΜΜΕ δεν προμηνύει τίποτα “κωμικό”. Μπορεί το συλλαλητήριο να απείχε σε μέγεθος από αυτά της δεκαετίας του ’90, αλλά δεν παύει να είναι μια madeingreece επαναδιοχέτευση εθνικιστικού δηλητηρίου στο κοινωνικό σώμα. Πρόκειται για μια εκ νέου απόπειρα συστράτευσης των κοινωνικών αντανακλαστικών προς “όφελος των εθνικών συμφερόντων”. Ας μην ξεγελαστεί κανείς και καμιά πως υπάρχει διάσταση ανάμεσα στην “ψύχραιμη” ελληνική εξωτερική πολιτική και τις άναρθρες εθνικιστικές κραυγές των πατριδόπληκτων στα συλλαλητήρια: πρόκειται για τις δύο αλληλοτροφοδοτούμενες όψεις του “πατριωτικού καθήκοντος”, των “εθνικών συμφερόντων”. Μια προέκταση του διαταξικού προτάγματος για “εθνική συνεννόηση και ενότητα για την οριστική έξοδο από την κρίση” που εδώ και χρόνια αναπαράγει η αριστερή κυβέρνηση και όλο το πολιτικό φάσμα. Το «εθνικό συμφέρον» εξάλλου δεν είναι αυτό που μας ζητάει εδώ και χρόνια «να βάλουμε πλάτη» για την ανόρθωση της «εθνικής οικονομίας»; Να υποστούμε την βαθύτερη υποτίμηση και λεηλασία σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας με πρόσχημα την «κρίση».  Το ίδιο «εθνικό συμφέρον» είναι και τώρα που μας καλεί να κρατήσουμε ψηλά τις γαλανόλευκες… Σκυφτό λοιπόν το κεφάλι, ψηλά τις σημαίες: αυτός ήταν και είναι ο πατριωτισμός, αυτό ήταν και είναι η εθνική ενότητα…

Οι διοργανωτές των συλλαλητηρίων δεν ήταν κάποιοι “επικίνδυνοι και ακραίοι”, είναι οι βασικοί πυλώνες του εθνικού κορμού, κομμάτι του “βαθέως κράτους”: στρατός, εκκλησία και από κοντά τα ΜΜΕ και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Γι αυτό και όλοι (από την δεξιά ως την αριστερά) έσπευσαν να “αγκαλιάσουν” την γαλανόλευκη μάζα που κατέβηκε στον δρόμο για την” μακεδονία της”, να την αποχαρακτηρίσουν (από ακραία, επικίνδυνη κτλ.) με το γελοίο σκεπτικό πως δεν θέλουν να “χαρίσουν στους φασίστες” την “δίκαιη εθνική ανησυχία” των διαδηλωτών. Άσχετα αν αυτό το πλήθος έκανε πλάτες για τις ρατσιστικές κραυγές, έκανε πως δεν είδε τη βεβήλωση μνημείων για τα θύματα της ναζιστικής βίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.  Και είναι το ίδιο πλήθος που σφύριζε δήθεν ανύποπτο όταν ομάδες νεοναζί, κρατώντας τα ίδια γαλανόλευκα πανιά με τους “μη ακραίους”, επιτέθηκαν και πυρπόλησαν (πάντα με τις πλάτες δυνάμεων των ΜΑΤ, όπως δείχνουν πληθώρα βίντεο) την κατάληψη Libertatia στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Ας το ξεκαθαρίσουμε: δεν έχει καμία σημασία πόσοι από αυτούς που κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια είναι φασίστες και ναζί και πόσοι ανήκουν στην ευρεία γκάμα (ή καλύτερα βάλτο) του κοινωνικού συντηρητισμού. Σημασία έχει το τι ηγεμονεύει σε τέτοια γεγονότα: κι αυτό που ηγεμονεύει είναι ο φασισμός. Όλη αυτή η πρεμούρα “να μην χαρίσουν το πλήθος στους φασίστες” εξάλλου θυμίζει το ξέπλυμα των ψηφοφόρων της χρυσής αυγής (που συνεχίζουν και στηρίζουν αποδεδειγμένα ναζί δολοφόνους και μαχαιροβγάλτες κατσαπλιάδες)…

Αυτό λοιπόν συνέβη και στην Θεσσαλονίκη: οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους και οι μηχανές προπαγάνδας των ΜΜΕ “ξέπλυναν” το πλήθος  από τις φασιστικές του εκδηλώσεις, συνυποδηλώσεις, λόγους και πρακτικές για να το αποδώσουν “εθνικά καθαρό” στο παιχνίδι διαμόρφωσης της εθνικής κανονικότητας και ενότητας, να γίνει ένα όπλο στις εθνικές διαπραγματεύσεις του ελληνικού κράτους.

Ο πατριωτισμός-εθνικισμός ανέκαθεν δημιουργεί τις αναγκαίες εθνικές συστρατεύσεις που ενσωματώνουν ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα των εκμεταλλευόμενων διευκολύνοντας την απρόσκοπτη λειτουργία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Εθνική ενότητα σημαίνει μια κοινή αγκαλιά ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Μια πνιγηρή αγκαλιά για αυτούς/ές που κάθε μέρα βιώνουν πάνω τους, την απαξία, την υποτίμηση, την εκμετάλλευση, την βία των αφεντικών. Όσο πιο βαθιά χωνόμαστε σε αυτήν την “θαλπωρή” τόσο περισσότερο θα αυξάνονται τα μεγέθη της λεηλασίας των κυρίαρχων. Και αντίστροφα: όσο μεγαλύτερη ανάγκη λεηλασίας έχουν οι κυρίαρχοι από το κοινωνικό σώμα, τόσο φροντίζουν να το θρέφουν με γλυκά εθνικά νανουρίσματα, τόσο να το ποτίζουν με πατριωτικά δηλητήρια. Τα συλλαλητήρια και ο εθνικισμός είναι καλέσματα για να πνιγούμε στην κανονικότητα της καθημερινής μας λεηλασίας.Είναι καλέσματα που θέλουν να σκοτεινιάζουν το προφανές:

ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟΥΡΚΙΑ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ

ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ-ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΙΣ ΑΡΚΟΥΔΕΣ ΤΗΣ, ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΣΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΤΟΥΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΘΑ ΣΥΝΤΡΙΨΕΙ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Θερσίτης,

Φλεβάρης 2018

αναδημοσίευση από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω – κάτω πατησίων

ΠΟΙΩΝ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΔΙΚΑΣΕΙ;

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στα ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17/2 – 9.00

Στις 17 Φλεβάρη 2017 δυο σύντροφοί μας δικάζονται για μια συμπλοκή που έλαβε χώρα, στις γειτονιές μας στα Κάτω Πατήσια, μεταξύ μιας δράκας νεοναζί της Χρυσής Αυγής που μοίραζαν την κωλοφυλλάδα τους και μιας μηχανοκίνητης ομάδας αντιεξουσιαστών που κατευθυνόντουσαν στο Χαϊδάρι για να διαδηλώσουν για τις τέσσερις δολοφονίες των εργατών Χ. Δευτεραίου, Ρ. Ντελιλάι, Α. Αβραμπού και Κ. Μαγγούρα και το σοβαρό τραυματισμό άλλων δύο στα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛ.ΠΕ). Δολοφονίες που πλασάρονται από τα αφεντικά και τους δημοσιογράφους ως «εργατικά ατυχήματα».

Δικάζονται από μια δικαιοσύνη που αθωώνει επανειλημμένα δολοφόνους εργατών, μια δικαιοσύνη που κλείνει τα μάτια στη στυγνή εκμετάλλευση της εργασίας μας από το βρικόλακα του κεφαλαίου, που φυλακίζει κατά κόρον τους φτωχούς, τους αποκλεισμένους και τους αγωνιστές. Αυτή η ταξική δικαιοσύνη είναι που θα δικάσει τους συντρόφους μας, τη στιγμή που φασίστες σαν τον Πέτρο Περράκη, που πρωτοστάτησε στη συμπλοκή των Κάτω Πατησίων, τράβηξε πιστόλι και πυροβόλησε 7 φορές, όχι μόνο δεν κατηγορείται, αλλά ούτε καν καλείται ως μάρτυρας στη δίκη.

Ο φασίστας Π. Περράκης, μετά το περιστατικό στα Κάτω Πατήσια, καταθέτει πως “είναι έμμισθος φρουρός στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στην Οδό Δηλιγιάννη […] αποσπασμένος από τον ΟΣΥ”, (!) τον φορέα των αστικών συγκοινωνιών. Ένας ένοπλος φρουρός δηλαδή διορισμένος πρώτα στο δημόσιο, που συνοδεύει το φασιστικό κόμμα στις εξορμήσεις, βγάζει όπλο και πυροβολεί επιθετικά και κατά βούληση. Ο συγκεκριμένος φασίστας δεν είναι τυχαίος. Έχει βγάλει ξανά το κουμπούρι του εναντίον αντιφασιστών, που πραγματοποιούσαν παρέμβαση στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, στον σταθμό Λαρίσης.

Ναι είναι αλήθεια, εκείνο το πρωινό της 13 Ιούνη του 2015 στα Κάτω Πατήσια, οι σύντροφοι μας υπερασπίστηκαν τη σωματική τους ακεραιότητα και την πολιτική τους παρουσία στον δρόμο. Για αυτό δικάζονται. Την ίδια στιγμή που αυτό το ξέπλυμα νομοθετών, εισαγγελέων, δικαστών και λοιπών παρατρεχάμενων που κάποιοι επιμένουν να ονομάζουν «δικαιοσύνη», όχι μόνο αφήνει προκλητικά ελεύθερο τον πιστολέρο φασίστα Περράκη, αλλά του επιστρέφει και το όπλο, ύστερα από αίτηση όπου λέει πως το χρειάζεται για να πυροβολεί, «αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και τρομοκράτες».

Αν η δικαιοσύνη, είναι αυτή που αφήνει ελεύθερους χωρίς καμία δίωξη χρυσαγίτες έμμισθους φρουρούς που πυροβολούν με το έτσι θέλω˙ αν είναι αυτή που μετά τις τέσσερις δολοφονίες των εργατών στα ΕΛΠΕ επέλεξε να αθωώσει τους υπεύθυνους˙ αν είναι αυτή που καταδικάζει φτωχούς ανθρώπους για χρέη, που υπερασπίζεται εν τέλει την τάξη των αφεντικών και την εξουσία τους, τότε εμείς είμαστε πανηγυρικά απέναντι της. Απέναντι στη δικαιοσύνη και στο κράτος που υπηρετεί, όποια προβιά κι αν έχει αυτό –ακροδεξιά ή αριστερή-, το κράτος που φυλακίζει τους μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και διατηρεί σαν εφεδρεία τους φασίστες, είτε ως τάγματα εφόδου, είτε απλά για να ξεπλένει το δημοκρατικό του πρόσωπο. Που μία φορά φυλακίζει τους φασίστες και δύο χιλιάδες φορές τους αφήνει ελεύθερους και συνομιλεί μαζί τους. Να ποιανού η δικαιοσύνη λοιπόν και ποιανού το δίκιο στέκεται απέναντι στους δύο συντρόφους μας, αυτή που μιλάει για διατάραξη κοινής ειρήνης τη στιγμή που εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές.

Το αντιφασιστικό κίνημα όμως δεν έχει κοντή μνήμη ούτε νωθρά αντανακλαστικά. Από την Ξάνθη ως την Κρήτη, από τη Μυτιλήνη ως το Αγρίνιο στέκεται απέναντι στους φασίστες, στα μαντρόσκυλα των αφεντικών, αυτούς που δολοφονούν μετανάστες εργάτες, που στήνουν εργοδοτικά σωματεία με μεροκάματα ξεφτίλας και εκβιαστικά κυκλώματα, επιτίθενται σε συνδικαλιστές και υπερασπίζονται τους εφοπλι­στές. Το κίνημα μας τους χτυπάει όπου τους βρει, τους κατατροπώνει ακόμα κι όταν οι μπάτσοι είναι μαζί τους, ακυρώνει φιέστες και εγκαίνια παρά τη σωρεία καταδικαστικών αποφάσεων σε αντιφασίστες. Στον ίδιο δρόμο βαδίζουμε κι εμείς και οι δύο σύντροφοί μας, οργανωνό­μαστε και αγωνιζόμαστε κόντρα σ’ όλους αυτούς που μας σκοτώνουν στη δουλειά μεταφορικά και κυριολεκτικά, δε σταματάμε να παλεύουμε για το δίκιο μας και να κάνουμε το χρέος μας απέναντι στους σύγχρονους ταγματασφαλίτες και απόγονους των ναζί.

ΕΛΑΤΕ ΜΕ ΠΙΣΤΟΛΙΑ, ΕΛΑΤΕ ΜΕ ΜΑΧΑΙΡΙΑ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΘΑ ΣΑΣ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ

ΜΠΑΤΣΟΙ – ΔΙΚΑΣΤΕΣ, ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ

Για την ιστορία, ο Πέτρος Περράκης ήταν ο πρώτος που επιτέθηκε, τράβηξε πιστόλι, απείλησε και σημάδεψε παρατεταμένα τους συντρόφους μας, πυροβολώντας τελικά εφτά φορές στον αέρα. Αφότου η επίθεση των χρυσαυγιτών αναχαιτίστηκε, οι σύντροφοι αποχώρησαν συγκροτημένα για να συνεχίσουν την πορεία τους προς τα Ελ.Πε. Λίγο πιο κάτω όμως, δυνάμεις τις αστυνομίας σταμάτησαν και προσήγαγαν δεκατέσσερις συντρόφους/ισσες, κάποιοι από τους οποίους βρίσκονταν και στη συμπλοκή στα Κάτω Πατήσια. Οδηγήθηκαν στην γενική αστυνομική διεύθυνση Αθήνας (γαδα) και μετά από 6-ωρη κράτηση, οι δύο από τις δεκατέσσερις προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Κατά τη διάρκεια κράτησης των συντρόφων στη γαδα, η μοτοπορεία που είχε καλεστεί από τη «Σύμπραξη Αναρχικών/Αντιεξουσιαστών ενάντια στην ταξική ειρήνη» προς τα ΕΛΠΕ ξεκίνησε, αλλά στον Ασπρόπυργο χτυπήθηκε. Στο ύψος των γραφείων της Χρυσής Αυγής, νεοναζί που εξορμούσαν μέσα από τις γραμμές των δυνάμεων καταστολής, επιτέθηκαν στη μέση της μοτοπορείας με πέτρες και σιδερόβεργες. Η επίθεση των ναζί αναχαιτίστηκε αλλά την ίδια στιγμή τα ΜΑΤ επιδόθηκαν σε ένα όργιο βίας εναντίον των διαδηλωτών. Δυο εβδομάδες μετά από αυτά τα γεγονότα, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Άνω-Κάτω Πατησίων και η ομάδα «αναρχικοί και κομμουνιστές από τις γειτονιές της Κυψέλης και του Γκύζη» διοργάνωσαν πορεία στις γειτονιές των Πατησίων με τη συμμετοχή περίπου 500 ατόμων.

Φλεβάρης 2017, Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Άνω-Κάτω Πατησίων

αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο

1.
Τον Σεπτέμβρη του 1933, το Τρίτο Ράιχ του Αδόλφου Χίτλερ, που βρισκόταν μόλις εννιά μήνες στην εξουσία της Γερμανίας, ενορχήστρωσε ένα ανελέητο πογκρόμ εναντίον άστεγων, επαιτών, αλκοολικών και άλλων κοινωνικών ομάδων που παρεκκλίναν από το πρότυπο της Άριας φυλής. Κατά τη διάρκεια του πογκρόμ, που έμεινε στην Ιστορία ως «Η εβδομάδα των ζητιάνων» (Beggars’ Week), συνελήφθησαν περίπου 100.000 – γερμανοί και μη – άστεγοι, επαίτες, αλκοολικοί και πόρνες, πολλοί από τους οποίους οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως το Breitenau. Τον Νοέμβρη του ίδιου έτους, η Ναζιστική Γερμανία υιοθέτησε ένα νόμο ενάντια στην εγκληματικότητα (Law against Habitual and Dangerous Criminals) με βάση τον οποίο χιλιάδες άνθρωποι – ανάμεσά τους άστεγοι, επαίτες, πόρνες και αθίγγανοι – χαρακτηρίστηκαν ως «ακοινώνητοι» (asocial), συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τον Ιούνη του 1938, η «Εθνική Εκστρατεία ενάντια στην Αεργία» (National Campaign against the Workshy) είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψη και μεταφορά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης 11.000 «ακοινώνητων». Καθ’ όλη τη διάρκεια της Ναζιστικής Γερμανίας, άστεγοι, επαίτες, πόρνες και αθίγγανοι ήταν υποχρεωμένοι να φορούν πάνω τους ένα σήμα Μαύρου Τριγώνου (Black Triangle Badge) προκειμένου να γίνονται διακριτοί, ως κατώτεροι, σε σχέση με τους υπόλοιπους κάτοικους της χώρας.

2.
Πριν λίγες εβδομάδες, μια ομάδα φασιστών και λοιπών ιδεολογικών τέκνων του Χίτλερ και του Τρίτου Ράιχ, προχώρησε σε κατάληψη του χώρου που προοριζόταν να γίνει τζαμί στην περιοχή του Ελαιώνα με σκοπό, κατά τα λεγόμενά τους, να στεγάσουν έλληνες άστεγους. Η συγκεκριμένη κίνηση ήρθε ως συνέχεια στις, κατά καιρούς, μισαλλόδοξες και ρατσιστικές αντιδράσεις φασιστοειδών ενάντια στη λειτουργία τζαμί στην περιοχή· αντιδράσεις που σε θεσμικό επίπεδο βρίσκουν φωνή μέσω του σιχαμερού μορφώματος της Χρυσής Αυγής.

3.
Δεν είναι πρώτη φορά που, με αφορμή την επελαύνουσα κρίση, οι φασίστες επιχειρούν να εδραιώσουν τον πόλεμο μεταξύ των φτωχών προκειμένου οι πλούσιοι να μείνουν στο απυρόβλητο. Οι φασίστες, όταν βάζουν στη θήκη τα μαχαίρια τους, διοργανώνουν ρατσιστικά συσσίτια και αιμοδοσίες μόνο για έλληνες και ρίχνουν λάδι στη φωτιά του κοινωνικού κανιβαλισμού που με τη σειρά της θα ανάψει τις δάδες που θα κάψουν οποιονδήποτε δεν χωράει στη μισάνθρωπη ιδεολογία τους.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι δεν έχει υπάρξει ούτε ένα ψήγμα επιθετικότητας των εν λόγω υπανθρώπων ενάντια σε όσους λεηλατούν καθημερινά τις υποτελείς τάξεις. Δεν πρόκειται για σύμπτωση: οι φασίστες αποτελούσαν ανέκαθεν το μακρύ και σκοτεινό χέρι του καπιταλιστικού συστήματος και, σαν τα φίδια, δάγκωναν πάντα τους ξυπόλυτους. Ο Σεραφείμ Μάξιμος, το 1929, στο βιβλίο του «Κοινοβούλιο Ή Δικτατορία» έγραφε μεταξύ άλλων: «Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της αστικής αντιδράσεως με φασιστική μορφή, συνίσταται στο γεγονός ότι η μπουρζουαζία χρησιμοποιεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, τη δυσαρέσκεια της μικροαστικής τάξεως της πόλεως και του χωριού, ακόμα δε και μερικών declasses στρωμάτων του προλεταριάτου, για να δημιουργήσει ένα φανατικό, αντιδραστικό, αντιπρολεταριακό κίνημα και να εγκαταστήσει, με τη βοήθειά του, την ανοιχτή, συνεπή και απεριόριστη δικτατορία της.»

4.
Τα παραδείγματα της Ναζιστικής Γερμανίας του 1930 δεν αναφέρθηκαν χωρίς λόγο. Η λατρεία, τόσο των χρυσαυγιτών όσο και των φασιστών που κατέλαβαν τον χώρο στον Ελαιώνα, για τον Χίτλερ και το Τρίτο Ράιχ δεν είναι απλά εμφανής αλλά θρασύτατα έκδηλη αφού προσπαθούν και φροντίζουν να ακολουθούν με κάθε ακρίβεια τα λεχθέντα και πραχθέντα του πολιτικού τους πατέρα. Μόνο κάποιος με παντελή άγνοια της Ιστορίας θα μπορούσε να πεισθεί από το επίπλαστο ενδιαφέρον των φασιστών για αυτούς που πεινάνε, για αυτούς που ζουν στον δρόμο, για αυτούς που ζητιανεύουν, έστω κι αν είναι «έλληνες». Η πραγματικότητα είναι ότι η φασιστική ιδεολογία δεν χάρισε ποτέ τίποτα άλλο στην ανθρωπότητα πέρα από στρατόπεδα συγκέντρωσης, κρεματόρια και μαζικούς τάφους. Οι «έλληνες» άστεγοι, οι «έλληνες» επαίτες, οι «έλληνες» φτωχοί θα είναι οι επόμενοι που θα σφαγιαστούν από τα μαχαίρια των φασιστικών συμμοριών όταν αυτές κρίνουν ότι έχουν ξεμπερδέψει με τους μετανάστες. Με την Ιστορία πρέπει να προσέχουμε γιατί δεν είναι ούτε φάρσα, ούτε τραγωδία. Είναι κοινωνική ευθύνη και ταξικό χρέος.

5.
Η ιστορία των καταλήψεων στέγης στην Ευρώπη ξεκινάει τη δεκαετία του 1960 με σημείο αναφοράς την Ολλανδία και τις καταλήψεις δημόσιων κτιρίων με σκοπό τη στέγαση, ενώ η εξέγερση του Μάη ’68 επαναφέρει δυναμικά το ζήτημα των καταλήψεων με αποτέλεσμα στις αρχές του ’70 να υπάρχουν δεκάδες καταλήψεις στέγης σε Γαλλία και Γερμανία. Στην Ελλάδα, η πρακτική της κατάληψης στέγης εξαπλώνεται τη δεκαετία του 1980 από κομμάτια του αναρχικού χώρου και του punk ρεύματος. Μέχρι σήμερα, η κατάληψη στέγης αποτελεί κοινωνικό πρόταγμα του ευρύτερου εναντιωματικού κινήματος με σημείο αναφοράς την εναντίωση στον θεσμό της ιδιοκτησίας και την άρνηση ή αδυναμία καταβολής χρημάτων με σκοπό τη στέγαση.

Σε μια περίοδο όπου οι καταλήψεις στέγης στην Ελλάδα αυξάνονται συνεχώς ενώ αλληλέγγυοι οργανώνουν υποδομές στέγασης για τους χιλιάδες πρόσφυγες που ξεβράζονται στα νησιά του Αιγαίου, οι φασίστες προχωρούν σε μια κατάληψη «μόνο για έλληνες» κάνοντας ασκήσεις δημαγωγίας και λαϊκισμού επιχειρώντας να ενεργοποιήσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό και να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από τον διάχυτο συντηρητισμό. Η απόπειρα των νοσταλγών του Χίτλερ να οικειοποιηθούν πρακτικές του ανταγωνιστικού κινήματος δεν μπορεί και ούτε πρέπει να μείνει αναπάντητη.

6.
Οι καταπιεσμένες τάξεις ή θα δρομολογήσουν τις απαντήσεις τους απέναντι στα φασιστικά καθάρματα ή θα βρουν μπροστά τους τα μαχαίρια που ακόνισε η θανάσιμη απάθεια και απραξία τους.

αναδημοσίευση από το site του Θερσίτη, χώρου ραδιουργίας και ανατροπής στο Ίλιον

Το βράδυ της Δευτέρας 2/5 συνελήφθη ο αναρχικός Παύλος Χριστόπουλος, λόγω εντάλματος που εκκρεμούσε εις βάρος του, για την ανυποταξία του που ξεκινά από το 2003. Λίγη ώρα αργότερα πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης από περίπου 30 συντρόφισσες-συντρόφους στο Α.Τ. Ηρακλείου όπου κρατούνταν, και για περισσότερες από δύο ώρες φωνάζονταν συνθήματα αλληλεγγύης αλλά και ενάντια σε έθνη και στρατούς. Η επίμονη παρουσία των αλληλέγγυων προκάλεσε αναστάτωση στο «εορταστικό κλίμα» του τμήματος και επέβαλε την επικοινωνία με στρατιωτικό εισαγγελέα, ώστε να γίνει ακριβώς γνωστός ο λόγος της σύλληψης του συντρόφου και η διαδικασία που θα ακολουθούσε. Να σημειωθεί ότι στο σημείο της συγκέντρωσης, έσπευσαν πανικόβλητες όλες οι δυνάμεις των δίας των βορείων προαστίων για να προστατέψουν το τμήμα.

Την Τρίτη 3/5, η διαδικασία του αυτοφώρου στο στρατοδικείο του Ρουφ έληξε με αναβολή, για να πραγματοποιηθεί πιθανότατα μέσα στο ερχόμενο φθινόπωρο. Ωστόσο, ο σύντροφος, αφού πέρασε από εισαγγελέα στην Ευελπίδων, κρατήθηκε για μια ακόμη μέρα προκειμένου να περάσει από δεύτερη αυτόφωρη διαδικασία, αυτή τη φορά λόγω της άρνησής του να δακτυλοσκοπηθεί και να φωτογραφηθεί, με την κατηγορία της απείθειας. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Οι μπάτσοι του Α.Τ. Ηρακλείου που τον συνόδευαν, μετά τη συγκέντρωση των αλληλέγγυων της προηγούμενης νύχτας, ζήτησαν τη μη επιστροφή του στο εν λόγω τμήμα, μιας που τέτοιου είδους “παρεμβάσεις” ήταν πρωτόγνωρες για την περιοχή και δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να επαναληφθούν. Έτσι, δόθηκε εντολή να μεταφερθεί στη ΓΑΔΑ, όπως και έγινε. Εκεί, ο σύντροφος αρνήθηκε να υποβληθεί στη γνωστή εξευτελιστική σωματική έρευνα και μετά από ένταση με τους μπάτσους, δόθηκε εντολή να μην κρατηθεί εκεί αλλά να μεταφερθεί στο τμήμα ασφάλειας βορειανατολικής Αττικής στο Μαρούσι.

Την Τετάρτη 4/5 εκτυλίχθηκε ένα ακόμη επεισόδιο της δίωξης -αυτή τη φορά το λόγο είχε η αστική δικαιοσύνη. Η έδρα αρνήθηκε την αναβολή της δίκης, παρά το ότι ο σύντροφος δεν μπορούσε να εκπροσωπηθεί από δικηγόρο λόγω της αποχής τους, κι ενώ δεν παρευρισκόταν στη διαδικασία ο μπάτσος μάρτυρας κατηγορίας, αλλά και ούτε είχε δοθεί ο απαιτούμενος χρόνος να κληθούν μάρτυρες υπεράσπισης. Η δίκη για την άρνηση δακτυλοσκόπησης ξεκίνησε και σίγουρα αποτελεί μνημείο αναφοράς για τα όσα ακούστηκαν από την έδρα. Όταν οι αλληλέγγυοι-ες που βρίσκονταν στην αίθουσα χλεύασαν τις απόψεις της προέδρου, εκείνη διέταξε την απομάκρυνσή τους από την αίθουσα, ενώ στην επίμονη άρνησή τους να το κάνουν απείλησε με άμεση σύλληψή τους. Μετά από αυτό, με την κατάθεση από την πλευρά του συντρόφου των πολιτικών του θέσεων και την επισήμανση για την προχειρότητα της διαδικασίας, η δίκη διακόπηκε και πήρε αναβολή για την Πέμπτη 12 Μάη.

Αν κάτι μένει από όλη αυτή την “περιπλάνηση” σε αστυνομικά τμήματα και δικαστήρια είναι οι πολιτικές θέσεις και αξίες του συντρόφου, θέσεις που μοιραζόμαστε μαζί του. Κεντρική αιχμή της δίωξής του αποτελεί η ολική άρνηση στράτευσής του, η συνειδητή μη συμμετοχή του σε καμία διαδικασία που νομιμοποιεί και συντηρεί το μηχανισμό του στρατού, την κατεξοχήν μηχανή πολέμου και παραγωγής θανάτου. Άρνηση και σύγκρουση με το σύνολο των θεσμικών, ιδεολογικών και κατασταλτικών επιβολών του στρατού. Ενάντια σε κράτη, σύνορα, πατρίδες, ενάντια στους εθνικισμούς, το  ρατσισμό και σεξισμό της δυσωδίας του στρατού. Το πρόταγμα αυτό μας αφορά όλους και όλες. Γιατί ο στρατός ήταν και είναι πάντα μηχανισμός εδραίωσης, συντήρησης και επέκτασης των κυριαρχικών επιλογών και δεν στρέφεται μόνο εκτός συνόρων αλλά αποτελεί βασικό μηχανισμό εκπειθάρχησης και κοινωνικού ελέγχου εντός συνόρων. Το τελευταίο γίνεται ιδιαίτερα έκδηλο με τη λεγόμενη “προσφυγική κρίση”. Ο στρατός πρωτοστατεί στη διαχείριση των ανθρώπων που εξαναγκάστηκαν από τον πόλεμο ή/και τη φτώχεια σε μετανάστευση, με το να τους στοιβάζει σε αποθήκες-ανθρώπων, να τους επιτηρεί, να οργανώνει τις απελάσεις, να μοιράζει καταστολή και θάνατο.
Από τη συγκεκριμένη δίωξη του συντρόφου, αναδείχτηκε κι ένα επιπλέον σημείο του αγώνα, αυτό που αφορά στην άρνηση δακτυλοσκόπησης και φωτογράφησης από τις διωκτικές αρχές. Πρόκειται για ένα ακόμη πεδίο που έχει ανοίξει από τους αγωνιζόμενους/ες ενάντια στην καταγραφή, κατηγοριοποίηση, ταξινόμηση του κόσμου του αγώνα, κοινώς σε αυτό που παλιότερα λεγόταν “φακέλωμα”. Το ζήτημα αυτό έχει ανοίξει εδώ και αρκετά χρόνια, και αναδείχτηκε κινηματικά κυρίως μετά την αναβάθμιση των μέσων καταγραφής με λήψη γενετικού υλικού και τη μιντιακή επίδειξη των φωτογραφιών συλληφθέντων αγωνιστών, με σκοπό τη διαπόμπευσή τους. Δεν είναι λίγοι/ες οι συντρόφισσες και σύντροφοι που αρνήθηκαν να υποβληθούν στη διαδικασία και δέχτηκαν γι ‘αυτό ακόμη και βασανισμούς στα αστυνομικά κολαστήρια. Αρνούμαστε αυτό το “ειδικό” φακέλωμα που φροντίζει να γεμίζει τα κατασταλτικά συρτάρια με εν δυνάμει κατηγορούμενους, αρνούμαστε την εθελούσια καταγραφή μας και μια πρώτη δόση “ενοχής” που μας αποδίδει η συγκεκριμένη καταγραφή πριν καν οδηγηθούμε στα αστικά δικαστήρια. Γιατί αναμφίβολα, η εκ των προτέρων καταγραφή του διωκόμενου/ης με δακτυλοσκοπήσεις, φωτογραφήσεις και λήψεις DNA, πέρα από τη συνθήκη εκφοβισμού και προσβολής που θέλει να διαμορφώσει, δεν είναι παρά μία επίσπευση της απόδοσης ενοχής, μια εκ των προτέρων καταδίκη που σίγουρα ξεσκεπάζει τα ψευδεπίγραφα των ιδεωδών της αστικής δικαιοσύνης. Η απείθεια, όπως οι κατασταλτικές αρχές την ονομάζουν, είναι αυτό που τους αντιστοιχεί.
Γιατί, οι αρνήσεις μας είναι οι ζωές μας, όπως διαβάζουμε σε μια συλλογική ολική άρνηση στράτευσης.
Συνεχίζουμε να ρηγματώνουμε συλλογικά την εξουσία και τις επιβολές της, μέχρι την οριστική καταστροφή της.

 
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ
ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

αναδημοσίευση από το blog της ομάδας ενάντια στα κέντρα κράτησης Musaferat (Λέσβος)

Την Τρίτη 26 Απριλίου στο κέντρο κράτησης στη Μόρια ξέσπασαν συγκρούσεις μεταξύ των μεταναστών/ριων και των δυνάμεων καταστολής. Αφορμή στάθηκε η επίσκεψη του υπουργού μετανάστευσης Μουζάλα και του ολλανδού ομόλογου του. Οι αιτίες όμως πρέπει να αναζητηθούν στις άθλιες συνθήκες κράτησης αλλά και στον ίδιο τον εγκλεισμό που υφίστανται αφότου φτάσουν στο νησί. Παράλληλα η αβεβαιότητα για το μέλλον τους με τα νέα για τις αυθαίρετες απορρίψεις των αιτημάτων ασύλου που έχουν καταθέσει αλλά και τις απελάσεις πίσω στην Τουρκία που έχουν ήδη προηγηθεί να φτάνουν και στα δικά τους αυτιά έχουν  δημιουργήσει ένα εκρηκτικό κλίμα. Τα γεγονότα αυτά, που φέρουν εικόνες εξέγερσης, πνίγηκαν γρήγορα από την καταστολή με αποτέλεσμα πολλούς τραυματίες από τις τάξεις των μεταναστών/τριων.

Όλα ξεκίνησαν, όταν οι υπουργοί πέρασαν έξω από το χώρο κράτησης των ασυνόδευτων ανηλίκων (ΚΕΠΥ). Οι ανήλικοι άρχισαν να εκτοξεύουν μπουκάλια, να ανοίγουν μάνικες με νερό και στη συνέχεια να καταλαμβάνουν τις δομές όπου βρίσκονται σε συνθήκη εγκλεισμού.

Οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν από την στιγμή που οι εξεγερμένοι απέκτησαν πρόσβαση στις μικροφωνικές εγκαταστάσεις και άρχισαν να καλούν από τα μεγάφωνα σε γενικό ξεσηκωμό. Οι μετανάστες/ριες απο όλες τις πτέρυγες του κέντρου κράτησης ξεσηκώθηκαν και σε μικρό χρονικό διάστημα σχεδόν όλο το στρατόπεδο συγκέντρωσης είχε καταληφθεί. Η απάντηση της αστυνομίας ήταν αρχικά η ευρεία χρήση χημικών και κρότου-λάμψης και οι επαναλαμβανόμενες και βίαιες εφορμήσεις. Τα γεγονότα έληξαν μετά από 3-4 ώρες με αρκετό ξύλο από την πλευρά της αστυνομίας, με τραυματίες από την πλευρά των κρατούμενων εκ των οποίων δύο σε αρκετά σοβαρή κατάσταση, σύμφωνα με μαρτυρίες.

Από την πλευρά μας επιμένουμε σε αυτό που υποστηρίζουμε από την πρώτη στιγμή ότι οποιαδήποτε συνθήκη εγκλεισμού είναι εχθρική προς κάθε ον. Οι ανήλικοι ασυνόδευτοι μετάναστες/ριες, βρίσκονται σε συνθήκες κανονικής φυλάκισης, δηλαδή περιορισμένοι σε ένα μικρό κομμάτι εδάφους,περίκλειστο από αλλεπάλληλα συρματοπλέγματα, ύψους 3-4 μέτρων, ώστε να είναι εξασφαλισμένη η μη επαφή τους με οποιονδήποτε άνθρωπο εκτός του στρατοπέδου. Κι ενώ η κράτηση τους υποτίθεται ότι θα περιοριζόταν σύμφωνα με τον νόμο στο όριο των 25 ημερών, οι περισσότεροι από αυτούς/ές κρατούνται για περισσότερες από 40 μέρες και μάλιστα χωρίς να γνωρίζουν το λόγο για τον οποίο βρίσκονται κλεισμένοι, αφού, σε ορισμένους τουλάχιστον, δεν έχουν γίνει ούτε οι προβλεπόμενες νομικές ενημερώσεις. Μάλιστα σε προηγούμενα γεγονότα υπάρχουν αναφορές ότι οι ανήλικοι που πρωτοστάτησαν βρέθηκαν να τους αλλάζουν το καθεστώς μετονομάζοντάς τους σε ενήλικους και αποβάλλοντάς τους από τις πτέρυγες των ανηλίκων. Συνολικά, το δόγμα της επιτήρησης και της τιμωρίας εφαρμόζεται σε όλες τις εκφάνσεις της παραμονής τους στο κέντρο, από τη διαδικασία του συσσιτίου, τον προαυλισμό μέχρι και το χώρο στον οποίο κοιμούνται.

Μετά τα τελευταία γεγονότα, προστέθηκε και η επαπειλούμενη μεταφορά των ανθρώπων σε άλλους χώρους, ώστε να απομονωθούν τα «ταραχοποιά στοιχεία» από τους υπολοίπους.

Η με κάθε τρόπο συγκάλυψη αυτών των γεγονότων, από όσους γνωρίζουν αλλά δεν μιλούν, αποτελεί άλλη μία έκφανση αυτής της συνθήκης που συνοψίζεται στο όνομα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Αυτές οι πρώιμες και σύντομες, προς το παρόν, εικόνες της οργής συνιστούν για εμάς τα προεόρτια μιας κατάστασης που οι ίδιοι οι διαχειριστές της έχουν ορίσει και επιλέξει. Η οργή των καταπιεσμένων δεν θα αργήσει να περάσει από πάνω τους.

Αλληλεγγύη με όλους/ες τους/ις μετανάστες/ριες.

Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών

ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας.

ΥΓ: Σύμφωνα με πληροφορίες, οι αρχές προσανατολίζονται στην άμεση απομάκρυνση των ανηλίκων από το κέντρο κράτησης της μόριας σε camp στο μανταμάδο που διαχειρίζονται οι γιατροί χωρίς σύνορα ώστε να καταφέρουν να κάμψουν τις αντιδράσεις τους.

αφίσες που κολλιούνται στην περιοχή του Πειραιά

“χορεύοντας με το θάνατο για 24 μέρες”
[μετά την αρνητική απάντηση του συμβουλίου στο νέο αίτημα για τις εκπαιδευτικές άδειες, ο νίκος ρωμανός έστειλε την παρακάτω επιστολή]

Προσπαθώ να αποτυπώσω σε ένα κομμάτι χαρτί τα τελευταία υπολείμματα συγκροτημένης σκέψης με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις και την εκ νέου απόρριψη του αιτήματος της εκπαιδευτικής άδειας.

Από τις πρώτες μέρες της απεργίας είχα πει στην παρέμβασή μου στη συνέλευση αλληλεγγύης που είχε γίνει στο Πολυτεχνείο ότι η απορριπτική απάντηση του Νικόπουλου ο οποίος τόσο καιρό δήλωνε αναρμόδιος είναι η αρχή μιας κρατικής στρατηγικής με στόχο την εξόντωσή μου. Αυτή η πολιτική εκτίμηση επιβεβαιώθηκε απολύτως. Αρχικά με την εντολή της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού Ευαγγελίας Μαρσιώνη για αναγκαστική μου σίτιση, πράξη που συνιστά πραγματικό βιασμό και έχει οδηγήσει στο θάνατο μεταξύ άλλων τόσο του Xολγκερ Μαϊνς στην Γερμανία όσο και μελών της GRAPO στην Ισπανία. Προς τιμήν τους οι ιατροί του νοσοκομείου πέταξαν στα σκουπίδια την εισαγγελική εντολή και αρνήθηκαν να διαπράξουν ένα τέτοιο κρατικό έγκλημα.

Εν συνεχεία η προσφυγή μου σε δικαστικό συμβούλιο εκτός φυλακής, (μια νομική κίνηση που επιλέγουν πολλοί κρατούμενοι, όταν το συμβούλιο της φυλακής απορρίπτει τις αιτήσεις τους) απορρίφθηκε με τη δικαιολογία ότι τους δεσμεύει η απόφαση του Νικόπουλου, ίδια ακριβώς απόφαση πάνω στην οποία είχε γίνει προσφυγή.
Για όσους έχουν την στοιχειώδη αντίληψη από πολιτική η παρέμβαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης, μια μέρα πριν συνεδριάσει το συμβούλιο ήταν μια ξεκάθαρη εντολή για την απόρριψη του αιτήματος και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.
Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης αναφέρει τεχνηέντως ότι ο Αθανασίου δεν είναι αρμόδιος για να προσθέσει παρακάτω: «Οι εκπαιδευτικές άδειες χορηγούνται αποκλειστικά από το αρμόδιο συμβούλιο (της φυλακής), στο οποίο προΐσταται ο εισαγγελικός λειτουργός, ενώ για τους υπόδικους απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την προσωρινή κράτηση».

Με λίγα λόγια η εγκυρότητα της προσφυγής ακυρώνεται δια στόματος υπουργού απλά και ξεκάθαρα. Όλο αυτό ντυμένο με την ανυπόστατη πρόταση για μαθήματα μέσω τηλεδιάσκεψης αντί αδειών, η οποία δεν ευσταθεί λόγω των εργαστηρίων που έχουν αναγκαστική παρουσία, ενώ ανοίγει και τον δρόμο στα συμβούλια των φυλακών να τις καταργήσουν εντελώς, αφού είναι γνωστή η ευθυνοφοβία τους και η λύση της τηλεδιάσκεψης θα ισχύσει για όλους τους κρατούμενους.
Με την ίδια ακριβώς λογική σε λίγο καιρό τα επισκεπτήρια με τις οικογένειές μας θα γίνονται μέσα από οθόνες για λόγους ασφαλείας όπως και τα δικαστήριά μας. Η τεχνολογία στην υπηρεσία «του σωφρονισμού» και της δικαιοσύνης. Ανθρώπινη πρόοδος ή εκφασισμός… η ιστορία θα κρίνει.

Σε αυτό το σημείο έχει αξία να αναφέρω και τον ρόλο του ειδικού εφέτη ανακριτή Ευτύχη Νικόπουλου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα την απεργία πείνας έχει πάρει σαφείς πολιτικές εντολές από τους πολιτικούς του προϊσταμένους στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, γι’ αυτό άλλωστε και όλοι ρίχνουν την ευθύνη σε αυτόν. Αντάλλαγμα για αυτό του το λειτούργημα θα είναι η προαγωγή του στον Άρειο Πάγο, όπως άλλωστε συνέβη και με τον προκάτοχό του Δημήτρη Μόκα, που είχε πρωτοστατήσει σε δεκάδες αντιαναρχικές, κατασταλτικές εκστρατείες. Τώρα απολαμβάνει τον παχυλό μισθό της δικαστικής ελίτ του Αρείου Πάγου. Τυχαίο ; Δεν νομίζω.

Εγώ από την πλευρά μου συνεχίζω, προσπερνάω την οποιαδήποτε πιθανότητα να κάνω πίσω και απαντάω με ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΗ ΝΙΚΗ Ή ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

Σε κάθε περίπτωση αν το κράτος με δολοφονήσει με την στάση του, ο κύριος Αθανασίου και η παρέα του θα μείνουν στην ιστορία ως μια συμμορία δολοφόνων, ηθικοί αυτουργοί σε βασανισμό και δολοφονία πολιτικού κρατουμένου. Ας ελπίσουμε μόνο να βρεθούν εκείνα τα ελεύθερα πνεύματα που θα δικάσουν το δίκαιο της δικαιοσύνης τους με τον τρόπο τους.
Κλείνοντας θέλω να στείλω την συνενοχή μου και την φιλία μου σε όσους στέκονται δίπλα μου με όλα τα μέσα.
Τέλος δύο λόγια για τα αδέρφια μου, τον Γιάννη που βρίσκεται και αυτός στο νοσοκομείο, τον Αντρέα, τον Δημήτρη και αρκετούς ακόμα.

Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή πρέπει να πάρουμε από το χέρι τον θάνατο, ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα πάντα. Ο αγώνας συνεχίζεται με Γροθιά στο μαχαίρι, ξανά και ξανά.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ !
ΓΙΑ ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ !
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΘΑ ΤΡΙΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΓΙΑΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΑΨΕΙ
ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ.

ΥΣ: Προφανώς και δεν μπορώ να ελέγξω τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που προκαλούνται. Πάντως όσοι Συριζέοι και λοιποί έμποροι ελπίδων έχουν εμφανισθεί έχουν φάει πόρτα ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟ, ενώ ξανατονίζω ότι έχω υπογράψει επισήμως την άρνηση μου για οποιαδήποτε χορήγηση ορού.

Νίκος Ρωμανός