Κατηγορία: Κείμενα

αναδημοσίευση από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω – κάτω πατησίων

ΠΟΙΩΝ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΔΙΚΑΣΕΙ;

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στα ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17/2 – 9.00

Στις 17 Φλεβάρη 2017 δυο σύντροφοί μας δικάζονται για μια συμπλοκή που έλαβε χώρα, στις γειτονιές μας στα Κάτω Πατήσια, μεταξύ μιας δράκας νεοναζί της Χρυσής Αυγής που μοίραζαν την κωλοφυλλάδα τους και μιας μηχανοκίνητης ομάδας αντιεξουσιαστών που κατευθυνόντουσαν στο Χαϊδάρι για να διαδηλώσουν για τις τέσσερις δολοφονίες των εργατών Χ. Δευτεραίου, Ρ. Ντελιλάι, Α. Αβραμπού και Κ. Μαγγούρα και το σοβαρό τραυματισμό άλλων δύο στα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛ.ΠΕ). Δολοφονίες που πλασάρονται από τα αφεντικά και τους δημοσιογράφους ως «εργατικά ατυχήματα».

Δικάζονται από μια δικαιοσύνη που αθωώνει επανειλημμένα δολοφόνους εργατών, μια δικαιοσύνη που κλείνει τα μάτια στη στυγνή εκμετάλλευση της εργασίας μας από το βρικόλακα του κεφαλαίου, που φυλακίζει κατά κόρον τους φτωχούς, τους αποκλεισμένους και τους αγωνιστές. Αυτή η ταξική δικαιοσύνη είναι που θα δικάσει τους συντρόφους μας, τη στιγμή που φασίστες σαν τον Πέτρο Περράκη, που πρωτοστάτησε στη συμπλοκή των Κάτω Πατησίων, τράβηξε πιστόλι και πυροβόλησε 7 φορές, όχι μόνο δεν κατηγορείται, αλλά ούτε καν καλείται ως μάρτυρας στη δίκη.

Ο φασίστας Π. Περράκης, μετά το περιστατικό στα Κάτω Πατήσια, καταθέτει πως “είναι έμμισθος φρουρός στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στην Οδό Δηλιγιάννη […] αποσπασμένος από τον ΟΣΥ”, (!) τον φορέα των αστικών συγκοινωνιών. Ένας ένοπλος φρουρός δηλαδή διορισμένος πρώτα στο δημόσιο, που συνοδεύει το φασιστικό κόμμα στις εξορμήσεις, βγάζει όπλο και πυροβολεί επιθετικά και κατά βούληση. Ο συγκεκριμένος φασίστας δεν είναι τυχαίος. Έχει βγάλει ξανά το κουμπούρι του εναντίον αντιφασιστών, που πραγματοποιούσαν παρέμβαση στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, στον σταθμό Λαρίσης.

Ναι είναι αλήθεια, εκείνο το πρωινό της 13 Ιούνη του 2015 στα Κάτω Πατήσια, οι σύντροφοι μας υπερασπίστηκαν τη σωματική τους ακεραιότητα και την πολιτική τους παρουσία στον δρόμο. Για αυτό δικάζονται. Την ίδια στιγμή που αυτό το ξέπλυμα νομοθετών, εισαγγελέων, δικαστών και λοιπών παρατρεχάμενων που κάποιοι επιμένουν να ονομάζουν «δικαιοσύνη», όχι μόνο αφήνει προκλητικά ελεύθερο τον πιστολέρο φασίστα Περράκη, αλλά του επιστρέφει και το όπλο, ύστερα από αίτηση όπου λέει πως το χρειάζεται για να πυροβολεί, «αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και τρομοκράτες».

Αν η δικαιοσύνη, είναι αυτή που αφήνει ελεύθερους χωρίς καμία δίωξη χρυσαγίτες έμμισθους φρουρούς που πυροβολούν με το έτσι θέλω˙ αν είναι αυτή που μετά τις τέσσερις δολοφονίες των εργατών στα ΕΛΠΕ επέλεξε να αθωώσει τους υπεύθυνους˙ αν είναι αυτή που καταδικάζει φτωχούς ανθρώπους για χρέη, που υπερασπίζεται εν τέλει την τάξη των αφεντικών και την εξουσία τους, τότε εμείς είμαστε πανηγυρικά απέναντι της. Απέναντι στη δικαιοσύνη και στο κράτος που υπηρετεί, όποια προβιά κι αν έχει αυτό –ακροδεξιά ή αριστερή-, το κράτος που φυλακίζει τους μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και διατηρεί σαν εφεδρεία τους φασίστες, είτε ως τάγματα εφόδου, είτε απλά για να ξεπλένει το δημοκρατικό του πρόσωπο. Που μία φορά φυλακίζει τους φασίστες και δύο χιλιάδες φορές τους αφήνει ελεύθερους και συνομιλεί μαζί τους. Να ποιανού η δικαιοσύνη λοιπόν και ποιανού το δίκιο στέκεται απέναντι στους δύο συντρόφους μας, αυτή που μιλάει για διατάραξη κοινής ειρήνης τη στιγμή που εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές.

Το αντιφασιστικό κίνημα όμως δεν έχει κοντή μνήμη ούτε νωθρά αντανακλαστικά. Από την Ξάνθη ως την Κρήτη, από τη Μυτιλήνη ως το Αγρίνιο στέκεται απέναντι στους φασίστες, στα μαντρόσκυλα των αφεντικών, αυτούς που δολοφονούν μετανάστες εργάτες, που στήνουν εργοδοτικά σωματεία με μεροκάματα ξεφτίλας και εκβιαστικά κυκλώματα, επιτίθενται σε συνδικαλιστές και υπερασπίζονται τους εφοπλι­στές. Το κίνημα μας τους χτυπάει όπου τους βρει, τους κατατροπώνει ακόμα κι όταν οι μπάτσοι είναι μαζί τους, ακυρώνει φιέστες και εγκαίνια παρά τη σωρεία καταδικαστικών αποφάσεων σε αντιφασίστες. Στον ίδιο δρόμο βαδίζουμε κι εμείς και οι δύο σύντροφοί μας, οργανωνό­μαστε και αγωνιζόμαστε κόντρα σ’ όλους αυτούς που μας σκοτώνουν στη δουλειά μεταφορικά και κυριολεκτικά, δε σταματάμε να παλεύουμε για το δίκιο μας και να κάνουμε το χρέος μας απέναντι στους σύγχρονους ταγματασφαλίτες και απόγονους των ναζί.

ΕΛΑΤΕ ΜΕ ΠΙΣΤΟΛΙΑ, ΕΛΑΤΕ ΜΕ ΜΑΧΑΙΡΙΑ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΘΑ ΣΑΣ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ

ΜΠΑΤΣΟΙ – ΔΙΚΑΣΤΕΣ, ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ

Για την ιστορία, ο Πέτρος Περράκης ήταν ο πρώτος που επιτέθηκε, τράβηξε πιστόλι, απείλησε και σημάδεψε παρατεταμένα τους συντρόφους μας, πυροβολώντας τελικά εφτά φορές στον αέρα. Αφότου η επίθεση των χρυσαυγιτών αναχαιτίστηκε, οι σύντροφοι αποχώρησαν συγκροτημένα για να συνεχίσουν την πορεία τους προς τα Ελ.Πε. Λίγο πιο κάτω όμως, δυνάμεις τις αστυνομίας σταμάτησαν και προσήγαγαν δεκατέσσερις συντρόφους/ισσες, κάποιοι από τους οποίους βρίσκονταν και στη συμπλοκή στα Κάτω Πατήσια. Οδηγήθηκαν στην γενική αστυνομική διεύθυνση Αθήνας (γαδα) και μετά από 6-ωρη κράτηση, οι δύο από τις δεκατέσσερις προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Κατά τη διάρκεια κράτησης των συντρόφων στη γαδα, η μοτοπορεία που είχε καλεστεί από τη «Σύμπραξη Αναρχικών/Αντιεξουσιαστών ενάντια στην ταξική ειρήνη» προς τα ΕΛΠΕ ξεκίνησε, αλλά στον Ασπρόπυργο χτυπήθηκε. Στο ύψος των γραφείων της Χρυσής Αυγής, νεοναζί που εξορμούσαν μέσα από τις γραμμές των δυνάμεων καταστολής, επιτέθηκαν στη μέση της μοτοπορείας με πέτρες και σιδερόβεργες. Η επίθεση των ναζί αναχαιτίστηκε αλλά την ίδια στιγμή τα ΜΑΤ επιδόθηκαν σε ένα όργιο βίας εναντίον των διαδηλωτών. Δυο εβδομάδες μετά από αυτά τα γεγονότα, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Άνω-Κάτω Πατησίων και η ομάδα «αναρχικοί και κομμουνιστές από τις γειτονιές της Κυψέλης και του Γκύζη» διοργάνωσαν πορεία στις γειτονιές των Πατησίων με τη συμμετοχή περίπου 500 ατόμων.

Φλεβάρης 2017, Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Άνω-Κάτω Πατησίων

Αντιφασιστική παρέμβαση αντιπληροφόρησης έγινε την Πέμπτη 29/9 στη λαϊκή αγορά στη γειτονιά της Ευαγγελίστριας και πέριξ, από την Αντιφασιστική Συνέλευση Πειραιά. Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:

Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΩΝ ΑΔΙΣΤΑΚΤΩΝ.

Την Κυριακή 25 Σεπτέμβρη, η X.A. διοργάνωσε συγκέντρωση – μνημόσυνο στη μνήμη του Νικήτα Σταματελόπουλου (ή «τουρκοφάγου») μπροστά από την εκκλησία της ευαγγελίστριας στον Πειραιά. Λίγες ημέρες μετά την 3η επέτειο από την δολοφονία του εργάτη και μουσικού Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι (18-9-13) απ’ τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά, οι φασίστες εμφανίστηκαν στη δημόσια σφαίρα, παρουσία του αρχηγού τους, προκειμένου να σπείρουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο. Το «μνημόσυνο» πραγματοποιήθηκε μπροστά από την εκκλησία της ευαγγελίστριας με σκοπό να εκμεταλλευτούν την παρουσία του κόσμου που υπήρχε στην μεσημεριανή λειτουργία, γεγονός που ξεκάθαρα αναδεικνύει την συνεργασία εκκλησίας-φασιστών, δύο αυθεντικών φορέων της ελληνικής εθνικής ενότητας. Δεν είναι άγνωστες ούτως ή άλλως οι απόψεις του μισάνθρωπου μητροπολίτη Πειραιά Σεραφείμ για τους ομοφυλόφιλους και τους μετανάστες καθώς και η συνεργασία του στο παρελθόν με την χρυσή αυγή (βλ. μήνυση Σεραφείμ από κοινού με τον βουλευτή Χ. Παππά ενάντια στην παράσταση CorpusChristi).

Οι νεοναζί της χ. Α., εκμεταλλευόμενοι την οικονομική-κοινωνική κρίση των τελευταίων χρόνων, εμφανίζονται υποκριτικά ως ένας πολιτικός φορέας που στέκεται δίπλα στο πλευρό των αδύναμων, ενώ στην πραγματικότητα δεν αποτελούν παρά το μακρύ χέρι του συστήματος. Μεθοδεύουν το μίσος ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες πολέμου, έχουν πραγματοποιήσει επιθέσεις σε καταλήψεις κι αυτό-οργανωμένους χώρους, ρατσιστικά πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας με τουλάχιστον 2 επιβεβαιωμένα θύματα, έχουν δολοφονήσει εργάτες (Π. Φύσσας, Σ. Λουκμάνκ.α ). Απολαμβάνουν της προστασίας του κράτους μέσω της αστυνομίας που βρίσκεται σε κάθε τους βήμα για να τους φυλάει παρακολουθώντας και ενισχύοντας τα εγκλήματά τους, ενώ η δίκη – παρωδία που βρίσκεται σε εξέλιξη δείχνει να ξεπλένει την ηγεσία του κόμματος. Οι σχέσεις τους με το εφοπλιστικό κεφάλαιο και το οργανωμένο έγκλημα είναι ευρέως γνωστές, ενώ χαρακτηριστικό παράδειγμα που επιβεβαιώνει τον ρόλο τους ως μαντρόσκυλα των αφεντικών είναι το σωματείο εργατών που ιδρύσαν στο Πέραμα καθιερώνοντας ημερομίσθιο πείνας κι εργασία αυστηρά για «έλληνες».

Ακροατές τους ήταν για άλλη μια φορά όλοι εκείνοι οι οποίοι, όντας ανίκανοι να ερμηνεύσουν στο ελάχιστο την πολιτική-οικονομική πραγματικότητα της εποχής μας σε όλη την πολυπλοκότητα της , καταφεύγουν στο απλοϊκό εργαλείο της εθνικής ομοψυχίας, προκειμένου να βρουν παρηγοριά απ’ τα καθημερινά τους προβλήματα. Όλοι αυτοί που, όντας βουτηγμένοι μέσα στην μισαλλοδοξία, τις προκαταλήψεις και την αντίδραση, με την μικροαστική συνείδηση βαθιά χαραγμένη μέσα τους, εκπληρώνουν τον ιστορικό τους ρόλο ζητωκραυγάζοντας και νομιμοποιώντας οποιονδήποτε δημαγωγό/εξουσιαστή τους προσφέρει το φάρμακο για την πληγωμένη τους περηφάνια.

Την Κυριακή 25 Σεπτέμβρη, συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Κοραή περίπου 80 αντιεξουσιαστές και αριστεροί αντιφασίστες. Παρέμειναν στο σημείο για 2 ώρες μέχρι να αποχωρήσουν συντεταγμένα με πορεία προς τον ηλεκτρικό του Πειραιά, ορθώνοντας τις φωνές και τα σώματα τους απέναντι στο εθνικιστικό παραλήρημα, υπενθυμίζοντας πως στις γειτονιές του Πειραιά, πέρα από τους ρατσιστές και τους νοικοκυραίους, υπάρχει κι ο κόσμος της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης και του αγώνα ενάντια στην εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου. Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις είχαν αναπτυχθεί για άλλη μια φορά περιμετρικά των δύο συγκεντρώσεων καθιστώντας την συνάντηση τους ανέφικτη. Σε μια συγκυρία όπου το φασιστικό – ακροδεξιό στρατόπεδο δείχνει να ανασυντάσσεται για να βγει ξανά στο δρόμο, τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά οφείλουν να οξυνθούν για να τους κλείσουν μια και καλή το δρόμο.

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ / ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

Αντιφασιστική Συνέλευση Πειραιά

αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο

1.
Τον Σεπτέμβρη του 1933, το Τρίτο Ράιχ του Αδόλφου Χίτλερ, που βρισκόταν μόλις εννιά μήνες στην εξουσία της Γερμανίας, ενορχήστρωσε ένα ανελέητο πογκρόμ εναντίον άστεγων, επαιτών, αλκοολικών και άλλων κοινωνικών ομάδων που παρεκκλίναν από το πρότυπο της Άριας φυλής. Κατά τη διάρκεια του πογκρόμ, που έμεινε στην Ιστορία ως «Η εβδομάδα των ζητιάνων» (Beggars’ Week), συνελήφθησαν περίπου 100.000 – γερμανοί και μη – άστεγοι, επαίτες, αλκοολικοί και πόρνες, πολλοί από τους οποίους οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως το Breitenau. Τον Νοέμβρη του ίδιου έτους, η Ναζιστική Γερμανία υιοθέτησε ένα νόμο ενάντια στην εγκληματικότητα (Law against Habitual and Dangerous Criminals) με βάση τον οποίο χιλιάδες άνθρωποι – ανάμεσά τους άστεγοι, επαίτες, πόρνες και αθίγγανοι – χαρακτηρίστηκαν ως «ακοινώνητοι» (asocial), συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τον Ιούνη του 1938, η «Εθνική Εκστρατεία ενάντια στην Αεργία» (National Campaign against the Workshy) είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψη και μεταφορά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης 11.000 «ακοινώνητων». Καθ’ όλη τη διάρκεια της Ναζιστικής Γερμανίας, άστεγοι, επαίτες, πόρνες και αθίγγανοι ήταν υποχρεωμένοι να φορούν πάνω τους ένα σήμα Μαύρου Τριγώνου (Black Triangle Badge) προκειμένου να γίνονται διακριτοί, ως κατώτεροι, σε σχέση με τους υπόλοιπους κάτοικους της χώρας.

2.
Πριν λίγες εβδομάδες, μια ομάδα φασιστών και λοιπών ιδεολογικών τέκνων του Χίτλερ και του Τρίτου Ράιχ, προχώρησε σε κατάληψη του χώρου που προοριζόταν να γίνει τζαμί στην περιοχή του Ελαιώνα με σκοπό, κατά τα λεγόμενά τους, να στεγάσουν έλληνες άστεγους. Η συγκεκριμένη κίνηση ήρθε ως συνέχεια στις, κατά καιρούς, μισαλλόδοξες και ρατσιστικές αντιδράσεις φασιστοειδών ενάντια στη λειτουργία τζαμί στην περιοχή· αντιδράσεις που σε θεσμικό επίπεδο βρίσκουν φωνή μέσω του σιχαμερού μορφώματος της Χρυσής Αυγής.

3.
Δεν είναι πρώτη φορά που, με αφορμή την επελαύνουσα κρίση, οι φασίστες επιχειρούν να εδραιώσουν τον πόλεμο μεταξύ των φτωχών προκειμένου οι πλούσιοι να μείνουν στο απυρόβλητο. Οι φασίστες, όταν βάζουν στη θήκη τα μαχαίρια τους, διοργανώνουν ρατσιστικά συσσίτια και αιμοδοσίες μόνο για έλληνες και ρίχνουν λάδι στη φωτιά του κοινωνικού κανιβαλισμού που με τη σειρά της θα ανάψει τις δάδες που θα κάψουν οποιονδήποτε δεν χωράει στη μισάνθρωπη ιδεολογία τους.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι δεν έχει υπάρξει ούτε ένα ψήγμα επιθετικότητας των εν λόγω υπανθρώπων ενάντια σε όσους λεηλατούν καθημερινά τις υποτελείς τάξεις. Δεν πρόκειται για σύμπτωση: οι φασίστες αποτελούσαν ανέκαθεν το μακρύ και σκοτεινό χέρι του καπιταλιστικού συστήματος και, σαν τα φίδια, δάγκωναν πάντα τους ξυπόλυτους. Ο Σεραφείμ Μάξιμος, το 1929, στο βιβλίο του «Κοινοβούλιο Ή Δικτατορία» έγραφε μεταξύ άλλων: «Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της αστικής αντιδράσεως με φασιστική μορφή, συνίσταται στο γεγονός ότι η μπουρζουαζία χρησιμοποιεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, τη δυσαρέσκεια της μικροαστικής τάξεως της πόλεως και του χωριού, ακόμα δε και μερικών declasses στρωμάτων του προλεταριάτου, για να δημιουργήσει ένα φανατικό, αντιδραστικό, αντιπρολεταριακό κίνημα και να εγκαταστήσει, με τη βοήθειά του, την ανοιχτή, συνεπή και απεριόριστη δικτατορία της.»

4.
Τα παραδείγματα της Ναζιστικής Γερμανίας του 1930 δεν αναφέρθηκαν χωρίς λόγο. Η λατρεία, τόσο των χρυσαυγιτών όσο και των φασιστών που κατέλαβαν τον χώρο στον Ελαιώνα, για τον Χίτλερ και το Τρίτο Ράιχ δεν είναι απλά εμφανής αλλά θρασύτατα έκδηλη αφού προσπαθούν και φροντίζουν να ακολουθούν με κάθε ακρίβεια τα λεχθέντα και πραχθέντα του πολιτικού τους πατέρα. Μόνο κάποιος με παντελή άγνοια της Ιστορίας θα μπορούσε να πεισθεί από το επίπλαστο ενδιαφέρον των φασιστών για αυτούς που πεινάνε, για αυτούς που ζουν στον δρόμο, για αυτούς που ζητιανεύουν, έστω κι αν είναι «έλληνες». Η πραγματικότητα είναι ότι η φασιστική ιδεολογία δεν χάρισε ποτέ τίποτα άλλο στην ανθρωπότητα πέρα από στρατόπεδα συγκέντρωσης, κρεματόρια και μαζικούς τάφους. Οι «έλληνες» άστεγοι, οι «έλληνες» επαίτες, οι «έλληνες» φτωχοί θα είναι οι επόμενοι που θα σφαγιαστούν από τα μαχαίρια των φασιστικών συμμοριών όταν αυτές κρίνουν ότι έχουν ξεμπερδέψει με τους μετανάστες. Με την Ιστορία πρέπει να προσέχουμε γιατί δεν είναι ούτε φάρσα, ούτε τραγωδία. Είναι κοινωνική ευθύνη και ταξικό χρέος.

5.
Η ιστορία των καταλήψεων στέγης στην Ευρώπη ξεκινάει τη δεκαετία του 1960 με σημείο αναφοράς την Ολλανδία και τις καταλήψεις δημόσιων κτιρίων με σκοπό τη στέγαση, ενώ η εξέγερση του Μάη ’68 επαναφέρει δυναμικά το ζήτημα των καταλήψεων με αποτέλεσμα στις αρχές του ’70 να υπάρχουν δεκάδες καταλήψεις στέγης σε Γαλλία και Γερμανία. Στην Ελλάδα, η πρακτική της κατάληψης στέγης εξαπλώνεται τη δεκαετία του 1980 από κομμάτια του αναρχικού χώρου και του punk ρεύματος. Μέχρι σήμερα, η κατάληψη στέγης αποτελεί κοινωνικό πρόταγμα του ευρύτερου εναντιωματικού κινήματος με σημείο αναφοράς την εναντίωση στον θεσμό της ιδιοκτησίας και την άρνηση ή αδυναμία καταβολής χρημάτων με σκοπό τη στέγαση.

Σε μια περίοδο όπου οι καταλήψεις στέγης στην Ελλάδα αυξάνονται συνεχώς ενώ αλληλέγγυοι οργανώνουν υποδομές στέγασης για τους χιλιάδες πρόσφυγες που ξεβράζονται στα νησιά του Αιγαίου, οι φασίστες προχωρούν σε μια κατάληψη «μόνο για έλληνες» κάνοντας ασκήσεις δημαγωγίας και λαϊκισμού επιχειρώντας να ενεργοποιήσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό και να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από τον διάχυτο συντηρητισμό. Η απόπειρα των νοσταλγών του Χίτλερ να οικειοποιηθούν πρακτικές του ανταγωνιστικού κινήματος δεν μπορεί και ούτε πρέπει να μείνει αναπάντητη.

6.
Οι καταπιεσμένες τάξεις ή θα δρομολογήσουν τις απαντήσεις τους απέναντι στα φασιστικά καθάρματα ή θα βρουν μπροστά τους τα μαχαίρια που ακόνισε η θανάσιμη απάθεια και απραξία τους.

αναδημοσίευση από το site του Θερσίτη, χώρου ραδιουργίας και ανατροπής στο Ίλιον

Το βράδυ της Δευτέρας 2/5 συνελήφθη ο αναρχικός Παύλος Χριστόπουλος, λόγω εντάλματος που εκκρεμούσε εις βάρος του, για την ανυποταξία του που ξεκινά από το 2003. Λίγη ώρα αργότερα πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης από περίπου 30 συντρόφισσες-συντρόφους στο Α.Τ. Ηρακλείου όπου κρατούνταν, και για περισσότερες από δύο ώρες φωνάζονταν συνθήματα αλληλεγγύης αλλά και ενάντια σε έθνη και στρατούς. Η επίμονη παρουσία των αλληλέγγυων προκάλεσε αναστάτωση στο «εορταστικό κλίμα» του τμήματος και επέβαλε την επικοινωνία με στρατιωτικό εισαγγελέα, ώστε να γίνει ακριβώς γνωστός ο λόγος της σύλληψης του συντρόφου και η διαδικασία που θα ακολουθούσε. Να σημειωθεί ότι στο σημείο της συγκέντρωσης, έσπευσαν πανικόβλητες όλες οι δυνάμεις των δίας των βορείων προαστίων για να προστατέψουν το τμήμα.

Την Τρίτη 3/5, η διαδικασία του αυτοφώρου στο στρατοδικείο του Ρουφ έληξε με αναβολή, για να πραγματοποιηθεί πιθανότατα μέσα στο ερχόμενο φθινόπωρο. Ωστόσο, ο σύντροφος, αφού πέρασε από εισαγγελέα στην Ευελπίδων, κρατήθηκε για μια ακόμη μέρα προκειμένου να περάσει από δεύτερη αυτόφωρη διαδικασία, αυτή τη φορά λόγω της άρνησής του να δακτυλοσκοπηθεί και να φωτογραφηθεί, με την κατηγορία της απείθειας. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Οι μπάτσοι του Α.Τ. Ηρακλείου που τον συνόδευαν, μετά τη συγκέντρωση των αλληλέγγυων της προηγούμενης νύχτας, ζήτησαν τη μη επιστροφή του στο εν λόγω τμήμα, μιας που τέτοιου είδους “παρεμβάσεις” ήταν πρωτόγνωρες για την περιοχή και δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να επαναληφθούν. Έτσι, δόθηκε εντολή να μεταφερθεί στη ΓΑΔΑ, όπως και έγινε. Εκεί, ο σύντροφος αρνήθηκε να υποβληθεί στη γνωστή εξευτελιστική σωματική έρευνα και μετά από ένταση με τους μπάτσους, δόθηκε εντολή να μην κρατηθεί εκεί αλλά να μεταφερθεί στο τμήμα ασφάλειας βορειανατολικής Αττικής στο Μαρούσι.

Την Τετάρτη 4/5 εκτυλίχθηκε ένα ακόμη επεισόδιο της δίωξης -αυτή τη φορά το λόγο είχε η αστική δικαιοσύνη. Η έδρα αρνήθηκε την αναβολή της δίκης, παρά το ότι ο σύντροφος δεν μπορούσε να εκπροσωπηθεί από δικηγόρο λόγω της αποχής τους, κι ενώ δεν παρευρισκόταν στη διαδικασία ο μπάτσος μάρτυρας κατηγορίας, αλλά και ούτε είχε δοθεί ο απαιτούμενος χρόνος να κληθούν μάρτυρες υπεράσπισης. Η δίκη για την άρνηση δακτυλοσκόπησης ξεκίνησε και σίγουρα αποτελεί μνημείο αναφοράς για τα όσα ακούστηκαν από την έδρα. Όταν οι αλληλέγγυοι-ες που βρίσκονταν στην αίθουσα χλεύασαν τις απόψεις της προέδρου, εκείνη διέταξε την απομάκρυνσή τους από την αίθουσα, ενώ στην επίμονη άρνησή τους να το κάνουν απείλησε με άμεση σύλληψή τους. Μετά από αυτό, με την κατάθεση από την πλευρά του συντρόφου των πολιτικών του θέσεων και την επισήμανση για την προχειρότητα της διαδικασίας, η δίκη διακόπηκε και πήρε αναβολή για την Πέμπτη 12 Μάη.

Αν κάτι μένει από όλη αυτή την “περιπλάνηση” σε αστυνομικά τμήματα και δικαστήρια είναι οι πολιτικές θέσεις και αξίες του συντρόφου, θέσεις που μοιραζόμαστε μαζί του. Κεντρική αιχμή της δίωξής του αποτελεί η ολική άρνηση στράτευσής του, η συνειδητή μη συμμετοχή του σε καμία διαδικασία που νομιμοποιεί και συντηρεί το μηχανισμό του στρατού, την κατεξοχήν μηχανή πολέμου και παραγωγής θανάτου. Άρνηση και σύγκρουση με το σύνολο των θεσμικών, ιδεολογικών και κατασταλτικών επιβολών του στρατού. Ενάντια σε κράτη, σύνορα, πατρίδες, ενάντια στους εθνικισμούς, το  ρατσισμό και σεξισμό της δυσωδίας του στρατού. Το πρόταγμα αυτό μας αφορά όλους και όλες. Γιατί ο στρατός ήταν και είναι πάντα μηχανισμός εδραίωσης, συντήρησης και επέκτασης των κυριαρχικών επιλογών και δεν στρέφεται μόνο εκτός συνόρων αλλά αποτελεί βασικό μηχανισμό εκπειθάρχησης και κοινωνικού ελέγχου εντός συνόρων. Το τελευταίο γίνεται ιδιαίτερα έκδηλο με τη λεγόμενη “προσφυγική κρίση”. Ο στρατός πρωτοστατεί στη διαχείριση των ανθρώπων που εξαναγκάστηκαν από τον πόλεμο ή/και τη φτώχεια σε μετανάστευση, με το να τους στοιβάζει σε αποθήκες-ανθρώπων, να τους επιτηρεί, να οργανώνει τις απελάσεις, να μοιράζει καταστολή και θάνατο.
Από τη συγκεκριμένη δίωξη του συντρόφου, αναδείχτηκε κι ένα επιπλέον σημείο του αγώνα, αυτό που αφορά στην άρνηση δακτυλοσκόπησης και φωτογράφησης από τις διωκτικές αρχές. Πρόκειται για ένα ακόμη πεδίο που έχει ανοίξει από τους αγωνιζόμενους/ες ενάντια στην καταγραφή, κατηγοριοποίηση, ταξινόμηση του κόσμου του αγώνα, κοινώς σε αυτό που παλιότερα λεγόταν “φακέλωμα”. Το ζήτημα αυτό έχει ανοίξει εδώ και αρκετά χρόνια, και αναδείχτηκε κινηματικά κυρίως μετά την αναβάθμιση των μέσων καταγραφής με λήψη γενετικού υλικού και τη μιντιακή επίδειξη των φωτογραφιών συλληφθέντων αγωνιστών, με σκοπό τη διαπόμπευσή τους. Δεν είναι λίγοι/ες οι συντρόφισσες και σύντροφοι που αρνήθηκαν να υποβληθούν στη διαδικασία και δέχτηκαν γι ‘αυτό ακόμη και βασανισμούς στα αστυνομικά κολαστήρια. Αρνούμαστε αυτό το “ειδικό” φακέλωμα που φροντίζει να γεμίζει τα κατασταλτικά συρτάρια με εν δυνάμει κατηγορούμενους, αρνούμαστε την εθελούσια καταγραφή μας και μια πρώτη δόση “ενοχής” που μας αποδίδει η συγκεκριμένη καταγραφή πριν καν οδηγηθούμε στα αστικά δικαστήρια. Γιατί αναμφίβολα, η εκ των προτέρων καταγραφή του διωκόμενου/ης με δακτυλοσκοπήσεις, φωτογραφήσεις και λήψεις DNA, πέρα από τη συνθήκη εκφοβισμού και προσβολής που θέλει να διαμορφώσει, δεν είναι παρά μία επίσπευση της απόδοσης ενοχής, μια εκ των προτέρων καταδίκη που σίγουρα ξεσκεπάζει τα ψευδεπίγραφα των ιδεωδών της αστικής δικαιοσύνης. Η απείθεια, όπως οι κατασταλτικές αρχές την ονομάζουν, είναι αυτό που τους αντιστοιχεί.
Γιατί, οι αρνήσεις μας είναι οι ζωές μας, όπως διαβάζουμε σε μια συλλογική ολική άρνηση στράτευσης.
Συνεχίζουμε να ρηγματώνουμε συλλογικά την εξουσία και τις επιβολές της, μέχρι την οριστική καταστροφή της.

 
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ
ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

αναδημοσίευση από το blog της ομάδας ενάντια στα κέντρα κράτησης Musaferat (Λέσβος)

Την Τρίτη 26 Απριλίου στο κέντρο κράτησης στη Μόρια ξέσπασαν συγκρούσεις μεταξύ των μεταναστών/ριων και των δυνάμεων καταστολής. Αφορμή στάθηκε η επίσκεψη του υπουργού μετανάστευσης Μουζάλα και του ολλανδού ομόλογου του. Οι αιτίες όμως πρέπει να αναζητηθούν στις άθλιες συνθήκες κράτησης αλλά και στον ίδιο τον εγκλεισμό που υφίστανται αφότου φτάσουν στο νησί. Παράλληλα η αβεβαιότητα για το μέλλον τους με τα νέα για τις αυθαίρετες απορρίψεις των αιτημάτων ασύλου που έχουν καταθέσει αλλά και τις απελάσεις πίσω στην Τουρκία που έχουν ήδη προηγηθεί να φτάνουν και στα δικά τους αυτιά έχουν  δημιουργήσει ένα εκρηκτικό κλίμα. Τα γεγονότα αυτά, που φέρουν εικόνες εξέγερσης, πνίγηκαν γρήγορα από την καταστολή με αποτέλεσμα πολλούς τραυματίες από τις τάξεις των μεταναστών/τριων.

Όλα ξεκίνησαν, όταν οι υπουργοί πέρασαν έξω από το χώρο κράτησης των ασυνόδευτων ανηλίκων (ΚΕΠΥ). Οι ανήλικοι άρχισαν να εκτοξεύουν μπουκάλια, να ανοίγουν μάνικες με νερό και στη συνέχεια να καταλαμβάνουν τις δομές όπου βρίσκονται σε συνθήκη εγκλεισμού.

Οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν από την στιγμή που οι εξεγερμένοι απέκτησαν πρόσβαση στις μικροφωνικές εγκαταστάσεις και άρχισαν να καλούν από τα μεγάφωνα σε γενικό ξεσηκωμό. Οι μετανάστες/ριες απο όλες τις πτέρυγες του κέντρου κράτησης ξεσηκώθηκαν και σε μικρό χρονικό διάστημα σχεδόν όλο το στρατόπεδο συγκέντρωσης είχε καταληφθεί. Η απάντηση της αστυνομίας ήταν αρχικά η ευρεία χρήση χημικών και κρότου-λάμψης και οι επαναλαμβανόμενες και βίαιες εφορμήσεις. Τα γεγονότα έληξαν μετά από 3-4 ώρες με αρκετό ξύλο από την πλευρά της αστυνομίας, με τραυματίες από την πλευρά των κρατούμενων εκ των οποίων δύο σε αρκετά σοβαρή κατάσταση, σύμφωνα με μαρτυρίες.

Από την πλευρά μας επιμένουμε σε αυτό που υποστηρίζουμε από την πρώτη στιγμή ότι οποιαδήποτε συνθήκη εγκλεισμού είναι εχθρική προς κάθε ον. Οι ανήλικοι ασυνόδευτοι μετάναστες/ριες, βρίσκονται σε συνθήκες κανονικής φυλάκισης, δηλαδή περιορισμένοι σε ένα μικρό κομμάτι εδάφους,περίκλειστο από αλλεπάλληλα συρματοπλέγματα, ύψους 3-4 μέτρων, ώστε να είναι εξασφαλισμένη η μη επαφή τους με οποιονδήποτε άνθρωπο εκτός του στρατοπέδου. Κι ενώ η κράτηση τους υποτίθεται ότι θα περιοριζόταν σύμφωνα με τον νόμο στο όριο των 25 ημερών, οι περισσότεροι από αυτούς/ές κρατούνται για περισσότερες από 40 μέρες και μάλιστα χωρίς να γνωρίζουν το λόγο για τον οποίο βρίσκονται κλεισμένοι, αφού, σε ορισμένους τουλάχιστον, δεν έχουν γίνει ούτε οι προβλεπόμενες νομικές ενημερώσεις. Μάλιστα σε προηγούμενα γεγονότα υπάρχουν αναφορές ότι οι ανήλικοι που πρωτοστάτησαν βρέθηκαν να τους αλλάζουν το καθεστώς μετονομάζοντάς τους σε ενήλικους και αποβάλλοντάς τους από τις πτέρυγες των ανηλίκων. Συνολικά, το δόγμα της επιτήρησης και της τιμωρίας εφαρμόζεται σε όλες τις εκφάνσεις της παραμονής τους στο κέντρο, από τη διαδικασία του συσσιτίου, τον προαυλισμό μέχρι και το χώρο στον οποίο κοιμούνται.

Μετά τα τελευταία γεγονότα, προστέθηκε και η επαπειλούμενη μεταφορά των ανθρώπων σε άλλους χώρους, ώστε να απομονωθούν τα «ταραχοποιά στοιχεία» από τους υπολοίπους.

Η με κάθε τρόπο συγκάλυψη αυτών των γεγονότων, από όσους γνωρίζουν αλλά δεν μιλούν, αποτελεί άλλη μία έκφανση αυτής της συνθήκης που συνοψίζεται στο όνομα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Αυτές οι πρώιμες και σύντομες, προς το παρόν, εικόνες της οργής συνιστούν για εμάς τα προεόρτια μιας κατάστασης που οι ίδιοι οι διαχειριστές της έχουν ορίσει και επιλέξει. Η οργή των καταπιεσμένων δεν θα αργήσει να περάσει από πάνω τους.

Αλληλεγγύη με όλους/ες τους/ις μετανάστες/ριες.

Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών

ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας.

ΥΓ: Σύμφωνα με πληροφορίες, οι αρχές προσανατολίζονται στην άμεση απομάκρυνση των ανηλίκων από το κέντρο κράτησης της μόριας σε camp στο μανταμάδο που διαχειρίζονται οι γιατροί χωρίς σύνορα ώστε να καταφέρουν να κάμψουν τις αντιδράσεις τους.

Την Παρασκευή 15/4 το απόγευμα στο Πασαλιμάνι πραγματοποιήθηκε παρέμβαση αλληλεγγύης στην έγκλειστη μετανάστρια εργάτρια Σάναα Τάλεμπ και τις υπόλοιπες μετανάστριες στο κέντρο κράτησης Ελληνικού, από την αντιφασιστική συνέλευση πειραιά και άλλους συντρόφους/ισσες.

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:

Ποιοι κάνουν πως νοιάζονται για τους πρόσφυγες;

Μήπως η αριστερά του κράτους που πουλάει ανθρωπισμό και ευαισθησία ενώ έχει ήδη λερώσει τα χέρια της με το αίμα τόσων νεκρών προσφύγων και μεταναστών στο Αιγαίο;

Μήπως τα ευρωπαϊκά έθνη – κράτη, μαζί με το ελληνικό, που αυτοπαρουσιάζονται ως «υπεύθυνα» που «ψάχνουν λύσεις», ενώ με την εμπλοκή τους σε πολέμους όπως του Αφγανιστάν, του Ιράκ και της Συρίας, σκορπούν το θάνατο και την καταστροφή, οδηγώντας εκατομμύρια ανθρώπους στον ξεριζωμό και την αβεβαιότητα ;

Μήπως οι μικροαστοί και τα πάσης φύσεως αφεντικά, μεγάλα και μικρά, που συγκινούνται από τις κατατρεγμένες οικογένειες και τα μικρά παιδιά, την ίδια ώρα που θεωρούν τους μετανάστες υποβάθμιση για τις γειτονιές, υγειονομική βόμβα και εν γένει ανεπιθύμητους;

Μήπως οι διάφορες ΜΚΟ και οι φιλάνθρωποι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, που μοιράζουν τρόφιμα και χαμόγελα αφού πρώτα έχουν εξασφαλίσει τα κρατικά κονδύλια και τις φοροαπαλλαγές που αντιστοιχούν στη «φιλανθρωπία» τους;

Δυστυχώς για όλους αυτούς, δεν μπορούμε να φάμε το παραμύθι του ανθρωπισμού και της ευαισθησίας τους.

Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά πως τα κροκοδείλια δάκρυα χύνονται για να κρύψουν το μακροχρόνιο έγκλημα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής που ασκεί το ελληνικό κράτος και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί του. Την ίδια ώρα που οι εκπρόσωποι της αριστερο-ακροδεξιάς κυβέρνησης κάνουν πως λυπούνται τους πρόσφυγες, εγγυώνται πως ο φράχτης του Έβρου θα μείνει όρθιος για να προστατεύει τα χερσαία σύνορα της Ευρώπης – Φρούριο και ότι οι μετανάστες θα συνεχίσουν να πνίγονται με αμείωτη ένταση. Η υπευθυνότητά τους σημαίνει στην πράξη περισσότερη φύλαξη των συνόρων, περισσότερους φράχτες, περισσότερα νεκρά κορμιά στον πάτο και τις ακτές του Αιγαίου.

Γιατί έχουμε μάθει από πρώτο χέρι για τις αδηφάγες ορέξεις των αφεντικών. Το κεφάλαιο άλλωστε ποτέ δεν ξεχνάει πως μαζί με κάθε «κακομοίρη ξένο», μαζί με κάθε παρανομοποιημένο προλετάριο που πατάει το πόδι του στα ιερά χώματα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, παρουσιάζεται άλλη μια ευκαιρία για περισσότερη υποτίμηση της εργασίας, άρα και για άντληση μεγαλύτερου ποσοστού κέρδους στις μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις. Γι’ αυτό άλλωστε  προωθείται τόσο πολύ, μηντιακά αλλά και πολιτικά, ο διαχωρισμός προσφύγων (από τη Συρία) και μεταναστών (από τις υπόλοιπες χώρες της Μ. Ανατολής).

Γιατί βλέπουμε ξεκάθαρα πως όλη τους η ευαισθησία εξανεμίζεται, μόλις νιώσουν ότι δήθεν απειλείται η εθνική τους κυριαρχία και τα «ανώτερα πολιτισμικά ιδεώδη» τους. Μετά τις πολύνεκρες επιθέσεις στο Παρίσι, κράτη και αφεντικά αποφασίζουν να κηρύξουν κατάσταση έκτακτης ανάγκης εντός των συνόρων ευρωπαϊκών κρατών όπως η Γαλλία και το Βέλγιο, ενώ αυτομάτως κάνουν λόγο για «τζιχαντιστές τρομοκράτες» που μέσω του ελλαδικού χώρου, λόγω της «ελλιπούς φύλαξης», περνούν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Πρέπει να είναι κανείς αρκετά κοντόφθαλμος για να μην παρατηρήσει πως η προετοιμασία των δυτικών κρατών για πόλεμο στη Μέση Ανατολή, η τρομοϋστερία και τα δόγματα μηδενικής ανοχής,  περνούν πάνω από τα πτώματα των μεταναστών και των προσφύγων.

Από τη δική μας σκοπιά, αφού δεν μας παρασέρνει κανένα κύμα συναισθηματισμού αλλά βλέπουμε και ερμηνεύουμε τα πράγματα πολιτικά, δεν μένει τίποτε άλλο από την ταξική αλληλεγγύη με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Αλληλεγγύη για εμάς είναι ο αγώνας ενάντια στα σύνορα και τους φράχτες, ενάντια στη Frontex και κάθε αντίστοιχο δολοφονικό μηχανισμό, ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα “hot spots”, δηλαδή τα κέντρα διαλογής και ταυτοποίησης μεταναστών και προσφύγων (όπως αυτό που φημολογείται ότι θα δημιουργηθεί στο λιμάνι του Πειραιά). Είναι ο αγώνας ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό, όπως και απέναντι σε κάθε διαχωρισμό μέσα στην τάξη μας. Είναι η δημιουργία προλεταριακών δομών, αδιαμεσολάβητων και αντιθεσμικών, όπου ντόπιοι και μετανάστες θα κοιτάμε τα δικά μας αυτοτελή συμφέροντα, μακριά από τα κουμάντα των αφεντικών και των κρατικών τους υπαλλήλων.

ΧΑΡΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ – ΣΥΝΟΡΑ ΑΝΟΙΧΤΑ

ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΦΑΣΙΣΤΕΣ – ΚΡΑΤΗ – ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Σάββατο 19/12, 12:00, πλ. Καραϊσκάκη, Πειραιά

αφίσες που κολλιούνται στην περιοχή του Πειραιά

“χορεύοντας με το θάνατο για 24 μέρες”
[μετά την αρνητική απάντηση του συμβουλίου στο νέο αίτημα για τις εκπαιδευτικές άδειες, ο νίκος ρωμανός έστειλε την παρακάτω επιστολή]

Προσπαθώ να αποτυπώσω σε ένα κομμάτι χαρτί τα τελευταία υπολείμματα συγκροτημένης σκέψης με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις και την εκ νέου απόρριψη του αιτήματος της εκπαιδευτικής άδειας.

Από τις πρώτες μέρες της απεργίας είχα πει στην παρέμβασή μου στη συνέλευση αλληλεγγύης που είχε γίνει στο Πολυτεχνείο ότι η απορριπτική απάντηση του Νικόπουλου ο οποίος τόσο καιρό δήλωνε αναρμόδιος είναι η αρχή μιας κρατικής στρατηγικής με στόχο την εξόντωσή μου. Αυτή η πολιτική εκτίμηση επιβεβαιώθηκε απολύτως. Αρχικά με την εντολή της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού Ευαγγελίας Μαρσιώνη για αναγκαστική μου σίτιση, πράξη που συνιστά πραγματικό βιασμό και έχει οδηγήσει στο θάνατο μεταξύ άλλων τόσο του Xολγκερ Μαϊνς στην Γερμανία όσο και μελών της GRAPO στην Ισπανία. Προς τιμήν τους οι ιατροί του νοσοκομείου πέταξαν στα σκουπίδια την εισαγγελική εντολή και αρνήθηκαν να διαπράξουν ένα τέτοιο κρατικό έγκλημα.

Εν συνεχεία η προσφυγή μου σε δικαστικό συμβούλιο εκτός φυλακής, (μια νομική κίνηση που επιλέγουν πολλοί κρατούμενοι, όταν το συμβούλιο της φυλακής απορρίπτει τις αιτήσεις τους) απορρίφθηκε με τη δικαιολογία ότι τους δεσμεύει η απόφαση του Νικόπουλου, ίδια ακριβώς απόφαση πάνω στην οποία είχε γίνει προσφυγή.
Για όσους έχουν την στοιχειώδη αντίληψη από πολιτική η παρέμβαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης, μια μέρα πριν συνεδριάσει το συμβούλιο ήταν μια ξεκάθαρη εντολή για την απόρριψη του αιτήματος και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.
Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης αναφέρει τεχνηέντως ότι ο Αθανασίου δεν είναι αρμόδιος για να προσθέσει παρακάτω: «Οι εκπαιδευτικές άδειες χορηγούνται αποκλειστικά από το αρμόδιο συμβούλιο (της φυλακής), στο οποίο προΐσταται ο εισαγγελικός λειτουργός, ενώ για τους υπόδικους απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την προσωρινή κράτηση».

Με λίγα λόγια η εγκυρότητα της προσφυγής ακυρώνεται δια στόματος υπουργού απλά και ξεκάθαρα. Όλο αυτό ντυμένο με την ανυπόστατη πρόταση για μαθήματα μέσω τηλεδιάσκεψης αντί αδειών, η οποία δεν ευσταθεί λόγω των εργαστηρίων που έχουν αναγκαστική παρουσία, ενώ ανοίγει και τον δρόμο στα συμβούλια των φυλακών να τις καταργήσουν εντελώς, αφού είναι γνωστή η ευθυνοφοβία τους και η λύση της τηλεδιάσκεψης θα ισχύσει για όλους τους κρατούμενους.
Με την ίδια ακριβώς λογική σε λίγο καιρό τα επισκεπτήρια με τις οικογένειές μας θα γίνονται μέσα από οθόνες για λόγους ασφαλείας όπως και τα δικαστήριά μας. Η τεχνολογία στην υπηρεσία «του σωφρονισμού» και της δικαιοσύνης. Ανθρώπινη πρόοδος ή εκφασισμός… η ιστορία θα κρίνει.

Σε αυτό το σημείο έχει αξία να αναφέρω και τον ρόλο του ειδικού εφέτη ανακριτή Ευτύχη Νικόπουλου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα την απεργία πείνας έχει πάρει σαφείς πολιτικές εντολές από τους πολιτικούς του προϊσταμένους στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, γι’ αυτό άλλωστε και όλοι ρίχνουν την ευθύνη σε αυτόν. Αντάλλαγμα για αυτό του το λειτούργημα θα είναι η προαγωγή του στον Άρειο Πάγο, όπως άλλωστε συνέβη και με τον προκάτοχό του Δημήτρη Μόκα, που είχε πρωτοστατήσει σε δεκάδες αντιαναρχικές, κατασταλτικές εκστρατείες. Τώρα απολαμβάνει τον παχυλό μισθό της δικαστικής ελίτ του Αρείου Πάγου. Τυχαίο ; Δεν νομίζω.

Εγώ από την πλευρά μου συνεχίζω, προσπερνάω την οποιαδήποτε πιθανότητα να κάνω πίσω και απαντάω με ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΗ ΝΙΚΗ Ή ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

Σε κάθε περίπτωση αν το κράτος με δολοφονήσει με την στάση του, ο κύριος Αθανασίου και η παρέα του θα μείνουν στην ιστορία ως μια συμμορία δολοφόνων, ηθικοί αυτουργοί σε βασανισμό και δολοφονία πολιτικού κρατουμένου. Ας ελπίσουμε μόνο να βρεθούν εκείνα τα ελεύθερα πνεύματα που θα δικάσουν το δίκαιο της δικαιοσύνης τους με τον τρόπο τους.
Κλείνοντας θέλω να στείλω την συνενοχή μου και την φιλία μου σε όσους στέκονται δίπλα μου με όλα τα μέσα.
Τέλος δύο λόγια για τα αδέρφια μου, τον Γιάννη που βρίσκεται και αυτός στο νοσοκομείο, τον Αντρέα, τον Δημήτρη και αρκετούς ακόμα.

Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή πρέπει να πάρουμε από το χέρι τον θάνατο, ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα πάντα. Ο αγώνας συνεχίζεται με Γροθιά στο μαχαίρι, ξανά και ξανά.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ !
ΓΙΑ ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ !
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΘΑ ΤΡΙΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΓΙΑΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΑΨΕΙ
ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ.

ΥΣ: Προφανώς και δεν μπορώ να ελέγξω τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που προκαλούνται. Πάντως όσοι Συριζέοι και λοιποί έμποροι ελπίδων έχουν εμφανισθεί έχουν φάει πόρτα ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟ, ενώ ξανατονίζω ότι έχω υπογράψει επισήμως την άρνηση μου για οποιαδήποτε χορήγηση ορού.

Νίκος Ρωμανός