αντιφασιστική συνέλευση πειραιά

“Kill ’em all, in the name of the name.”

Το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, αξιοποιώντας την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός απογειώθηκε. Νοιώθοντας παντοδύναμος στα βαλκάνια, στήριξε με κάθε μέσο τον σερβικό φασισμό, με την ελπίδα ότι Βελιγράδι και Αθήνα θα μοιραστούν την επικράτεια του μακεδονικού και μέρος εκείνης του αλβανικού κράτους.
Το βίντεο αυτό δημιουργήθηκε το φθινόπωρο του 2008, για λογαριασμό του αντιφασιστικού κινήματος, απ’ το Sarajevo και αντιφασίστες συντρόφους.

http://www.sarajevomag.gr/

……..
“Στην πραγματικότητα, αυτή η σερβοφιλία ήταν ο μετασχηματισμός του αντιτουρκικού μίσους, που εύκολα, και με τη βοήθεια των ΜΜΕ, παραλλάχτηκε σε μίσος αντιαλβανικό και αντιμουσουλμανικό. Οι Σέρβοι χρησιμοποίησαν άψογα στην προπαγάνδα τους τις μαζικές συλλογικές ψυχώσεις των Ελλήνων και το μίσος και τον φόβο τους απέναντι στους «προαιώνιους εχθρούς Τούρκους», κατά συνέπεια και απέναντι στην «ισλαμική απειλή». Ηξεραν ότι επάνω στην αντιτουρκική ελληνική ψύχωση, είχε έλθει και είχε κλειδώσει τότε, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, και η «αντισκοπιανή» ψύχωση. Το δογμα «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» κυριάρχησε κι έτσι, μαζί με τη συνωμοσία από τη Δύση, το Βατικανό, τους Αμερικάνους, τους Γερμανούς, την ΕΟΚ, τον Σιωνισμό, που δήθεν απειλούσε την Σερβία, άρα και την Ορθοδοξία, άρα και την Ελλάδα, οι Σέρβοι άφησαν τους Ελληνες να πιστεύουν ότι θα «καθαρίσουν για πάρτη τους» και πως θα μας προσφέρουν στο πιάτο την Δημοκρατία της Μακεδονίας (το σύνθημα «Σύνορα με τη Σερβία» δονούσε συλλαλητήρια, τηλεοπτικά πάνελ και μυαλά «ελληνόψυχων»), και (γιατί όχι;) και τη Βόρειο Ηπειρο, όταν θα ερχόταν η σειρά των Αλβανών. ”

……..

“Η γραμμή υποστήριξης και δικαιολόγησης των θηριωδιών του καθεστώτος του μοναρχικού αντικομμουνιστή Κάρατζιτς, του αδίστακτου εξουσιοφρενούς καιροσκόπου Μιλόσεβιτς και του υπερεθνικιστή σωβινιστή και ρατσιστή Μλάντιτς, ήταν στην πραγματικότητα η εκπαίδευση μεγάλων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού στον αντιδυτικό εθνικοσοσιαλισμό. Η «σερβοφιλία» εκπαίδευσε μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων στον αντιευρωπαϊσμό, στην αποδοχή των θεωριών συνωμοσίας ως ερμηνευτικά εργαλεία για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, στην αγιοποίηση ακόμα και του επιθετικού και δολοφονικού εθνικισμού σαν υπέρτατη αξία που μπορεί να φτάνει μέχρι και στις εθνοκαθάρσεις αφού ο ‘αλλος’ είναι υπάνθρωπος και δικαιολογείται η εξόντωσή του και τέλος, στην αποδοχή ενός υφέρποντος εθνικοσοσιαλισμού. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι αποτέλεσμα και αυτού του γεγονότος τη δεκαετία του 1990, μαζί με την αντιμακεδονική υστερία και την αντιαλβανική ρατσιστική ξενοφοβία· -χρειάστηκε μόνο η ελληνική κρίση για να επιτρέψει σε αυτές τις ιδεολογίες να αναδυθούν και να καταγραφούν σε διευρυμένα ποσοστά.”

Αποσπάσματα από το κείμενο του XYZ Contagion ” ο Κάραζιτς κι οι Έλληνες: Η ενοχή του Κάραζιτς και η συλλογική μας αθωότητα” .

Κείμενο του Θερσίτη, αναδημοσίευση από: https://thersitis.espiv.net

ΤΟΤΕ…

(μια βαλκανική ιστορία που επαναλαμβάνεται…)

Και να σου πάλι η μάχη μέχρι εσχάτων για το κοπιράιτ ενός ονόματος. Ενός ονόματος μιας γεωγραφικής περιοχής που όποιος προσπαθήσει να της αποδώσει διαμέσου ιστορικών αφηγήσεων “καθαρόαιμα” χαρακτηριστικά μάλλον είναι είτε ένας κοινός τσαρλατάνος είτε ένας πατενταρισμένος εθνικιστής. Το σύνηθες είναι ότι αυτά τα δύο ταυτίζονται, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Μιλάμε για μια “ελληνική Μακεδονία” που χάνεται στα βάθη της αιωνιότητας ως τον στρατηγό Μεγαλέξανδρο, ο οποίος ένιωθε βέβαια τόσο Έλλην στην καταγωγή, ώστε πριν ξεκινήσει την αιμοδιψή του εκστρατεία στην παρακμασμένη στρατιωτικά και κοινωνικά τότε Ανατολή, έπρεπε να καθυποτάξει όλους τους υπόλοιπους πληθυσμούς στην επικράτεια που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα(Αθήνα, Θήβα κτλ) για να έχει εξασφαλισμένα τα νώτα του. Μιλάμε για έναν “ένδοξο πολιτισμό” ο οποίος δεν έχει να επιδείξει τίποτα άλλο από μια συνεχή στρατιωτική επέκταση, αιματηρές μάχες και σφαγές που μόνο οι Βίκινγκς θα ζήλευαν. Μιλάμε για μια “καθαρόαιμη” περιοχή όπου όταν μετά τους βαλκανικούς πολέμους στην αρχές του 20ου αιώνα και τη διάλυση των τότε αυτοκρατοριών, κατατεμαχίστηκε και ενσωματώθηκε σε επιμέρους έθνη-κράτη (Ελλάδα, Βουλγαρία και αργότερα Γιουγκοσλαβία), οι πληθυσμοί έπρεπε να υποστούν είτε διωγμούς και εσωτερικές μεταναστεύσεις (όπως η μακεδονική κοινότητα στην Ελλάδα), είτε συνεχή εθνική πλύση εγκεφάλων για το πού τελικά ανήκουν (όπως στην περίπτωση των μικτών πληθυσμών σε Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία). Γιατί ακριβώς αυτό το ανακάτεμα των πληθυσμών, σε αυτό το μικρό κομμάτι γεωγραφίας, δεν βόλευε τους εκατέρωθεν εθνικισμούς.

Στα βαλκάνια, κάθε έθνος κράτος παρήγαγε τους κατάλληλους εθνικούς μύθους στην προσπάθεια εθνικής ομογενοποίησης του πληθυσμού του. Η διαδικασία αυτή δεν είχε μόνο παραμυθάκια για ένδοξους προγόνους και ιστορικές συνέχειες αίματος μέσα στους αιώνες. Περιελάμβανε εξίσου σειρά γενοκτονιών, εκτοπισμών, αποκλεισμών και βίαιων ενσωματώσεων. Στην περίπτωση δε της Ελλάδας, η πληθυσμιακή σύνθεση της Μακεδονίας άλλαξε πολύ πρόσφατα (αρχές και μέσα του 20ου αιώνα), κυρίως με την εγκατάσταση Ποντίων και Μικρασιατών προσφύγων. Ωστόσο οι ομιλούντες την μακεδονική γλώσσα πληθυσμοί (ένα κράμα κυρίως σλάβικων με ελληνικά και τούρκικα) βρίσκονται σε αυτά τα μέρη εδώ και 15 αιώνες τουλάχιστον. Άρα τους πιάνει το ενοικιοστάσιο, ό,τι κι αν λένε οι εκατέρωθεν ιδιοκτήτες της ιστορίας…

Στις  αρχές της δεκαετίας του ’90, η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ κυριαρχίας (υπαρκτός σοσιαλισμός) κι ο διαμελισμός του γιουγκοσλαβικού κράτους (αποτέλεσμα εθνικιστικών φαντασιώσεων, που υποδαυλίστηκαν από την ΕΕ και τις ΗΠΑ προς όφελος των δικών τους συμφερόντων), οδήγησαν στη δημιουργία ενός μικρού κράτους στα βόρεια της ελληνικής επικράτειας, το οποίο επιδίωξε να διατηρήσει το όνομα που είχε σε όλη την μεταπολεμική περίοδο ως τμήμα της ομόσπονδης γιουγκοσλαβίας, δηλαδή ως «δημοκρατία της Μακεδονίας». Η επιλογή του αυτή είχε πάλι εθνοποιητικό χαρακτήρα: στο έδαφος της ΠΓΔΜ, ζουν πολλές εθνοτικές ομάδες (με κυρίαρχη την ομάδα αλβανικής καταγωγής) και το νέο κράτος, αδύναμο πολιτικά και στρατιωτικά έπρεπε να χαλυβδώσει τον εσωτερικό του πληθυσμό, κατασκευάζοντας μια ανεκδοτολογική ιστορική συνέχεια…

Εκείνη την περίοδο ο επίσημος-κρατικός ελληνικός εθνικισμός, λόγω της ευρύτερης αναστάτωσης στην περιοχή και της επαναχάραξης συνόρων, σαγηνεύτηκε αρχικά από μια επιθετική-επεκτακτική στρατηγική που χοντροειδώς αποτυπωνόταν στο “ελληνική βόρεια Ήπειρος και ντου στα Σκόπια”. Πολύ σύντομα, ο ελληνικός εθνικισμός μετατοπίζεται σε μια “παραγωγικότερη” θέση που θα επιβεβαιώσει την αδιαμφισβήτητη ηγεμονική θέση του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου στην περιοχή των Βαλκανίων κι από την άλλη, δεν θα κλονίσει το ριζωμένο σε πολλά μυαλά υπηκόων σύνθημα «η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική». Ο εθνικιστικός οχετός που παράχθηκε τότε στην ελληνική επικράτεια μόνο τυχαίος δεν ήταν: κόμματα, ΜΜΕ, εκκλησία, καλλιτέχνες από την αριστερά και την δεξιά διαμόρφωσαν μια ενιαία εθνική αφήγηση και τόνωσαν την “εθνική ενότητα”. Η μετατροπή τότε των Βαλκανίων σε μια νέα και πολλά υποσχόμενη καπιταλιστική περιφέρεια προς λεηλασία, πριμοδότησε τις επεκτατικές βλέψεις του ισχυρότερου και σταθερότερου οικονομικά και πολιτικά παράγοντα της νοτιοανατολικής Ευρώπης, του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου: οικονομική διείσδυση, πολιτική επιρροή, στρατιωτική παρουσία, βλέψεις ενσωμάτωσης των νότιων εδαφών του αλβανικού και μακεδονικού κράτους (τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90). Και βέβαια θωράκισε τα μετόπισθεν: παράχθηκε ένας μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας σε εθνικιστική και ρατσιστική κατεύθυνση, τόσο για τη νομιμοποίηση του “οράματος της ισχυρής Ελλάδας” όσο και για την «υποδοχή» των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών πάνω στις πλάτες των οποίων θα στηνόταν η “ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας”…  Και βέβαια, την ίδια στιγμή το ελληνικό κεφάλαιο δεν έχασε την ευκαιρία να «επενδύσει» στη φτώχεια των γειτόνων: cosmote, mr jumbo, γερμανός, αλυσίδες σουπερμάρκετ, Ελληνικά Πετρέλαια, τράπεζες, βιοτεχνίες, βιομηχανίες κτλ. έχουν ήδη από τις αρχές του ’90 κάνει το «πατριωτικό καθήκον» τους με επενδύσεις και είναι μπροστάρηδες στην «εθνική υπόθεση» (με τις επενδύσεις να ξεπερνούν το 1 δις ευρώ). Κι όσο κουνιούνται με ιερή αγανάκτηση και υπερηφάνεια τα γαλανόλευκα σημαιάκια, τόσο θα ανοίγει η αγορά, τόσο θα εντείνεται η εξαθλίωση των εκμεταλλευόμενων εκεί και εδώ …

Η τωρινή ανακίνηση του ζητήματος της ονομασίας στην κατεύθυνση της «λύσης» έρχεται μέσα σε μια συγκυρία πολύ ιδιαίτερη για την (ευρύτερη) περιοχή. Από τη μία εκδηλώνεται -εδώ και 2 δεκαετίες- το ξεκάθαρο ενδιαφέρον διαφόρων διευθυντηρίων για επίλυση του ζητήματος που θα συνεισφέρει στην «γεωπολιτική σταθεροποίηση»  (πχ. του γερμανικού κράτους που έχει επενδύσει «παραγωγικά» -στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας- ή του ΝΑΤΟ που διατηρεί στην ΠΓΔΜ τη μεγαλύτερη βάση στην νοτιοανατολική μεσόγειο –δυναμικότητας 40 χιλιάδων στρατιωτών). Ταυτόχρονα, η «γεωπολιτική ρευστότητα» στην Μέση Ανατολή και την Νοτιοανατολική Μεσόγειο (Συρία, Τουρκία, Κουρδιστάν, Ιράν, Παλαιστίνη…) έχει οδηγήσει σε αμφισβήτηση παλαιών ισχυρών συμμαχιών (πχ ΗΠΑ-Τουρκίας) και την ανάδυση νέων συμμαχιών και «αξόνων επιρροής» (πχ. ο ρόλος του ρωσικού κράτους στην περιοχή). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η πολιτική του ελληνικού κράτους είναι να ισχυροποιηθεί ως πόλος σταθερότητας, να αναδιατάξει τις συμμαχίες της δυναμικά (με τα κράτη σφαγείς Αίγυπτο και Ισραήλ), να πρωταγωνιστεί σε «παγκόσμια προβλήματα» (διαχείριση του μεταναστευτικού-προσφυγικού ζητήματος με στρατιωτικούς όρους περίφραξης-απώθησης-ελέγχου) και να βουτήξει ως τον λαιμό στον πολεμόχαρο βάλτο της περιοχής και της περιόδου εισπράττοντας «εθνικά οφέλη». Το «μακεδονικό ζήτημα» είναι το κερασάκι στην τούρτα μιας γεωγραφίας που οργανώνεται και υποτάσσεται στο δόγμα της ασφάλειας και της τάξης με την ταυτόχρονη συνολική υποτίμηση-ταξική λεηλασία των πληθυσμών τους (αυτό που συμβαίνει στα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα με την ακραία φτωχοποίηση τμημάτων του πληθυσμού, συμβαίνει και στην γειτονική χώρα τα τελευταία χρόνια μέσω «οικονομικών μεταρρυθμίσεων»…). Οι δύο εθνοκρατισμοί (ο ελληνικός και ο μακεδονικός) αυτή τη στιγμή δεν διαπραγματεύονται μόνο το όνομα, αλλά και τον εκατέρωθεν αναβαθμισμένο τους ρόλο στην περιοχή.

ΤΩΡΑ

(μια ιστορία εθνικής ενότητας που επαναλαμβάνεται…)

Το “εθνικά περήφανο” συλλαλητήριο την Κυριακή 24/1 στην Θεσσαλονίκη, αν ειδωθεί από την πλευρά των γκροτέσκο πατριδόπληκτων φιγούρων που ντύνονταν “αρχαίοι Μακεδόνες” με στολές madeinchina και στήνονταν για σέλφι, θα μπορούσε απλά να χαρακτηριστεί ως η έναρξη του Τριώδιου (μέρες που είναι…), ένα θλιβερό γαλανόλευκο καρναβάλι. Δυστυχώς όμως ποτέ, τόσος μαζεμένος εθνοκεντρισμός, πατριδοπληξία, συντηρητισμός, παπαδαριό, εθνικές σημαίες, στρατός και ΜΜΕ δεν προμηνύει τίποτα “κωμικό”. Μπορεί το συλλαλητήριο να απείχε σε μέγεθος από αυτά της δεκαετίας του ’90, αλλά δεν παύει να είναι μια madeingreece επαναδιοχέτευση εθνικιστικού δηλητηρίου στο κοινωνικό σώμα. Πρόκειται για μια εκ νέου απόπειρα συστράτευσης των κοινωνικών αντανακλαστικών προς “όφελος των εθνικών συμφερόντων”. Ας μην ξεγελαστεί κανείς και καμιά πως υπάρχει διάσταση ανάμεσα στην “ψύχραιμη” ελληνική εξωτερική πολιτική και τις άναρθρες εθνικιστικές κραυγές των πατριδόπληκτων στα συλλαλητήρια: πρόκειται για τις δύο αλληλοτροφοδοτούμενες όψεις του “πατριωτικού καθήκοντος”, των “εθνικών συμφερόντων”. Μια προέκταση του διαταξικού προτάγματος για “εθνική συνεννόηση και ενότητα για την οριστική έξοδο από την κρίση” που εδώ και χρόνια αναπαράγει η αριστερή κυβέρνηση και όλο το πολιτικό φάσμα. Το «εθνικό συμφέρον» εξάλλου δεν είναι αυτό που μας ζητάει εδώ και χρόνια «να βάλουμε πλάτη» για την ανόρθωση της «εθνικής οικονομίας»; Να υποστούμε την βαθύτερη υποτίμηση και λεηλασία σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας με πρόσχημα την «κρίση».  Το ίδιο «εθνικό συμφέρον» είναι και τώρα που μας καλεί να κρατήσουμε ψηλά τις γαλανόλευκες… Σκυφτό λοιπόν το κεφάλι, ψηλά τις σημαίες: αυτός ήταν και είναι ο πατριωτισμός, αυτό ήταν και είναι η εθνική ενότητα…

Οι διοργανωτές των συλλαλητηρίων δεν ήταν κάποιοι “επικίνδυνοι και ακραίοι”, είναι οι βασικοί πυλώνες του εθνικού κορμού, κομμάτι του “βαθέως κράτους”: στρατός, εκκλησία και από κοντά τα ΜΜΕ και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Γι αυτό και όλοι (από την δεξιά ως την αριστερά) έσπευσαν να “αγκαλιάσουν” την γαλανόλευκη μάζα που κατέβηκε στον δρόμο για την” μακεδονία της”, να την αποχαρακτηρίσουν (από ακραία, επικίνδυνη κτλ.) με το γελοίο σκεπτικό πως δεν θέλουν να “χαρίσουν στους φασίστες” την “δίκαιη εθνική ανησυχία” των διαδηλωτών. Άσχετα αν αυτό το πλήθος έκανε πλάτες για τις ρατσιστικές κραυγές, έκανε πως δεν είδε τη βεβήλωση μνημείων για τα θύματα της ναζιστικής βίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.  Και είναι το ίδιο πλήθος που σφύριζε δήθεν ανύποπτο όταν ομάδες νεοναζί, κρατώντας τα ίδια γαλανόλευκα πανιά με τους “μη ακραίους”, επιτέθηκαν και πυρπόλησαν (πάντα με τις πλάτες δυνάμεων των ΜΑΤ, όπως δείχνουν πληθώρα βίντεο) την κατάληψη Libertatia στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Ας το ξεκαθαρίσουμε: δεν έχει καμία σημασία πόσοι από αυτούς που κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια είναι φασίστες και ναζί και πόσοι ανήκουν στην ευρεία γκάμα (ή καλύτερα βάλτο) του κοινωνικού συντηρητισμού. Σημασία έχει το τι ηγεμονεύει σε τέτοια γεγονότα: κι αυτό που ηγεμονεύει είναι ο φασισμός. Όλη αυτή η πρεμούρα “να μην χαρίσουν το πλήθος στους φασίστες” εξάλλου θυμίζει το ξέπλυμα των ψηφοφόρων της χρυσής αυγής (που συνεχίζουν και στηρίζουν αποδεδειγμένα ναζί δολοφόνους και μαχαιροβγάλτες κατσαπλιάδες)…

Αυτό λοιπόν συνέβη και στην Θεσσαλονίκη: οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους και οι μηχανές προπαγάνδας των ΜΜΕ “ξέπλυναν” το πλήθος  από τις φασιστικές του εκδηλώσεις, συνυποδηλώσεις, λόγους και πρακτικές για να το αποδώσουν “εθνικά καθαρό” στο παιχνίδι διαμόρφωσης της εθνικής κανονικότητας και ενότητας, να γίνει ένα όπλο στις εθνικές διαπραγματεύσεις του ελληνικού κράτους.

Ο πατριωτισμός-εθνικισμός ανέκαθεν δημιουργεί τις αναγκαίες εθνικές συστρατεύσεις που ενσωματώνουν ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα των εκμεταλλευόμενων διευκολύνοντας την απρόσκοπτη λειτουργία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Εθνική ενότητα σημαίνει μια κοινή αγκαλιά ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Μια πνιγηρή αγκαλιά για αυτούς/ές που κάθε μέρα βιώνουν πάνω τους, την απαξία, την υποτίμηση, την εκμετάλλευση, την βία των αφεντικών. Όσο πιο βαθιά χωνόμαστε σε αυτήν την “θαλπωρή” τόσο περισσότερο θα αυξάνονται τα μεγέθη της λεηλασίας των κυρίαρχων. Και αντίστροφα: όσο μεγαλύτερη ανάγκη λεηλασίας έχουν οι κυρίαρχοι από το κοινωνικό σώμα, τόσο φροντίζουν να το θρέφουν με γλυκά εθνικά νανουρίσματα, τόσο να το ποτίζουν με πατριωτικά δηλητήρια. Τα συλλαλητήρια και ο εθνικισμός είναι καλέσματα για να πνιγούμε στην κανονικότητα της καθημερινής μας λεηλασίας.Είναι καλέσματα που θέλουν να σκοτεινιάζουν το προφανές:

ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟΥΡΚΙΑ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ

ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ-ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΙΣ ΑΡΚΟΥΔΕΣ ΤΗΣ, ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΣΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΤΟΥΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΘΑ ΣΥΝΤΡΙΨΕΙ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Θερσίτης,

Φλεβάρης 2018

Αφίσα της αντιφασιστικής συνέλευσης Πειραιά, που κολλιέται στους δρόμους της περιοχής, ενάντια στις εθνικιστικές φιέστες και τον διάχυτο πατριωτικό οχετό.

Σ’ ελλάδα, τουρκία, μακεδονία ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία.

Αντιφασιστική παρέμβαση, με αφορμή την ρατσιστική επίθεση που δέχθηκαν μετανάστες στην πλατεία Ιπποδαμείας, πραγματοποιήθηκε στο κέντρο του Πειραιά το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου από την αντιφασιστική συνέλευση Πειραιά με την συμμετοχή πολλών συντρόφων και συντροφισσών. Η παρέμβαση ξεκίνησε από το πασαλιμάνι και κινούμενη με μοιράσματα κειμένων και πετώντας τρικάκια, πέρασε από την αγορά και το παζάρι (όπου έγιναν οι επιθέσεις) καταλήγοντας στον ΗΣΑΠ Πειραιά.

Ακολουθoύν φωτογραφίες και το κείμενο που μοιράστηκε.

προκήρυξη της αντιφασιστικής συνέλευσης πειραιά που μοιράστηκε στον ΗΣΑΠ Πειραιά την Τετάρτη 6/12. Έπεται συνέχεια…

ΟΠΟΙΟ ΧΕΡΙ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΒΕΤΑΙ!

Το μεσημέρι της Τετάρτης 22 Νοεμβρίου δύο μετανάστες δέχθηκαν επίθεση από ομάδα φασιστών στην αγορά του Πειραιά (πλατεία Ιπποδαμείας). Αρχικά, 2 άτομα επιτέθηκαν σε αφρικανό μικροπωλητή και στη συνέχεια 5 άτομα επιτέθηκαν στον πακιστανό Ιμάμη Σαγιέντ Γκουλάμ Καμπάρ, χτυπώντας τον με σιδερογροθιές. Δύο ημέρες μετά οι τοίχοι της περιοχής γέμισαν με υπογραφές της χρυσής αυγής, ενώ 5 ημέρες αργότερα την «ευθύνη» για την επίθεση στον πακιστανό Ιμάμη του τζαμιού Πειραιά ανέλαβε η «οργάνωση» « Κρυπτεία» με τηλεφώνημα στο i-efimerida .

Σε μια περίοδο όπου η Χ.Α βρίσκεται αντιμέτωπη με την δικαιοσύνη του κράτους, με αποκαλύψεις σχετικά με την δράση της που «καίνε» πολλά απ’ τα μέλη και την ηγεσία της να έρχονται διαρκώς στην επιφάνεια αυξάνοντας την πίεση, εμφανίζονται διάφορα άλλα ναζιστικά μορφώματα να αναλάβουν την συνέχεια του παρακρατικού της έργου. Μορφώματα τα οποία δεν αποτελούν παρά οργανικά παρακλάδια της κεντρικής οργάνωσης κι αναλαμβάνουν την ευθύνη για τα θρασύδειλα χτυπήματα τους προκειμένου να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας και της κοινής γνώμης από την Χ.Α.

Οι συγκεκριμένες επιθέσεις στην αγορά του Πειραιά, όπως και τα περισσότερα χτυπήματα εναντίον μεταναστών, δεν ήταν τυχαία. Έχει ενδιαφέρον ότι 8 ημέρες πριν τις επιθέσεις πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στην περιφερειακή ενότητα Πειραιά, με την παρουσία εκπροσώπων της ΕΛ.ΑΣ, του προέδρου του εμπορικού συλλόγου Μανεσιώτη, του γραμματέα εμπορίου και προστασίας καταναλωτή Παπαδεράκη κι άλλων φορέων, με θέμα την ανάπτυξη σχεδίου δράσης για την καταπολέμηση του παραεμπορίου το οποίο δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες στους νόμιμους μικροεπιχειρηματίες, τα προϊόντα που διακινούνται απειλούν την δημόσια υγεία ενώ ειδικά στην υπαίθρια αγορά (πλατεία Ιπποδαμείας)  το φαινόμενο έχει πάρει «ανεξέλεγκτες» διαστάσεις σύμφωνα με τα λεγόμενα τους.

Όποιος δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου και κριτική ικανότητα εθνικιστικού βλίτου μπορεί να αντιληφθεί ότι ο δημόσιος λόγος ενάντια στο παραεμπόριο αποτελούσε κι αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων και εδραίωσης ρατσιστικών-εθνικιστικών ενστίκτων στις περιοχές όπου αυτός προωθήθηκε. Οι μικροπωλητές, ένα επάγγελμα το οποίο κατά κύριο λόγο ασκούν μετανάστες ως τελευταίο καταφύγιο απ’ την φτώχεια και την εγκληματικότητα στην οποία τους ωθεί ο κοινωνικός αποκλεισμός και η αδυναμία εύρεσης εργασίας με αξιοπρεπείς όρους, αποτελούν το εύκολο θύμα στον ανταγωνισμό των αφεντικών. Ξεκινώντας απ’ το «παρεμπόριο stop» και τα κυνηγητά εναντίον αφρικανών μικροπωλητών από «αγανακτισμένους» πατριώτες στην Ερμού το 2009-10, φτάνοντας στα μαζικά πογκρόμ εναντίον μεταναστών που οργάνωνε η Χ.Α σε υπαίθριες αγορές κι ευρύτερα στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας (Άγιος Παντελεήμονας) καλυπτόμενη απ’ τις διαβόητες «επιτροπές κατοίκων» την περίοδο 2010-13, δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε ότι οι φασίστες αποτελούν τον βραχίονα του κράτους ο οποίος παράλληλα με τις κρατικές επιχειρήσεις «σκούπας» (Ξένιος Δίας) και σε συνεννόηση με τις «ανάγκες» των κατά τόπων εμπόρων/μαγαζατόρων/μαφιόζων αναλαμβάνει να «καθαρίζει» περιοχές από τα «περιθωριακά» στοιχεία (μετανάστες εργάτες) ασκώντας βία και τρομοκρατία, φυσικά με το αζημίωτο.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια συνθήκη εκτεταμένης ανάπλασης της πόλης του Πειραιά με τα έργα του Μετρό και του Τραμ να προχωρούν παράλληλα με την αναδιαμόρφωση δρόμων, πεζοδρομίων καθώς και τον επανακαθορισμό της αξίας των ακινήτων ολόκληρων περιοχών. Η διαδικασία αυτή έχει ως βασικό στόχο η περιοχή να μετατραπεί σε πόλο έλξης για το καταναλωτικό κοινό ολόκληρης της Αθήνας και σιγά σιγά οι δρόμοι και οι γειτονιές σε αποστειρωμένα πεδία μετακίνησης εμπορευμάτων, χαρούμενων και πειθαρχημένων καταναλωτών. Σε αυτή τη συνθήκη βέβαια, ο ανταγωνισμός για την αύξηση του τζίρου ή την διατήρηση των επιχειρηματικών κερδών μεταξύ των αφεντικών της περιοχής κορυφώνεται με τους υπαίθριους μικρεμπόρους ή μικρομαγαζάτορες να κατρακυλούν στον βόθρο του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Η περιοχή της αγοράς στους δρόμους γύρω από τον σταθμό του ΗΣΑΠ Πειραιά, είναι μια απ’ τις λίγες που παραμένουν αναλλοίωτες από αυτές τις αλλαγές. Είναι μια απ’ τις λίγες περιοχές όπου οι μετανάστες έχουν την δυνατότητα να υπάρχουν στην δημόσια σφαίρα, πράγμα που ενοχλεί κράτος κι αφεντικά με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις χαμηλής έντασης που πραγματοποιεί η αστυνομία συλλαμβάνοντας μικροπωλητές να αυξάνονται τον τελευταίο καιρό.

Εμείς από την πλευρά μας δεν μπορούμε παρά να στεκόμαστε εχθρικά απέναντι σε όλα αυτά. Απέναντι στον τρόπο με τον οποίο οι μνήμες μας από τους δρόμους και τις γειτονιές που έχουμε μεγαλώσει καταπατήθηκαν βίαια απ’ τις πολεοδομικές αλλαγές που πραγματοποιούνται στον βωμό του κέρδους των αφεντικών, στην μετατροπή των γειτονιών μας σε αποστειρωμένα πεδία ομοιογενούς κατανάλωσης και διασκέδασης, στην αντικατάσταση του πολιτικού-κοινωνικού λόγου με αφίσες και συνθήματα στους τοίχους από διαφημιστικές πινακίδες οι οποίες θεωρούνται «καλαίσθητες». Τέλος στεκόμαστε εχθρικά απέναντι στους φασίστες, τα διαχρονικά τσιράκια των αφεντικών που ψάχνουν πάντα ευκαιρία να φανούν χρήσιμοι στα σχέδια τους καθώς και τους μικροαστούς ρατσιστές οι οποίοι με την σιωπηρή συνενοχή ή την αδιαφορία τους, συμβάλλουν στην εμφάνιση νεοναζιστικών φαινομένων στην περιοχή.

ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ!

ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΕΡΓΑΤΗ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

κείμενο που θα συμπεριληφθεί στο προσεχές έντυπο δρόμου της αντιφασιστικής συνέλευσης πειραιά

Την Παρασκευή 20/10 πραγματοποιήθηκε αντιφασιστική συγκέντρωση στον Πειραιά, στην πλατεία Κοραή, ενάντια στα εγκαίνια των νέων γραφείων της Χ.Α. Στην πραγματικότητα τα γραφεία μόνο νέα δεν είναι, αφού αποτελούν την προηγούμενη φωλιά των ναζί, πριν πάνε στο ρετιρέ της Καραϊσκου. Η μετακόμιση από τα παλιά στα «νέα» γραφεία, που βρίσκονται ακόμα πιο κοντά στην Ασφάλεια Πειραιά, πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Ιούνιο, με ανακοίνωση της οργάνωσης. Γιατί λοιπόν έπρεπε να φτάσουν τα τέλη Οκτώβρη για να εγκαινιάσουν οι φασίστες τα «νέα» τους γραφεία; Πολύ απλά γιατί έψαχναν μια αφορμή για να φέρουν τον αρχηγό της οργάνωσης, τον Μιχαλολιάκο, μαζί με την κουστωδία βουλευτών και «μάχιμων» στον Πειραιά. Μετά το τέλος της φασιστικής συγκέντρωσης, 8-10 φασίστες, επιβαίνοντες σε μηχανές, αποπειράθηκαν να κυνηγήσουν αντιφασίστες, καταλήγοντας στο δρόμο που οδηγεί στον ΕΚΧ Φαβέλα στο Μικρολίμανο, χωρίς να τολμήσουν να πλησιάσουν το χώρο, ενώ λίγο παραπέρα ο Κασιδιάρης έτρωγε noodles σε παραλιακό μαγαζί.

Ο Πειραιάς αλλάζει και αυτό το έχουν καταλάβει πρώτοι από όλους οι φασίστες. Το τελευταίο διάστημα δραστηριοποιείται πλήθος αντιφασιστών στην περιοχή, κάνοντας δύσκολη τη ζωή των νεοναζί και των φίλων τους. Η παρουσία των φασιστών, που μετράει πολλά χρόνια στον Πειραιά, πλέον αμφισβητείται ανοιχτά. Αυτή είναι η συνθήκη που έφερε τον Μιχαλολιάκο στον Πειραιά (και όχι κάποια «εγκαίνια»), για να δηλώσει εκ νέου την εμπιστοσύνη του στην τοπική οργάνωση και να τονώσει το πεσμένο φρόνημα των συναγωνιστών του, που εδώ και καιρό δεν μετράνε ψήφους αλλά φάπες.

Η αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλατεία Κοραή, καλεσμένη από οργανώσεις και φορείς της αριστεράς, δεν αντιμετωπίζεται από εμάς ως ένα ενιαίο σώμα. Η βασική μας αντίθεση, απέναντι στους θιασώτες του θεσμικού και δικαστικού «αντιφασισμού», έκανε την εμφάνισή της και στο δρόμο. Δεκάδες αντιφασίστες με συγκρουσιακή διάθεση συσπειρώθηκαν στους δρόμους του Πειραιά, θέλοντας να δώσουν εδώ και τώρα το μήνυμα ότι ο φασισμός τσακίζεται στους δρόμους και τις γειτονιές, μακριά από δικαστικές αίθουσες, ενάντια σε κάθε θεσμό της αστικής δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Οι διμοιρίες ΜΑΤ και οι κλούβες που περιφρούρησαν τη φασιστική συγκέντρωση, εμπόδισαν προς το παρόν μια σύγκρουση που έρχεται όλο και πιο κοντά. Παρόλα αυτά, η διαδήλωση που αριθμούσε πάνω από 250 αντιφασίστες και αντιφασίστριες όλων των απόψεων (και αποχρώσεων) μόνο θετικά μπορεί να αποτιμηθεί.

Ως συλλογικότητα που εδώ και κάποια χρόνια δραστηριοποιούμαστε στις γειτονιές του Πειραιά, βρεθήκαμε στο δρόμο και θα ξαναβρεθούμε, απέναντι σε όσους και όσες θέλουν να σπέρνουν το δηλητήριο του ρατσισμού, του εθνικισμού, της ξενοφοβίας και της ομοφοβίας. Θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε την πολυεθνικότητα της εργατικής τάξης στον Πειραιά και παντού, ενάντια στη συνολική υποτίμηση της ζωής μας από τα αφεντικά και το κράτος τους. Αλίμονο όμως αν ο αντιφασισμός συνεχίζει να προσηλώνεται μόνο απέναντι στους οργανωμένους και δηλωμένους φασίστες. Ο φασισμός σήμερα εντοπίζεται σε κάθε ρατσιστική και ομοφοβική κραυγή, σε όλα τα αστικά κόμματα και τις οργανώσεις, σε κάθε πολιτική που επιτίθεται στο πολυεθνικό προλεταριάτο και στοχεύει στη διχόνοια μέσα στην τάξη μας. Είναι καιρός να οργανωθούμε απέναντί τους, αν θέλουμε να ελπίζουμε σε μια αταξική και ακρατική κοινωνία.

25/10/17,
αντιφασιστική συνέλευση πειραιά

Με τη συμμετοχή πάνω από 100 αντιφασιστριών και συντρόφων πραγματοποιήθηκε πορεία στο κέντρο και τη γειτονιά του Πειραιά, τη Δευτέρα 25/9. Για ακόμη μια φορά αποδείχθηκε πως οι δημόσιοι χώροι, οι γειτονιές και οι πλατείες μας είναι μέρη αφιλόξενα για τους φασίστες, τους ρατσιστές, τους ομοφοβικούς και τους μισαλλόδοξους.

Πριν την πορεία προηγήθηκε συγκέντρωση μιάμισης ώρας στο Πασαλιμάνι, στο ρολόι, όπου υπήρχε μικροφωνική εγκατάσταση και τραπεζάκι με υλικό της αντιφασιστικής συνέλευσης πειραιά.

Ο Πειραιάς ανήκει στο πολυεθνικό προλεταριάτο.

Ο Πειραιάς ανήκει στις αναρχικές και τους αντιεξουσιαστές, στους κομμουνιστές και τις αντιφασίστριες.

Η ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΟ ΡΕΤΙΡΕ.

αντιφασιστική συνέλευση πειραιά

ακολουθούν η αφίσα και η προκήρυξη που καλούσαν στη συγκέντρωση: