ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΝΙΚΟ Α.
1. Από την δημοσιονομική «κρίση» στην «κατάσταση εξαίρεσης»:
Κάθε μορφή οικονομικής αναδιάρθρωσης έχει ως απαραίτητο συμπλήρωμά της ένα ποσοστό κρατικής καταστολής. Με την εισαγωγή των μνημονιακών «υποχρεώσεων» το 2010 αυτό που συντελέστηκε δεν ήταν απλά η αναδιάρθρωση ενός επιμέρους οικονομικού τομέα με τις παρεπόμενες κοινωνικές αντιστάσεις, που θα μπορούσαν λιγότερο ή περισσότερο να προβλεφθούν. Αυτό που συνέβη ήταν μια συνολικότερη απόπειρα κοινωνικού εξανδραποδισμού, μια καθολική μορφή κοινωνικής και ταξικής υποτίμησης. Σε αυτό το πλαίσιο εγκαθιδρύεται ένα μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης που μας συνόδευσε τα επόμενα χρόνια, με συνεχή νομοθετικά διατάγματα, δανειακές συμβάσεις, εγκυκλίους και γενικευμένες κατασταλτικές πρακτικές που ως στόχο τους είχαν αποκλειστικά τις υπάλληλες τάξεις. Γίνεται έτσι σαφές πως για την κυριαρχία το ζήτημα δεν είναι η αποσόβηση των κρίσεων στην όποια τους μορφή, αλλά το πεδίο της διαχείρισής τους, και μάλιστα προς όφελος του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου.
Το καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης» όμως είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό λεκτικό σχήμα. Στην σύγχρονη ελληνική του εκδοχή ουσιαστικά αποτελεί την καθαίρεση του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου ως μια επιθετική, από τα πάνω, κίνηση. Αποτελεί την αντιστροφή των συμβολισμών, των κοινωνικών νοηματοδοτήσεων (έστω και στρεβλών), την πριμοδότηση του όλοι εναντίον όλων, του κοινωνικού κανιβαλισμού. Δεν ήρθε όμως από το πουθενά, ήρθε ως συνέχεια της αντιεξεγερτικής πολιτικής που ακολουθήθηκε μετά τον Δεκέμβρη του 2008 και για να απαντήσει στην γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια της τότε περιόδου και στις πολύμορφες αντιστάσεις που παρήγαγε. Οι παραδοσιακές συνταγές απόσπασης συναινέσεων δεν αντιστοιχούσαν, ούτε μπορούσαν να θεωρηθούν επαρκείς. Δεν υπάρχει καρότο, μόνο μαστίγιο.
- Από την «κατάσταση εξαίρεσης» στην ανάδυση της Χρυσής Αυγής και από εκεί στον κρατικό αντιφασισμό:
Η ανάδυση των φασιστών της Χρυσής Αυγής από τον βούρκο της ανυπαρξίας στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό σε μηδέν χρόνο δεν μπορεί να ιδωθεί εκτός του πλαισίου της κατάστασης εξαίρεσης. Το σιγοντάρισμά τους αποτέλεσε κεντρική πολιτική επιλογή. Καλούνταν να υπερκεράσουν τα όποια αστικοδημοκρατικά προσχήματα είχαν απομείνει και γι΄ αυτό σπρώχτηκαν όσο δεν πάει από τα πολιτικά τους αφεντικά, καθεστωτικά μίντια και διαφόρων ειδών επιχειρηματικά κεφάλαια. Επενδύθηκαν δε από τα πιο καθυστερημένα κοινωνικά υποκείμενα που έχοντας χάσει κάθε οικονομικό και συμβολικό κύρος επιχείρησαν ν’ αποσπάσουν την όποια υπεραξία μπορούσαν με όρους κυνικής φυσικής επιβολής, με όρους δύναμης. Προφανώς αυτός ήταν ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούσαν πλέον να υπάρξουν, ως τελειωμένοι φασίστες.
Η πρόταση της Χ. Α. και της κοινωνικής της βάσης ευθυγραμμίστηκε πλήρως με την κυρίαρχη πολιτική προκρίνοντας και συνεπικουρώντας το πεδίο της κυρίαρχης αντιμεταναστευτικής πολιτικής, την πάταξη της ανομίας, την παραγωγική ανασυγκρότηση προς όφελος μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Οι φασίστες και τ’ αφεντικά τους όμως δεν παίζουν σε άδειο γήπεδο. Τόσο ευρύτερα όσο και στις γειτονιές του Πειραιά (στις οποίες έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση) αρθρώθηκαν αντιστάσεις, δόθηκαν και εξακολουθούν να δίνονται μαχητικές απαντήσεις σε πλατείες, γειτονιές, σχολεία, εργασιακούς χώρους και συνειδήσεις.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της Χ. Α. στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 είχε πολλαπλές και ευρύτατες συνέπειες. Και μας πόνεσε, και μάλιστα πολύ, όπως κάθε φορά που πλήττεται κάποιος από την τάξη μας. Δεν ήταν όμως η αφετηρία, ήταν η κατάληξη όσων είχαν προηγηθεί με τη δολοφονία του Σαχζάντ Λουκμάν στα Πετράλωνα, της δολοφονικής επίθεσης σε σπίτι αλιεργατών στο Πέραμα, τα πογκρόμ και τις επιθέσεις της τότε περιόδου.
Ο τρόπος που δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας ανέσυρε συνειρμούς από την περίοδο του Εμφυλίου και αυτό ήταν κάτι που είχε την ιδιαίτερη σημασία του γιατί οδηγούσε σε περαιτέρω κλιμάκωση τις ήδη οξυμένες κοινωνικές αντιπαραθέσεις της περιόδου, τόσο στο πεδίο του ευρύτερου διακυβεύματος αναφορικά με την εγκαθίδρυση του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος όσο και για την ίδια την ύπαρξη των φασιστών συνολικότερα. Σε κάθε περίπτωση, αυτή θα μπορούσε να είναι η στιγμή αφανισμού των φασιστών από την πολιτική σφαίρα.
Το μεγαλύτερο ανέκδοτο του αιώνα, αυτό του θεσμικού αντιφασισμού, του αντιφασισμού από τα πάνω, που αρθρώθηκε από την παραπαίουσα τότε κυβέρνηση της Ν. Δ. μόνο ανέκδοτο δεν ήταν. Αποτέλεσε, παράλληλα με τη δίωξη και προφυλάκιση του στελεχιακού δυναμικού των φασιστών, το φιλί της ζωής για τη Χ. Α., τη σανίδα σωτηρίας που είχε ανάγκη. Έθεσε αυτό το μόρφωμα σε ένα κλοιό προστασίας, που ακόμα και με δυσμενείς θεσμικούς όρους, το συντηρούσε και παρέτεινε το χρόνο ζωής του. Από αυτή τη συνθήκη το κυβερνητικό στρατόπεδο απόλαυσε τα οφέλη του εγγυητή της ομαλότητας και το αντιπολιτευόμενο πολιτικό προσωπικό, με προεξάρχουσα τη συστιμική αριστερά, επικύρωσε αυτό τον προσανατολισμό τόσο για λόγους αστικής ευπρέπειας ως πολιτικός φορέας εξουσίας με κυβερνητικές προοπτικές (όπως επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια άλλωστε) όσο και στο πλαίσιο του παραδοσιακού του ρόλου ως απορροφητής των κοινωνικών κραδασμών και διαθλαστικός φακός των όποιων δυναμικών με ανατρεπτικό πρόσημο. Γίνεται έτσι εμφανής πλέον ο νέος δικομματισμός και τα χαρακτηριστικά του, αυτά του αποπροσανατολισμού και της αφομοίωσης, της φυσικοποιημένης υποταγής.
Και τί γίνεται με όσες και όσους δεν αποδέχονται το παραπάνω ασφυκτικό πλαίσιο ως όρο για την ύπαρξή τους; Η απάντηση δεν άργησε να δοθεί. Με κορύφωση, ένα χρόνο αργότερα, τη διαδήλωση οργής, μνήμης και αγώνα της 18/9/2014. Με ιδιαίτερη προσήλωση στα αυτοοργανωμένα μπλοκ που είχαν συγκροτηθεί από τοπικές συλλογικότητες και σχήματα η κατασταλτική στρατηγική των ημερών εκείνων έκανε σαφές το πασίδηλο για όποιον δεν είχε καταλάβει: την προστακτική της σιωπής. Το σπάσιμο της πορείας με ιδιαίτερη σφοδρότητα και η σύλληψη 64 συντρόφων και συντροφισσών ήταν ο απολογισμός εκείνης της ημέρας.
Ανάμεσα στους συλληφθέντες/σες και ο σύντροφός μας Νίκος Α. όπου συνελήφθη μόνος και μακριά από το πεδίο όπου έλαβαν χώρα οι υπόλοιπες μαζικές συλλήψεις, έγινε αποδέκτης του πολιτισμικού ήθους των κανιβάλων της περιβόητης ομάδας ΔΕΛΤΑ και τελικά φορτώθηκε με ένα κακοφτιαγμένο, πλην όμως βαρύ και ογκωδέστατο, κατηγορητήριο. Ο σύντροφος απο την πρώτη στιγμή υπερασπίστηκε την πολιτική του επιλογή να βρίσκεται στη διαδήλωση και αντέκρουσε το καταφανώς ψευδές κατηγορητήριο. Στο πλαίσιο των ευρύτερων πολιτικών του επιλογών έκανε σαφή τα χαρακτηριστικά και τα πολιτικά περιεχόμενα της συγκεκριμένης διαδήλωσης. Κατέδειξε τόσο ο ίδιος όσο και οι μάρτυρες υπεράσπισης τη σαθρότητα του κατηγορητηρίου. Έθεσε πρώτα και κύρια τη σημασία της εμπράγματης άρνησης αυτού του πολιτισμού, τη σημασία της παραγόμενης υλικότητας που προκύπτει διαμέσου των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων για την καλυτέρευση της ζωής – και του τρόπου με τον οποίο αυτή βιώνεται – των ανθρώπων. Το νόημα του να αντιπαλεύονται τα ακροδεξιά κατακάθια στο πεδίο της καθημερινότητας.
Η σύσταση της έδρας των δικαστηρίων Πειραιά που εκδίκασε σε πρώτο βαθμό την υπόθεση του Νίκου Α. Αντιλήφθηκε πολύ καλά όλα τα παραπάνω. Πιστή στο ρόλο της τον καταδίκασε σε 6 χρόνια ποινή κατά συγχώνευση με ανασταλτικό χαρακτήρα έως την εκδίκαση του εφετείου. Προφανώς η μεταχείριση που του επιφύλαξε ήταν εξαιρετικά δυσανάλογη σχετικά με το αβάσιμο των κατηγοριών, αναλογούσε όμως πλήρως αναφορικά με τα ευρύτερα διακυβεύματα που τίθονταν.
- Κοινωνικές αντιστάσεις και διακυβεύματα:
Με τον συγκεκριμένο σύντροφο μας συνδέουν πολλά, φύσει και θέσει. Είναι άνθρωπος της τάξης μας και αυτό για μας έχει ιδιαίτερη σημασία. Αποτελεί αντανάκλαση και φορέα των πολιτικών και αξιακών μας επιλογών. Έχουμε βρεθεί από κοινού στο πεδίο των μαχητικών και αδιαμεσολάβητων κοινωνικών – ταξικών αγώνων. Σε εργατικά σωματεία, σε αγώνες γειτονιάς, σε δρόμους και πλατείες θέτοντας αναχώματα σε φασιστικά ασπόνδυλα. Όλα αυτά αποτελούν το αμάλγαμα των συντροφικών μας σχέσεων, της κοινωνικής μας προταγματικής. Ο Νίκος Α., όπως κάθε σύντροφος και συντρόφισσα, είναι ανεκτίμητος και τέτοιος θα παραμείνει. Στις 5 Απριλίου δικάζεται σε δεύτερο βαθμό από το εφετείο Πειραιά και θα φροντίσουμε να καταστεί σαφές ότι δεν πρόκειται να αποτελέσει βορά στις ορέξεις της δικαστικής και παραδικαστικής μαφίας.
Μετά από 5 χρόνια η δίκη αυτή εξακολουθεί να έχει την ίδια σημασία που είχε από την πρώτη στιγμή. Δεν διακυβεύονται μόνο τα επίδικα της τότε περιόδου σχετικά με την πολιτική διάσωση που προσέφερε στους φασίστες το καθεστώς. Ούτε αφορά τη συνολικότερη επιθετικότητα με ταξικούς όρους, με όρους κοινωνικής αφαίμαξης, της οποίας γινόμαστε δέκτες ως φορείς των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων. Παραπέρα ακόμα, δεν αφορά ούτε μια απόπειρα καταγραφής ενός εναντιωματικού λόγου για την τότε συγκυρία στο πλαίσιο μιας ιστοριογραφικής προσέγγισης. Στο σήμερα, αυτό της εξόδου από τις μνημονιακές υποχρεώσεις που συνεπάγεται την παραγωγή ενός νέου τύπου κανονικότητας για το κεφάλαιο, την αρχή μιας νέας διαδικασίας απόσπασης υπεραξίας με ολοένα δυσμενέστερους όρους ύπαρξης για τους από κάτω, δεν μπορούμε να αφήσουμε να «σφραγιστεί» αυτή η ποινή των 6 χρόνων, να αποτελέσει μια ακόμη μορφή επικύρωσης των υπαρχόντων ταξικών συσχετισμών δύναμης. Οι όροι οφείλουν να αντιστραφούν…
ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΝΙΚΟΥ Α.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 9:00πμ.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΠΕΙΡΑΙΑ
(Φίλωνος Σκουζέ 3-5)