Κατηγορία: Κείμενα

 

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΝΙΚΟ Α.

 

 1. Από την δημοσιονομική «κρίση» στην «κατάσταση εξαίρεσης»:

 

Κάθε μορφή οικονομικής αναδιάρθρωσης έχει ως απαραίτητο συμπλήρωμά της ένα ποσοστό κρατικής καταστολής. Με την εισαγωγή των μνημονιακών «υποχρεώσεων» το 2010 αυτό που συντελέστηκε δεν ήταν απλά η αναδιάρθρωση ενός επιμέρους οικονομικού τομέα με τις παρεπόμενες κοινωνικές αντιστάσεις, που θα μπορούσαν λιγότερο ή περισσότερο να προβλεφθούν. Αυτό που συνέβη ήταν μια συνολικότερη απόπειρα κοινωνικού εξανδραποδισμού, μια καθολική μορφή κοινωνικής και ταξικής υποτίμησης. Σε αυτό το πλαίσιο εγκαθιδρύεται ένα μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης που μας συνόδευσε τα επόμενα χρόνια, με συνεχή νομοθετικά διατάγματα, δανειακές συμβάσεις, εγκυκλίους και γενικευμένες κατασταλτικές πρακτικές που ως στόχο τους είχαν αποκλειστικά τις υπάλληλες τάξεις. Γίνεται έτσι σαφές πως για την κυριαρχία το ζήτημα δεν είναι η αποσόβηση των κρίσεων στην όποια τους μορφή, αλλά το πεδίο της διαχείρισής τους, και μάλιστα προς όφελος του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου.

 

Το καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης» όμως είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό λεκτικό σχήμα. Στην σύγχρονη ελληνική του εκδοχή ουσιαστικά αποτελεί την καθαίρεση του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου ως μια επιθετική, από τα πάνω, κίνηση. Αποτελεί την αντιστροφή των συμβολισμών, των κοινωνικών νοηματοδοτήσεων (έστω και στρεβλών), την πριμοδότηση του όλοι εναντίον όλων, του κοινωνικού κανιβαλισμού. Δεν ήρθε όμως από το πουθενά, ήρθε ως συνέχεια της αντιεξεγερτικής πολιτικής που ακολουθήθηκε μετά τον Δεκέμβρη του 2008 και για να απαντήσει στην γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια της τότε περιόδου και στις πολύμορφες αντιστάσεις που παρήγαγε. Οι παραδοσιακές συνταγές απόσπασης συναινέσεων δεν αντιστοιχούσαν, ούτε μπορούσαν να θεωρηθούν επαρκείς. Δεν υπάρχει καρότο, μόνο μαστίγιο.

 

 

2. Από την «κατάσταση εξαίρεσης» στην ανάδυση της Χρυσής Αυγής και από εκεί στον κρατικό αντιφασισμό:

 

Η ανάδυση των φασιστών της Χρυσής Αυγής από τον βούρκο της ανυπαρξίας στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό σε μηδέν χρόνο δεν μπορεί να ιδωθεί εκτός του πλαισίου της κατάστασης εξαίρεσης. Το σιγοντάρισμά τους αποτέλεσε κεντρική πολιτική επιλογή. Καλούνταν να υπερκεράσουν τα όποια αστικοδημοκρατικά προσχήματα είχαν απομείνει και γι΄ αυτό σπρώχτηκαν όσο δεν πάει από τα πολιτικά τους αφεντικά, καθεστωτικά μίντια και διαφόρων ειδών επιχειρηματικά κεφάλαια. Επενδύθηκαν δε από τα πιο καθυστερημένα κοινωνικά υποκείμενα που έχοντας χάσει κάθε οικονομικό και συμβολικό κύρος επιχείρησαν ν’ αποσπάσουν την όποια υπεραξία μπορούσαν με όρους κυνικής φυσικής επιβολής, με όρους δύναμης. Προφανώς αυτός ήταν ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούσαν πλέον να υπάρξουν, ως τελειωμένοι φασίστες.

 

Η πρόταση της Χ. Α. και της κοινωνικής της βάσης ευθυγραμμίστηκε πλήρως με την κυρίαρχη πολιτική προκρίνοντας και συνεπικουρώντας το πεδίο της κυρίαρχης αντιμεταναστευτικής πολιτικής, την πάταξη της ανομίας, την παραγωγική ανασυγκρότηση προς όφελος μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Οι φασίστες και τ’ αφεντικά τους όμως δεν παίζουν σε άδειο γήπεδο. Τόσο ευρύτερα όσο και στις γειτονιές του Πειραιά (στις οποίες έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση) αρθρώθηκαν αντιστάσεις, δόθηκαν και εξακολουθούν να δίνονται μαχητικές απαντήσεις σε πλατείες, γειτονιές, σχολεία, εργασιακούς χώρους και συνειδήσεις.

 

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της Χ. Α. στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 είχε πολλαπλές και ευρύτατες συνέπειες. Και μας πόνεσε, και μάλιστα πολύ, όπως κάθε φορά που πλήττεται κάποιος από την τάξη μας. Δεν ήταν όμως η αφετηρία, ήταν η κατάληξη όσων είχαν προηγηθεί με τη δολοφονία του Σαχζάντ Λουκμάν στα Πετράλωνα, της δολοφονικής επίθεσης σε σπίτι αλιεργατών στο Πέραμα, τα πογκρόμ και τις επιθέσεις της τότε περιόδου.

 

Ο τρόπος που δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας ανέσυρε συνειρμούς από την περίοδο του Εμφυλίου και αυτό ήταν κάτι που είχε την ιδιαίτερη σημασία του γιατί οδηγούσε σε περαιτέρω κλιμάκωση τις ήδη οξυμένες κοινωνικές αντιπαραθέσεις της περιόδου, τόσο στο πεδίο του ευρύτερου διακυβεύματος αναφορικά με την εγκαθίδρυση του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος όσο και για την ίδια την ύπαρξη των φασιστών συνολικότερα. Σε κάθε περίπτωση, αυτή θα μπορούσε να είναι η στιγμή αφανισμού των φασιστών από την πολιτική σφαίρα.

 

Το μεγαλύτερο ανέκδοτο του αιώνα, αυτό του θεσμικού αντιφασισμού, του αντιφασισμού από τα πάνω, που αρθρώθηκε από την παραπαίουσα τότε κυβέρνηση της Ν. Δ. μόνο ανέκδοτο δεν ήταν. Αποτέλεσε, παράλληλα με τη δίωξη και προφυλάκιση του στελεχιακού δυναμικού των φασιστών, το φιλί της ζωής για τη Χ. Α., τη σανίδα σωτηρίας που είχε ανάγκη. Έθεσε αυτό το μόρφωμα σε ένα κλοιό προστασίας, που ακόμα και με δυσμενείς θεσμικούς όρους, το συντηρούσε και παρέτεινε το χρόνο ζωής του. Από αυτή τη συνθήκη το κυβερνητικό στρατόπεδο απόλαυσε τα οφέλη του εγγυητή της ομαλότητας και το αντιπολιτευόμενο πολιτικό προσωπικό, με προεξάρχουσα τη συστιμική αριστερά, επικύρωσε αυτό τον προσανατολισμό τόσο για λόγους αστικής ευπρέπειας ως πολιτικός φορέας εξουσίας με κυβερνητικές προοπτικές (όπως επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια άλλωστε) όσο και στο πλαίσιο του παραδοσιακού του ρόλου ως απορροφητής των κοινωνικών κραδασμών και διαθλαστικός φακός των όποιων δυναμικών με ανατρεπτικό πρόσημο. Γίνεται έτσι εμφανής πλέον ο νέος δικομματισμός και τα χαρακτηριστικά του, αυτά του αποπροσανατολισμού και της αφομοίωσης, της φυσικοποιημένης υποταγής.

 

Και τί γίνεται με όσες και όσους δεν αποδέχονται το παραπάνω ασφυκτικό πλαίσιο ως όρο για την ύπαρξή τους; Η απάντηση δεν άργησε να δοθεί. Με κορύφωση, ένα χρόνο αργότερα, τη διαδήλωση οργής, μνήμης και αγώνα της 18/9/2014. Με ιδιαίτερη προσήλωση στα αυτοοργανωμένα μπλοκ που είχαν συγκροτηθεί από τοπικές συλλογικότητες και σχήματα η κατασταλτική στρατηγική των ημερών εκείνων έκανε σαφές το πασίδηλο για όποιον δεν είχε καταλάβει: την προστακτική της σιωπής. Το σπάσιμο της πορείας με ιδιαίτερη σφοδρότητα και η σύλληψη 64 συντρόφων και συντροφισσών ήταν ο απολογισμός εκείνης της ημέρας.

 

Ανάμεσα στους συλληφθέντες/σες και ο σύντροφός μας Νίκος Α. όπου συνελήφθη μόνος και μακριά από το πεδίο όπου έλαβαν χώρα οι υπόλοιπες μαζικές συλλήψεις, έγινε αποδέκτης του πολιτισμικού ήθους των κανιβάλων της περιβόητης ομάδας ΔΕΛΤΑ και τελικά φορτώθηκε με ένα κακοφτιαγμένο, πλην όμως βαρύ και ογκωδέστατο, κατηγορητήριο. Ο σύντροφος απο την πρώτη στιγμή υπερασπίστηκε την πολιτική του επιλογή να βρίσκεται στη διαδήλωση και αντέκρουσε το καταφανώς ψευδές κατηγορητήριο. Στο πλαίσιο των ευρύτερων πολιτικών του επιλογών έκανε σαφή τα χαρακτηριστικά και τα πολιτικά περιεχόμενα της συγκεκριμένης διαδήλωσης. Κατέδειξε τόσο ο ίδιος όσο και οι μάρτυρες υπεράσπισης τη σαθρότητα του κατηγορητηρίου. Έθεσε πρώτα και κύρια  τη σημασία της εμπράγματης άρνησης αυτού του πολιτισμού, τη σημασία της παραγόμενης υλικότητας που προκύπτει διαμέσου των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων για την καλυτέρευση της ζωής – και του τρόπου με τον οποίο αυτή βιώνεται – των ανθρώπων. Το νόημα του να αντιπαλεύονται τα ακροδεξιά κατακάθια στο πεδίο της καθημερινότητας.

 

Η σύσταση της έδρας των δικαστηρίων Πειραιά που εκδίκασε σε πρώτο βαθμό την υπόθεση του Νίκου Α. Αντιλήφθηκε πολύ καλά όλα τα παραπάνω. Πιστή στο ρόλο της τον καταδίκασε σε 6 χρόνια ποινή κατά συγχώνευση με ανασταλτικό χαρακτήρα έως την εκδίκαση του εφετείου. Προφανώς η μεταχείριση που του επιφύλαξε ήταν εξαιρετικά δυσανάλογη σχετικά με το αβάσιμο των κατηγοριών, αναλογούσε όμως πλήρως αναφορικά με τα ευρύτερα διακυβεύματα που τίθονταν.

 

3. Κοινωνικές αντιστάσεις και διακυβεύματα:

 

Με τον συγκεκριμένο σύντροφο μας συνδέουν πολλά, φύσει και θέσει. Είναι άνθρωπος της τάξης μας και αυτό για μας έχει ιδιαίτερη σημασία. Αποτελεί αντανάκλαση και φορέα των πολιτικών και αξιακών μας επιλογών. Έχουμε βρεθεί από κοινού στο πεδίο των μαχητικών και αδιαμεσολάβητων κοινωνικών – ταξικών αγώνων. Σε εργατικά σωματεία, σε αγώνες γειτονιάς, σε δρόμους και πλατείες θέτοντας αναχώματα σε φασιστικά ασπόνδυλα. Όλα αυτά αποτελούν το αμάλγαμα των συντροφικών μας σχέσεων, της κοινωνικής μας προταγματικής. Ο Νίκος Α., όπως κάθε σύντροφος και συντρόφισσα, είναι ανεκτίμητος και τέτοιος θα παραμείνει. Στις 5 Απριλίου δικάζεται σε δεύτερο βαθμό από το εφετείο Πειραιά και θα φροντίσουμε να καταστεί σαφές ότι δεν πρόκειται να αποτελέσει βορά στις ορέξεις της δικαστικής και παραδικαστικής μαφίας.

 

Μετά από 5 χρόνια η δίκη αυτή εξακολουθεί να έχει την ίδια σημασία που είχε από την πρώτη στιγμή. Δεν διακυβεύονται μόνο τα επίδικα της τότε περιόδου σχετικά με την πολιτική διάσωση που προσέφερε στους φασίστες το καθεστώς. Ούτε αφορά τη συνολικότερη επιθετικότητα με ταξικούς όρους, με όρους κοινωνικής αφαίμαξης, της οποίας γινόμαστε δέκτες ως φορείς των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων. Παραπέρα ακόμα, δεν αφορά ούτε μια απόπειρα καταγραφής ενός εναντιωματικού λόγου για την τότε συγκυρία στο πλαίσιο μιας ιστοριογραφικής προσέγγισης. Στο σήμερα, αυτό της εξόδου από τις μνημονιακές υποχρεώσεις που συνεπάγεται την παραγωγή ενός νέου τύπου κανονικότητας για το κεφάλαιο, την αρχή μιας νέας διαδικασίας απόσπασης υπεραξίας με ολοένα δυσμενέστερους όρους ύπαρξης για τους από κάτω, δεν μπορούμε να αφήσουμε να «σφραγιστεί» αυτή η ποινή των 6 χρόνων, να αποτελέσει μια ακόμη μορφή επικύρωσης των υπαρχόντων ταξικών συσχετισμών δύναμης. Οι όροι οφείλουν να αντιστραφούν…

ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΝΙΚΟΥ Α.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 9:00πμ.

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΠΕΙΡΑΙΑ

(Φίλωνος Σκουζέ 3-5)

 

https://www.youtube.com/watch?v=Z-mVj0_lpcg

πανό στη γέφυρα της Σκυλίτση:

κείμενο της αντιφασιστικής συνέλευσης πειραιά:

διασυλλογική αφίσα από στέκια – καταλήψεις – ομάδες από τις δυτικές συνοικίες του Πειραιά και της Αθήνας:

αφίσα του antifa community:

 

 

κείμενο που μοιράζεται σε σχολεία του Πειραιά, σχετικά με τον Ανδρέα Χρυσικό, φασίστα καθηγητή στο 9ο ΓΕΛ.

Δε θα αφήσουμε κανένα καθηγητή, παπά, μπάτσο ή γονέα να προσηλυτίζει μαθητές στον εθνικισμό και το φασισμό.

Πίσω στις τρύπες σας!

κανένα έθνος δεν μας ενώνει, κανένα όνομα δεν μας χωρίζει\

Σήμερα η νέα μόδα (ή μάλλον back to the 90s μόδα) του ελληνικού εθνικισμού είναι το ζήτημα της ονομασίας της δημοκρατίας της μακεδονίας. Η επιχειρηματολογία τους παραμένει το ίδιο ηλίθια με 26 χρόνια πριν, όταν είχε πρωτοξεκινήσει το όλο ζήτημα. Ο ελληναράς λέει δε δέχεται το ξεπούλημα της χώρας του και της ιστορίας του. Οπλισμένος με πλήρη ιστορική άγνοια, αλλά και με εθνική υπερηφάνεια (καθώς δεν έχει κάτι άλλο για να είναι υπερήφανος) γίνεται υποχείριο των διαφόρων ναζιστικών και εθνικιστικών οργανώσεων. Λούμπεν “μακεδονομάχοι”, παπαδαριό και μαχαιροβγάλτες γίνονται μια γροθιά ενάντια σε κάτι που δεν νοιάζει κανέναν σε ολόκληρο τον κόσμο, παρά μόνο αυτούς.

έξω οι φασίστες από τα σχολεία\

Οι ντόπιοι οργανωμένοι φασίστες όμως δεν αρκούνται μόνο στους παραπάνω “συμμάχους”, καθώς στόχος τους τώρα έχουν γίνει και οι μαθητές. Εκμεταλλευόμενοι την βαρεμάρα των νέων για περαιτέρω τυποποιημένη εκπαίδευση, προσπάθησαν να τους καλέσουν σε κατάληψη κατά της συμφωνίας των πρεσπών στις 29\11\18. Σε κάποια σχολεία οι φασίστες βρήκαν απήχηση σε μικρές παρέες, με τους δεύτερους είτε να βγάζουν πανό, είτε να οργανώνουν αποχή με την υπόλοιπη μάζα μαθητών απλά να συναινεί με αντάλλαγμα απλά το να μην κάνει μάθημα.

Σε κάποια σχολεία όμως οι φασίστες δεν είναι εξωσχολικοί, αλλά είναι καθηγητές σε αυτά. Όπως στο 9ο λύκειο πειραιά, όπου ο Ανδρέας Χρυσικός, μαθηματικός, προσπαθεί να προσηλυτίσει μαθητές στη ναζιστική ιδεολογία και τραμπουκίζει τυχόν αντιφρονούντες. Ευθύνη βέβαια φέρουν και οι υπόλοιποι καθηγητές, που ενώ βλέπουν την όλη κατάσταση, επιλέγουν να “κοιτάξουν τη δουλειά τους”, μη βρουν κανά μπελά! Στα μάτια τους είναι πιο σημαντικό κάποιος βγαίνοντας από το 9ο λύκειο να ξέρει να κάνει ολοκληρώματα και μετάφραση από αρχαία, παρά το να μην είναι μισάνθρωπος, ρατσιστής, ομοφοβικός και ό,τι άλλο αντιδραστικό μπορεί να είναι κάποιος φασίστας.

Όσο η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση γίνεται εντονότερη, τόσο τα τσιράκια των κερδισμένων της υπόθεσης (δηλαδή των αφεντικών) θα προσπαθούν να ανυψώσουν τα εθνικά αισθήματα των μικροαστών. Η συνεχόμενη αφαίμαξη των εργατών από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου στους αστούς προσπαθεί να κουκουλωθεί μέσω της εθνικής ενότητας και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Προσπαθούν να παρουσιάσουν τον εθνικισμό σαν τη λύση στην κοινωνική και οικονομική κατάρρευση. Υπόσχονται μια κοινωνία «καθαρή από παρείσακτους» και με οικονομική ασφάλεια για κάθε σωστό νοικοκυραίο. Θέλουν να γιατρέψουν τον πληγωμένο εγωισμό των μικροαστών ταΐζοντάς τους εθνική υπερηφάνεια. Να τον κάνουν να ξανανιώσει κάποιος σπουδαίος. Να δώσουν ελπίδα στο όνειρό του για το πέρασμά του στην “ανώτερη τάξη”. Ο εθνικισμός όμως δεν είναι τίποτα παραπάνω από την κορύφωση της κοινωνικής παρακμής των κάτω στρωμάτων, αλλά και η κορύφωση του πολέμου κατά της εργατικής τάξης.

Η αίσθηση της εθνικής υπερηφάνειας πάντα πάει πακέτο με την υποβάθμιση αυτών που δεν ανήκουν στο έθνος. Δεν είναι  τίποτα άλλο από μια δικαιολογία για τη περαιτέρω εκμετάλλευση του “ξένου” (για αρχή) εργατικού δυναμικού. Και αυτό ξεκινάει με την υποβάθμιση της ίδιας της ζωής των εργατών. Τα φαινόμενα βίας εις βάρος σε όποιον δεν είναι «καθαρός έλληνας» είναι αναρίθμητα. Από την πρόσφατη δολοφονία του 63χρονου εργάτη γης Πετρίτ Ζίφλε με καταγωγή από την Αλβανία στη Λευκίμη, την εν ψυχρώ δολοφονία του πακιστανού Σαχζάτ Λουκμάν, το ανθρωποκυνηγητό των 200 περίπου μεταναστών εργατών που τόλμησαν να ζητήσουν τα 6 μηνών δεδουλευμένα τους στη Μανωλάδα και πάρα πολλά άλλα. Το μένος των ελλήνων φασιστών αποτελεί αναγκαίο εργαλείο στα χέρια του ντόπιου κεφαλαίου, καθώς η υποτίμηση της ζωής των ξένων εργατών ισοδυναμεί άμεσα και με υποτίμηση του μισθού τους, την ανασφάλιστη εργασία και την ολοένα και μεγαλύτερη γιγάντωση των κερδών των αφεντικών τους.

Το μίσος όμως των ελλήνων φασιστών εκτός από το αίμα κοιτάει και την τσέπη. Γιατί αλβανός ήταν ο Πετρίτ, αλβανός είναι και ο Roberto Chaidi -μέλος της ναζιστικής γκρούπας χ.α.. Η διαφορά τους όμως έγκειται στο ότι ο δεύτερος “τυγχάνει” να είναι και ιδιοκτήτης πολυτελέστατου πεντάστερου ξενοδοχείου στην αλβανία. Η αγάπη των εθνικιστών προς το κεφάλαιο δεν είναι κάτι το κρυφό, με την αδυναμία τους να είναι το εφοπλιστικό και το βιομηχανικό. Από τις ξεδιάντροπες φοροαπαλλαγές της χούντας για 464 μεγάλες επιχειρήσεων το 1971 (φοροαπαλλαγές περίπου τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!), μέχρι το σωματείο ελλήνων εργαζομένων «ο άγιος νικόλαος» που έχει στηθεί από τη ναζιστική οργάνωση λίγο δίπλα από το λιμάνι του περάματος, με στόχο τη διάλυσης της όποιας εργατικής διεκδίκησης σε βάρος των αφεντικών τους (των εφοπλιστών της περιοχής δηλαδή). Κάπως έτσι λοιπόν ο εθνικισμός και το κεφάλαιο πάνε πακέτο.

Γιατί η ονείρωξη του ντόπιου φασίστα είναι η διατήρηση της ελπίδας του για ένα πέρασμα στην ανώτερη (οικονομικά αλλά και εξουσιαστικά) τάξη. Είναι είναι η «ανάπτυξη». Οι έλληνες πατριώτες θέλουν μια ανάπτυξη που θα καθαρίσει το δρόμο για τα ντόπια αφεντικά να κάνουν τη δουλειά τους σε βάρος όσων ζουν και δουλεύουν εδώ, με αντάλλαγμα κάποια ψίχουλα για τις υπηρεσίες τους.

 Το χρέος του κάθε μαθητή και μελλοντικού εργάτη που σέβεται τον εαυτό του και την τάξη του είναι να σταθεί απέναντι από τα ελληνικά αφεντικά και τα φασιστικά σκυλιά τους. Να σταθεί απέναντι από το παπαδαριό, να σταθεί απέναντι από τα εθνικά συμφέροντα (ή αλλιώς συμφέροντα των αφεντικών που πλουτίζουν στις πλάτες όσον ζουν και δουλεύουν στον ελλαδικό χώρο), να σταθεί απέναντι από τον κοινωνικό κανιβαλισμό, να σταθεί απέναντι από κάθε καθηγητή που προπαγανδίζει τον εθνικισμό και το ρατσισμό.

 κοινοί αγώνες όλων των βαλκάνιων

ενάντια σε αφεντικά \ έθνη \ κράτη

Κείμενο της αντιφασιστικής συνέλευσης πειραιά που μοιράζεται στα σχολεία της πόλης μας.

Πριν λίγο καιρό βιώσαμε πανελλαδικά την εθνικιστική έξαρση όπως αυτή εκφράστηκε στα συλλαλητήρια που πραγματοποιήθηκαν με αφορμή το ζήτημα της ονομασίας του γειτονικού κράτους της Μακεδονίας  σε Θεσσαλονίκη κι Αθήνα. Ορδές “φτωχών” πλην τίμιων πατριωτών ξεχύθηκαν κατά χιλιάδες στους δρόμους των πόλεων για να βροντοφωνάξουν: “το όνομα μας είναι η ψυχή μας” με τις ευλογίες της εκκλησίας, κομμάτων, “πολιτιστικών” συλλόγων κι επιχειρηματιών, σε μια ξαναζεσταμένη συνταγή εθνικής ομοψυχίας. Οποιοσδήποτε στάθηκε κριτικά απέναντι στις συγκεντρώσεις αυτές, αναδεικνύοντας το προφανές γεγονός ότι στις τάξεις των πατριωτών συμμετείχαν απροκάλυπτα οργανωμένες ομάδες νεοναζί, βαφτίστηκε “ανθέλληνας” απ’ τα media σε μια μαζική λαϊκιστική προσέγγιση, μέσω της οποίας ο λαός πάντα έχει δίκιο.

 

Προφανώς όλα αυτά δεν είναι κάτι καινούργιο, το έργο αυτό είχε ξαναπαιχτεί τον Φεβρουάριο του 1992 με πολύ μαζικότερους όρους, έχοντας ως φόντο την διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το ντοκιμαντέρ αυτό δείχνει με πολύ αναλυτικό τρόπο τα γεγονότα που εκτυλίσσονταν στις γειτονικές μας χώρες,  αποδομώντας την φαντασιακή αφήγηση του τότε.

 

Μπορεί τα γεωπολιτικά δεδομένα σήμερα να έχουν αλλάξει, με τις επεκτατικές βλέψεις του ελληνικού κράτους  να μην μοιάζουν πλέον πιθανές εφόσον τα σύνορα έχουν πλέον οριστικοποιηθεί, η κεντρική ιδέα όμως παραμένει η ίδια. Η αλυτρωτική αντίληψη ότι τα εδάφη των Σκοπίων και μέρος της βόρειας ηπείρου  δικαιωματικά ανήκουν στην Ελλάδα, τροφοδοτείται από την εθνική αφήγηση περί ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού από την εποχή του μεγαλέκου μέχρι σήμερα σε συνδυασμό με την αδιάλειπτη παρουσία του ελληνικού στοιχείου στις περιοχές αυτές και κυρίως της γλώσσας και της θρησκείας, δηλαδή δύο απ’ τους βασικούς παράγοντες συγκρότησης της εθνικής ταυτότητας.

 

Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική. Η περιοχή της ευρύτερης μακεδονίας (γεωγραφικά προσδιορισμένη έως και τα Σκόπια), υπήρξε για αιώνες μια κατεξοχήν πολυπολιτισμική κοινωνία με πολλές διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, διαλέκτους, θρησκείες. Στις αρχές του 20ου αιώνα, σε περιβάλλον παρακμής της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η ανάγκη κομματιού του πληθυσμού για αυτονόμηση έφερε στην επιφάνεια την ανάγκη των οικονομικών και θρησκευτικών ελίτ να διασφαλίσουν τα συμφέροντα τους. Ο καλύτερος τρόπος για αυτό ήταν η συγκρότηση εθνικού κράτους με σαφή σύνορα ενιαία γλώσσα και θρησκεία. Το νεοσύστατο τότε ελληνικό κράτος δεν έμεινε αδιάφορο. Παρατηρώντας την Βουλγαρία να εμπλέκεται ενεργά, είτε μέσω της πολιτιστικής επιρροής των κομιτάτων και του πατριαρχείου, είτε διεκδικώντας εδάφη από την περιοχή αυτή, οργάνωσε τις περίφημες ομάδες “μακεδονομάχων” προκειμένου να συμμετέχει στον διαμοιρασμό των νέων εδαφών. Τα γεγονότα αυτά που οδήγησαν στον α’ βαλκανικό πόλεμο (1912), δεν είχαν ηρωική διάσταση όπως προσπαθούν να προβάλλουν οι θιασώτες της εθνικής ενότητας, καθώς ο πληθυσμός των περιοχών αυτών έπεσε θύμα εθνικών εκκαθαρίσεων , μαζικών σφαγών κι εκτοπισμών που διήρκησαν πολλά χρόνια στα πλαίσια των ανταγωνισμών των γύρω κρατικών δυνάμεων (Ελλάδα, Βουλγαρία, Οθωμανική αυτοκρατορία).

 

Όλη αυτή η βίαιη διαδικασία συγκρότησης των εθνικών κρατών στην περιοχή των Βαλκανίων έφτασε στο αποκορύφωμα της στις αρχές της δεκαετίας του 90 με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την αυτονόμηση διαφόρων κρατών όπως η Κροατία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη η Σλοβενία και η πρώην Γιουγκοσλαβική δημοκρατία της Μακεδονίας(Σκόπια). Η Σερβία την περίοδο εκείνη, διοικώντας το μεγαλύτερο μέρος του Γιουγκοσλαβικού στρατού, αποτελούσε την κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη στην περιοχή και δεν άργησε να ξεκινήσει την υλοποίηση του επεκτατικού της σχεδίου για τη δημιουργία της μεγάλης Σερβίας. Το καθεστώς του Μιλόσεβιτς έχοντας καλλιεργήσει τα προηγούμενα χρόνια στο εσωτερικό του μέσω εθνικιστικής προπαγάνδας, την αίσθηση απειλής για τις σερβικές μειονότητες και την ορθοδοξία απ´ τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, παράλληλα με τις υποτιθέμενες αλυτρωτικές βλέψεις εναντίον τους, ξεκίνησε τις μαζικές εκκαθαρίσεις πληθυσμών  πρώτα στην Κροατία και στη συνέχεια στην Βοσνία. Η Ελλάδα αντιλαμβανόμενη την προοπτική διαμοιρασμού των Σκοπίων, το οποίο αποτελούσε ένα απ’ τα πιο αδύναμα νεοσύστατα κράτη, τάχτηκε (έμμεσα στην αρχή) με το πλευρό των σέρβων φασιστών, ιδεολογικά και συνειδησιακά.

 

Το ζήτημα της ονομασίας της Μακεδονίας  και η εθνική συσπείρωση γύρω του εκφράζει στην ουσία του τις χειρότερες επεκτατικές βλέψεις του ελληνικού εθνικού κορμού, ο οποίος με αφορμή το ονοματολογικό έφτασε σε σημείο να στηρίξει ένα απ’ τα μαζικότερα εγκλήματα πολέμου  της σύγχρονης εποχής (μόνο στη Σρεμπρένιτσα ο άμαχος πληθυσμός που σκοτώθηκε ξεπερνάει τις 5 χιλιάδες). Αναδύθηκε από όλο το πολιτικό φάσμα (δεξιά- αριστερά) και τα Μ.Μ.Ε, μια επιθετική ρητορική ενάντια στο νεοσύστατο γειτονικό κράτος της Μακεδονίας, στο οποίο αποδόθηκαν αλυτρωτικές βλέψεις και υποτιθέμενη κατάχρηση της ελληνικής ιστορίας παράλληλα με την καλλιέργεια ρατσιστικών αντιλήψεων για τους κατοίκους του (γυφτοσκοπιανοί), εν αναμονή της μοιρασιάς του από τους σφαγείς Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς και Μλάντιτς. Μπορεί οι στόχοι για εδαφική επέκταση τελικά να μην επιτεύχθηκαν, αλλά το οικοδόμημα της εθνικής συνείδησης στήθηκε σε πολύ ισχυρά θεμέλια εκπαιδεύοντας μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού στον ρατσισμό, τον σωβινισμό και την διάχυτη αντίληψη της ανωτερότητας απέναντι στους γειτονικούς πληθυσμούς, εκπαίδευση η οποία αποτέλεσε γόνιμο έδαφος στην ανάδυση φασιστικών ιδεών και κομμάτων όπως η χρυσή αυγή.

 

Βλέπουμε λοιπόν ότι τα ρατσιστικά, συντηρητικά και ξενοφοβικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας του σήμερα καλλιεργούνται συστηματικά κι έχουν τις βάσεις τους στις μαζικές εκδηλώσεις εθνικής υπηρηφάνειας κι ομοψυχίας, οι οποίες προωθούνταν και προωθούνται από όλους τους θεσμούς ως δημοκρατικό δικαίωμα του “κυρίαρχου” λαού. Όλοι αυτοί που συμμετέχουν στα εθνικιστικά συλλαλητήρια δεν είναι αθώοι καθώς αναπαράγουν εθνικιστικές ρητορικές περί ανωτερότητας, οι οποίες περνάνε πάντοτε από την εξόντωση του άλλου, δηλαδή οποιουδήποτε δεν ταιριάζει πολιτιστικά στην σάπια μοντέρνα εκδοχή του ελλάς-ελλήνων χριστιανών.

 

Το συλλογικό υποκείμενο του έλληνα πατριώτη που δεν “ανέχεται” να οικειοποιούνται άλλα κράτη ένα όνομα που θεωρεί ότι του ανήκει, παραχαράσσοντας την ιστορία “του”, που κοιμάται και ξυπνάει εθνικά υπερήφανος, είναι ο ίδιος που κάθε μέρα νοιώθει ότι απειλούμαστε από τους μετανάστες, που  φοβάται για την αλλοίωση του πολιτισμού μας από τους μουσουλμάνους, των παραδόσεών μας από ανθρώπους με διαφορετική σεξουαλική προτίμηση. Δεν είναι απλά οπισθοδρομικός, είναι επικίνδυνος εφόσον γνωρίζει ότι διαχρονικά τα  εθνικά ιδεώδη εκφράζονται πάνω στα πτώματα των άλλων.

 

Παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ συνειδητοποιεί κανείς ότι η αφήγηση γύρω από ιστορικά γεγονότα δεν είναι αυτή που αποτυπώνεται απαραίτητα από την επίσημη ιστοριογραφία και την ανάγνωση της ιστορίας από την πλευρά των νικητών με όρους  απόλυτης αλήθειας. Είναι λοιπόν ένα σημαντικό στοίχημα η ανάδειξη των εμπειριών και των μαρτυριών  ανθρώπων που υπέφεραν στο όνομα των εθνικών ιδεών.

 

Κείμενο του Θερσίτη, αναδημοσίευση από: https://thersitis.espiv.net

ΤΟΤΕ…

(μια βαλκανική ιστορία που επαναλαμβάνεται…)

Και να σου πάλι η μάχη μέχρι εσχάτων για το κοπιράιτ ενός ονόματος. Ενός ονόματος μιας γεωγραφικής περιοχής που όποιος προσπαθήσει να της αποδώσει διαμέσου ιστορικών αφηγήσεων “καθαρόαιμα” χαρακτηριστικά μάλλον είναι είτε ένας κοινός τσαρλατάνος είτε ένας πατενταρισμένος εθνικιστής. Το σύνηθες είναι ότι αυτά τα δύο ταυτίζονται, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Μιλάμε για μια “ελληνική Μακεδονία” που χάνεται στα βάθη της αιωνιότητας ως τον στρατηγό Μεγαλέξανδρο, ο οποίος ένιωθε βέβαια τόσο Έλλην στην καταγωγή, ώστε πριν ξεκινήσει την αιμοδιψή του εκστρατεία στην παρακμασμένη στρατιωτικά και κοινωνικά τότε Ανατολή, έπρεπε να καθυποτάξει όλους τους υπόλοιπους πληθυσμούς στην επικράτεια που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα(Αθήνα, Θήβα κτλ) για να έχει εξασφαλισμένα τα νώτα του. Μιλάμε για έναν “ένδοξο πολιτισμό” ο οποίος δεν έχει να επιδείξει τίποτα άλλο από μια συνεχή στρατιωτική επέκταση, αιματηρές μάχες και σφαγές που μόνο οι Βίκινγκς θα ζήλευαν. Μιλάμε για μια “καθαρόαιμη” περιοχή όπου όταν μετά τους βαλκανικούς πολέμους στην αρχές του 20ου αιώνα και τη διάλυση των τότε αυτοκρατοριών, κατατεμαχίστηκε και ενσωματώθηκε σε επιμέρους έθνη-κράτη (Ελλάδα, Βουλγαρία και αργότερα Γιουγκοσλαβία), οι πληθυσμοί έπρεπε να υποστούν είτε διωγμούς και εσωτερικές μεταναστεύσεις (όπως η μακεδονική κοινότητα στην Ελλάδα), είτε συνεχή εθνική πλύση εγκεφάλων για το πού τελικά ανήκουν (όπως στην περίπτωση των μικτών πληθυσμών σε Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία). Γιατί ακριβώς αυτό το ανακάτεμα των πληθυσμών, σε αυτό το μικρό κομμάτι γεωγραφίας, δεν βόλευε τους εκατέρωθεν εθνικισμούς.

Στα βαλκάνια, κάθε έθνος κράτος παρήγαγε τους κατάλληλους εθνικούς μύθους στην προσπάθεια εθνικής ομογενοποίησης του πληθυσμού του. Η διαδικασία αυτή δεν είχε μόνο παραμυθάκια για ένδοξους προγόνους και ιστορικές συνέχειες αίματος μέσα στους αιώνες. Περιελάμβανε εξίσου σειρά γενοκτονιών, εκτοπισμών, αποκλεισμών και βίαιων ενσωματώσεων. Στην περίπτωση δε της Ελλάδας, η πληθυσμιακή σύνθεση της Μακεδονίας άλλαξε πολύ πρόσφατα (αρχές και μέσα του 20ου αιώνα), κυρίως με την εγκατάσταση Ποντίων και Μικρασιατών προσφύγων. Ωστόσο οι ομιλούντες την μακεδονική γλώσσα πληθυσμοί (ένα κράμα κυρίως σλάβικων με ελληνικά και τούρκικα) βρίσκονται σε αυτά τα μέρη εδώ και 15 αιώνες τουλάχιστον. Άρα τους πιάνει το ενοικιοστάσιο, ό,τι κι αν λένε οι εκατέρωθεν ιδιοκτήτες της ιστορίας…

Στις  αρχές της δεκαετίας του ’90, η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ κυριαρχίας (υπαρκτός σοσιαλισμός) κι ο διαμελισμός του γιουγκοσλαβικού κράτους (αποτέλεσμα εθνικιστικών φαντασιώσεων, που υποδαυλίστηκαν από την ΕΕ και τις ΗΠΑ προς όφελος των δικών τους συμφερόντων), οδήγησαν στη δημιουργία ενός μικρού κράτους στα βόρεια της ελληνικής επικράτειας, το οποίο επιδίωξε να διατηρήσει το όνομα που είχε σε όλη την μεταπολεμική περίοδο ως τμήμα της ομόσπονδης γιουγκοσλαβίας, δηλαδή ως «δημοκρατία της Μακεδονίας». Η επιλογή του αυτή είχε πάλι εθνοποιητικό χαρακτήρα: στο έδαφος της ΠΓΔΜ, ζουν πολλές εθνοτικές ομάδες (με κυρίαρχη την ομάδα αλβανικής καταγωγής) και το νέο κράτος, αδύναμο πολιτικά και στρατιωτικά έπρεπε να χαλυβδώσει τον εσωτερικό του πληθυσμό, κατασκευάζοντας μια ανεκδοτολογική ιστορική συνέχεια…

Εκείνη την περίοδο ο επίσημος-κρατικός ελληνικός εθνικισμός, λόγω της ευρύτερης αναστάτωσης στην περιοχή και της επαναχάραξης συνόρων, σαγηνεύτηκε αρχικά από μια επιθετική-επεκτακτική στρατηγική που χοντροειδώς αποτυπωνόταν στο “ελληνική βόρεια Ήπειρος και ντου στα Σκόπια”. Πολύ σύντομα, ο ελληνικός εθνικισμός μετατοπίζεται σε μια “παραγωγικότερη” θέση που θα επιβεβαιώσει την αδιαμφισβήτητη ηγεμονική θέση του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου στην περιοχή των Βαλκανίων κι από την άλλη, δεν θα κλονίσει το ριζωμένο σε πολλά μυαλά υπηκόων σύνθημα «η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική». Ο εθνικιστικός οχετός που παράχθηκε τότε στην ελληνική επικράτεια μόνο τυχαίος δεν ήταν: κόμματα, ΜΜΕ, εκκλησία, καλλιτέχνες από την αριστερά και την δεξιά διαμόρφωσαν μια ενιαία εθνική αφήγηση και τόνωσαν την “εθνική ενότητα”. Η μετατροπή τότε των Βαλκανίων σε μια νέα και πολλά υποσχόμενη καπιταλιστική περιφέρεια προς λεηλασία, πριμοδότησε τις επεκτατικές βλέψεις του ισχυρότερου και σταθερότερου οικονομικά και πολιτικά παράγοντα της νοτιοανατολικής Ευρώπης, του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου: οικονομική διείσδυση, πολιτική επιρροή, στρατιωτική παρουσία, βλέψεις ενσωμάτωσης των νότιων εδαφών του αλβανικού και μακεδονικού κράτους (τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90). Και βέβαια θωράκισε τα μετόπισθεν: παράχθηκε ένας μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας σε εθνικιστική και ρατσιστική κατεύθυνση, τόσο για τη νομιμοποίηση του “οράματος της ισχυρής Ελλάδας” όσο και για την «υποδοχή» των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών πάνω στις πλάτες των οποίων θα στηνόταν η “ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας”…  Και βέβαια, την ίδια στιγμή το ελληνικό κεφάλαιο δεν έχασε την ευκαιρία να «επενδύσει» στη φτώχεια των γειτόνων: cosmote, mr jumbo, γερμανός, αλυσίδες σουπερμάρκετ, Ελληνικά Πετρέλαια, τράπεζες, βιοτεχνίες, βιομηχανίες κτλ. έχουν ήδη από τις αρχές του ’90 κάνει το «πατριωτικό καθήκον» τους με επενδύσεις και είναι μπροστάρηδες στην «εθνική υπόθεση» (με τις επενδύσεις να ξεπερνούν το 1 δις ευρώ). Κι όσο κουνιούνται με ιερή αγανάκτηση και υπερηφάνεια τα γαλανόλευκα σημαιάκια, τόσο θα ανοίγει η αγορά, τόσο θα εντείνεται η εξαθλίωση των εκμεταλλευόμενων εκεί και εδώ …

Η τωρινή ανακίνηση του ζητήματος της ονομασίας στην κατεύθυνση της «λύσης» έρχεται μέσα σε μια συγκυρία πολύ ιδιαίτερη για την (ευρύτερη) περιοχή. Από τη μία εκδηλώνεται -εδώ και 2 δεκαετίες- το ξεκάθαρο ενδιαφέρον διαφόρων διευθυντηρίων για επίλυση του ζητήματος που θα συνεισφέρει στην «γεωπολιτική σταθεροποίηση»  (πχ. του γερμανικού κράτους που έχει επενδύσει «παραγωγικά» -στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας- ή του ΝΑΤΟ που διατηρεί στην ΠΓΔΜ τη μεγαλύτερη βάση στην νοτιοανατολική μεσόγειο –δυναμικότητας 40 χιλιάδων στρατιωτών). Ταυτόχρονα, η «γεωπολιτική ρευστότητα» στην Μέση Ανατολή και την Νοτιοανατολική Μεσόγειο (Συρία, Τουρκία, Κουρδιστάν, Ιράν, Παλαιστίνη…) έχει οδηγήσει σε αμφισβήτηση παλαιών ισχυρών συμμαχιών (πχ ΗΠΑ-Τουρκίας) και την ανάδυση νέων συμμαχιών και «αξόνων επιρροής» (πχ. ο ρόλος του ρωσικού κράτους στην περιοχή). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η πολιτική του ελληνικού κράτους είναι να ισχυροποιηθεί ως πόλος σταθερότητας, να αναδιατάξει τις συμμαχίες της δυναμικά (με τα κράτη σφαγείς Αίγυπτο και Ισραήλ), να πρωταγωνιστεί σε «παγκόσμια προβλήματα» (διαχείριση του μεταναστευτικού-προσφυγικού ζητήματος με στρατιωτικούς όρους περίφραξης-απώθησης-ελέγχου) και να βουτήξει ως τον λαιμό στον πολεμόχαρο βάλτο της περιοχής και της περιόδου εισπράττοντας «εθνικά οφέλη». Το «μακεδονικό ζήτημα» είναι το κερασάκι στην τούρτα μιας γεωγραφίας που οργανώνεται και υποτάσσεται στο δόγμα της ασφάλειας και της τάξης με την ταυτόχρονη συνολική υποτίμηση-ταξική λεηλασία των πληθυσμών τους (αυτό που συμβαίνει στα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα με την ακραία φτωχοποίηση τμημάτων του πληθυσμού, συμβαίνει και στην γειτονική χώρα τα τελευταία χρόνια μέσω «οικονομικών μεταρρυθμίσεων»…). Οι δύο εθνοκρατισμοί (ο ελληνικός και ο μακεδονικός) αυτή τη στιγμή δεν διαπραγματεύονται μόνο το όνομα, αλλά και τον εκατέρωθεν αναβαθμισμένο τους ρόλο στην περιοχή.

 

ΤΩΡΑ

(μια ιστορία εθνικής ενότητας που επαναλαμβάνεται…)

Το “εθνικά περήφανο” συλλαλητήριο την Κυριακή 24/1 στην Θεσσαλονίκη, αν ειδωθεί από την πλευρά των γκροτέσκο πατριδόπληκτων φιγούρων που ντύνονταν “αρχαίοι Μακεδόνες” με στολές madeinchina και στήνονταν για σέλφι, θα μπορούσε απλά να χαρακτηριστεί ως η έναρξη του Τριώδιου (μέρες που είναι…), ένα θλιβερό γαλανόλευκο καρναβάλι. Δυστυχώς όμως ποτέ, τόσος μαζεμένος εθνοκεντρισμός, πατριδοπληξία, συντηρητισμός, παπαδαριό, εθνικές σημαίες, στρατός και ΜΜΕ δεν προμηνύει τίποτα “κωμικό”. Μπορεί το συλλαλητήριο να απείχε σε μέγεθος από αυτά της δεκαετίας του ’90, αλλά δεν παύει να είναι μια madeingreece επαναδιοχέτευση εθνικιστικού δηλητηρίου στο κοινωνικό σώμα. Πρόκειται για μια εκ νέου απόπειρα συστράτευσης των κοινωνικών αντανακλαστικών προς “όφελος των εθνικών συμφερόντων”. Ας μην ξεγελαστεί κανείς και καμιά πως υπάρχει διάσταση ανάμεσα στην “ψύχραιμη” ελληνική εξωτερική πολιτική και τις άναρθρες εθνικιστικές κραυγές των πατριδόπληκτων στα συλλαλητήρια: πρόκειται για τις δύο αλληλοτροφοδοτούμενες όψεις του “πατριωτικού καθήκοντος”, των “εθνικών συμφερόντων”. Μια προέκταση του διαταξικού προτάγματος για “εθνική συνεννόηση και ενότητα για την οριστική έξοδο από την κρίση” που εδώ και χρόνια αναπαράγει η αριστερή κυβέρνηση και όλο το πολιτικό φάσμα. Το «εθνικό συμφέρον» εξάλλου δεν είναι αυτό που μας ζητάει εδώ και χρόνια «να βάλουμε πλάτη» για την ανόρθωση της «εθνικής οικονομίας»; Να υποστούμε την βαθύτερη υποτίμηση και λεηλασία σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας με πρόσχημα την «κρίση».  Το ίδιο «εθνικό συμφέρον» είναι και τώρα που μας καλεί να κρατήσουμε ψηλά τις γαλανόλευκες… Σκυφτό λοιπόν το κεφάλι, ψηλά τις σημαίες: αυτός ήταν και είναι ο πατριωτισμός, αυτό ήταν και είναι η εθνική ενότητα…

Οι διοργανωτές των συλλαλητηρίων δεν ήταν κάποιοι “επικίνδυνοι και ακραίοι”, είναι οι βασικοί πυλώνες του εθνικού κορμού, κομμάτι του “βαθέως κράτους”: στρατός, εκκλησία και από κοντά τα ΜΜΕ και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Γι αυτό και όλοι (από την δεξιά ως την αριστερά) έσπευσαν να “αγκαλιάσουν” την γαλανόλευκη μάζα που κατέβηκε στον δρόμο για την” μακεδονία της”, να την αποχαρακτηρίσουν (από ακραία, επικίνδυνη κτλ.) με το γελοίο σκεπτικό πως δεν θέλουν να “χαρίσουν στους φασίστες” την “δίκαιη εθνική ανησυχία” των διαδηλωτών. Άσχετα αν αυτό το πλήθος έκανε πλάτες για τις ρατσιστικές κραυγές, έκανε πως δεν είδε τη βεβήλωση μνημείων για τα θύματα της ναζιστικής βίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.  Και είναι το ίδιο πλήθος που σφύριζε δήθεν ανύποπτο όταν ομάδες νεοναζί, κρατώντας τα ίδια γαλανόλευκα πανιά με τους “μη ακραίους”, επιτέθηκαν και πυρπόλησαν (πάντα με τις πλάτες δυνάμεων των ΜΑΤ, όπως δείχνουν πληθώρα βίντεο) την κατάληψη Libertatia στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Ας το ξεκαθαρίσουμε: δεν έχει καμία σημασία πόσοι από αυτούς που κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια είναι φασίστες και ναζί και πόσοι ανήκουν στην ευρεία γκάμα (ή καλύτερα βάλτο) του κοινωνικού συντηρητισμού. Σημασία έχει το τι ηγεμονεύει σε τέτοια γεγονότα: κι αυτό που ηγεμονεύει είναι ο φασισμός. Όλη αυτή η πρεμούρα “να μην χαρίσουν το πλήθος στους φασίστες” εξάλλου θυμίζει το ξέπλυμα των ψηφοφόρων της χρυσής αυγής (που συνεχίζουν και στηρίζουν αποδεδειγμένα ναζί δολοφόνους και μαχαιροβγάλτες κατσαπλιάδες)…

Αυτό λοιπόν συνέβη και στην Θεσσαλονίκη: οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους και οι μηχανές προπαγάνδας των ΜΜΕ “ξέπλυναν” το πλήθος  από τις φασιστικές του εκδηλώσεις, συνυποδηλώσεις, λόγους και πρακτικές για να το αποδώσουν “εθνικά καθαρό” στο παιχνίδι διαμόρφωσης της εθνικής κανονικότητας και ενότητας, να γίνει ένα όπλο στις εθνικές διαπραγματεύσεις του ελληνικού κράτους.

Ο πατριωτισμός-εθνικισμός ανέκαθεν δημιουργεί τις αναγκαίες εθνικές συστρατεύσεις που ενσωματώνουν ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα των εκμεταλλευόμενων διευκολύνοντας την απρόσκοπτη λειτουργία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Εθνική ενότητα σημαίνει μια κοινή αγκαλιά ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Μια πνιγηρή αγκαλιά για αυτούς/ές που κάθε μέρα βιώνουν πάνω τους, την απαξία, την υποτίμηση, την εκμετάλλευση, την βία των αφεντικών. Όσο πιο βαθιά χωνόμαστε σε αυτήν την “θαλπωρή” τόσο περισσότερο θα αυξάνονται τα μεγέθη της λεηλασίας των κυρίαρχων. Και αντίστροφα: όσο μεγαλύτερη ανάγκη λεηλασίας έχουν οι κυρίαρχοι από το κοινωνικό σώμα, τόσο φροντίζουν να το θρέφουν με γλυκά εθνικά νανουρίσματα, τόσο να το ποτίζουν με πατριωτικά δηλητήρια. Τα συλλαλητήρια και ο εθνικισμός είναι καλέσματα για να πνιγούμε στην κανονικότητα της καθημερινής μας λεηλασίας.Είναι καλέσματα που θέλουν να σκοτεινιάζουν το προφανές:

ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟΥΡΚΙΑ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ

ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ-ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΙΣ ΑΡΚΟΥΔΕΣ ΤΗΣ, ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΣΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΤΟΥΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΘΑ ΣΥΝΤΡΙΨΕΙ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Θερσίτης,

Φλεβάρης 2018

προκήρυξη της αντιφασιστικής συνέλευσης πειραιά που μοιράστηκε στον ΗΣΑΠ Πειραιά την Τετάρτη 6/12. Έπεται συνέχεια…

ΟΠΟΙΟ ΧΕΡΙ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΒΕΤΑΙ!

Το μεσημέρι της Τετάρτης 22 Νοεμβρίου δύο μετανάστες δέχθηκαν επίθεση από ομάδα φασιστών στην αγορά του Πειραιά (πλατεία Ιπποδαμείας). Αρχικά, 2 άτομα επιτέθηκαν σε αφρικανό μικροπωλητή και στη συνέχεια 5 άτομα επιτέθηκαν στον πακιστανό Ιμάμη Σαγιέντ Γκουλάμ Καμπάρ, χτυπώντας τον με σιδερογροθιές. Δύο ημέρες μετά οι τοίχοι της περιοχής γέμισαν με υπογραφές της χρυσής αυγής, ενώ 5 ημέρες αργότερα την «ευθύνη» για την επίθεση στον πακιστανό Ιμάμη του τζαμιού Πειραιά ανέλαβε η «οργάνωση» « Κρυπτεία» με τηλεφώνημα στο i-efimerida .

Σε μια περίοδο όπου η Χ.Α βρίσκεται αντιμέτωπη με την δικαιοσύνη του κράτους, με αποκαλύψεις σχετικά με την δράση της που «καίνε» πολλά απ’ τα μέλη και την ηγεσία της να έρχονται διαρκώς στην επιφάνεια αυξάνοντας την πίεση, εμφανίζονται διάφορα άλλα ναζιστικά μορφώματα να αναλάβουν την συνέχεια του παρακρατικού της έργου. Μορφώματα τα οποία δεν αποτελούν παρά οργανικά παρακλάδια της κεντρικής οργάνωσης κι αναλαμβάνουν την ευθύνη για τα θρασύδειλα χτυπήματα τους προκειμένου να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας και της κοινής γνώμης από την Χ.Α.

Οι συγκεκριμένες επιθέσεις στην αγορά του Πειραιά, όπως και τα περισσότερα χτυπήματα εναντίον μεταναστών, δεν ήταν τυχαία. Έχει ενδιαφέρον ότι 8 ημέρες πριν τις επιθέσεις πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στην περιφερειακή ενότητα Πειραιά, με την παρουσία εκπροσώπων της ΕΛ.ΑΣ, του προέδρου του εμπορικού συλλόγου Μανεσιώτη, του γραμματέα εμπορίου και προστασίας καταναλωτή Παπαδεράκη κι άλλων φορέων, με θέμα την ανάπτυξη σχεδίου δράσης για την καταπολέμηση του παραεμπορίου το οποίο δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες στους νόμιμους μικροεπιχειρηματίες, τα προϊόντα που διακινούνται απειλούν την δημόσια υγεία ενώ ειδικά στην υπαίθρια αγορά (πλατεία Ιπποδαμείας)  το φαινόμενο έχει πάρει «ανεξέλεγκτες» διαστάσεις σύμφωνα με τα λεγόμενα τους.

Όποιος δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου και κριτική ικανότητα εθνικιστικού βλίτου μπορεί να αντιληφθεί ότι ο δημόσιος λόγος ενάντια στο παραεμπόριο αποτελούσε κι αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων και εδραίωσης ρατσιστικών-εθνικιστικών ενστίκτων στις περιοχές όπου αυτός προωθήθηκε. Οι μικροπωλητές, ένα επάγγελμα το οποίο κατά κύριο λόγο ασκούν μετανάστες ως τελευταίο καταφύγιο απ’ την φτώχεια και την εγκληματικότητα στην οποία τους ωθεί ο κοινωνικός αποκλεισμός και η αδυναμία εύρεσης εργασίας με αξιοπρεπείς όρους, αποτελούν το εύκολο θύμα στον ανταγωνισμό των αφεντικών. Ξεκινώντας απ’ το «παρεμπόριο stop» και τα κυνηγητά εναντίον αφρικανών μικροπωλητών από «αγανακτισμένους» πατριώτες στην Ερμού το 2009-10, φτάνοντας στα μαζικά πογκρόμ εναντίον μεταναστών που οργάνωνε η Χ.Α σε υπαίθριες αγορές κι ευρύτερα στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας (Άγιος Παντελεήμονας) καλυπτόμενη απ’ τις διαβόητες «επιτροπές κατοίκων» την περίοδο 2010-13, δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε ότι οι φασίστες αποτελούν τον βραχίονα του κράτους ο οποίος παράλληλα με τις κρατικές επιχειρήσεις «σκούπας» (Ξένιος Δίας) και σε συνεννόηση με τις «ανάγκες» των κατά τόπων εμπόρων/μαγαζατόρων/μαφιόζων αναλαμβάνει να «καθαρίζει» περιοχές από τα «περιθωριακά» στοιχεία (μετανάστες εργάτες) ασκώντας βία και τρομοκρατία, φυσικά με το αζημίωτο.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια συνθήκη εκτεταμένης ανάπλασης της πόλης του Πειραιά με τα έργα του Μετρό και του Τραμ να προχωρούν παράλληλα με την αναδιαμόρφωση δρόμων, πεζοδρομίων καθώς και τον επανακαθορισμό της αξίας των ακινήτων ολόκληρων περιοχών. Η διαδικασία αυτή έχει ως βασικό στόχο η περιοχή να μετατραπεί σε πόλο έλξης για το καταναλωτικό κοινό ολόκληρης της Αθήνας και σιγά σιγά οι δρόμοι και οι γειτονιές σε αποστειρωμένα πεδία μετακίνησης εμπορευμάτων, χαρούμενων και πειθαρχημένων καταναλωτών. Σε αυτή τη συνθήκη βέβαια, ο ανταγωνισμός για την αύξηση του τζίρου ή την διατήρηση των επιχειρηματικών κερδών μεταξύ των αφεντικών της περιοχής κορυφώνεται με τους υπαίθριους μικρεμπόρους ή μικρομαγαζάτορες να κατρακυλούν στον βόθρο του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Η περιοχή της αγοράς στους δρόμους γύρω από τον σταθμό του ΗΣΑΠ Πειραιά, είναι μια απ’ τις λίγες που παραμένουν αναλλοίωτες από αυτές τις αλλαγές. Είναι μια απ’ τις λίγες περιοχές όπου οι μετανάστες έχουν την δυνατότητα να υπάρχουν στην δημόσια σφαίρα, πράγμα που ενοχλεί κράτος κι αφεντικά με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις χαμηλής έντασης που πραγματοποιεί η αστυνομία συλλαμβάνοντας μικροπωλητές να αυξάνονται τον τελευταίο καιρό.

Εμείς από την πλευρά μας δεν μπορούμε παρά να στεκόμαστε εχθρικά απέναντι σε όλα αυτά. Απέναντι στον τρόπο με τον οποίο οι μνήμες μας από τους δρόμους και τις γειτονιές που έχουμε μεγαλώσει καταπατήθηκαν βίαια απ’ τις πολεοδομικές αλλαγές που πραγματοποιούνται στον βωμό του κέρδους των αφεντικών, στην μετατροπή των γειτονιών μας σε αποστειρωμένα πεδία ομοιογενούς κατανάλωσης και διασκέδασης, στην αντικατάσταση του πολιτικού-κοινωνικού λόγου με αφίσες και συνθήματα στους τοίχους από διαφημιστικές πινακίδες οι οποίες θεωρούνται «καλαίσθητες». Τέλος στεκόμαστε εχθρικά απέναντι στους φασίστες, τα διαχρονικά τσιράκια των αφεντικών που ψάχνουν πάντα ευκαιρία να φανούν χρήσιμοι στα σχέδια τους καθώς και τους μικροαστούς ρατσιστές οι οποίοι με την σιωπηρή συνενοχή ή την αδιαφορία τους, συμβάλλουν στην εμφάνιση νεοναζιστικών φαινομένων στην περιοχή.

 

ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ!

ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΕΡΓΑΤΗ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

κείμενο που θα συμπεριληφθεί στο προσεχές έντυπο δρόμου της αντιφασιστικής συνέλευσης πειραιά

Την Παρασκευή 20/10 πραγματοποιήθηκε αντιφασιστική συγκέντρωση στον Πειραιά, στην πλατεία Κοραή, ενάντια στα εγκαίνια των νέων γραφείων της Χ.Α. Στην πραγματικότητα τα γραφεία μόνο νέα δεν είναι, αφού αποτελούν την προηγούμενη φωλιά των ναζί, πριν πάνε στο ρετιρέ της Καραϊσκου. Η μετακόμιση από τα παλιά στα «νέα» γραφεία, που βρίσκονται ακόμα πιο κοντά στην Ασφάλεια Πειραιά, πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Ιούνιο, με ανακοίνωση της οργάνωσης. Γιατί λοιπόν έπρεπε να φτάσουν τα τέλη Οκτώβρη για να εγκαινιάσουν οι φασίστες τα «νέα» τους γραφεία; Πολύ απλά γιατί έψαχναν μια αφορμή για να φέρουν τον αρχηγό της οργάνωσης, τον Μιχαλολιάκο, μαζί με την κουστωδία βουλευτών και «μάχιμων» στον Πειραιά. Μετά το τέλος της φασιστικής συγκέντρωσης, 8-10 φασίστες, επιβαίνοντες σε μηχανές, αποπειράθηκαν να κυνηγήσουν αντιφασίστες, καταλήγοντας στο δρόμο που οδηγεί στον ΕΚΧ Φαβέλα στο Μικρολίμανο, χωρίς να τολμήσουν να πλησιάσουν το χώρο, ενώ λίγο παραπέρα ο Κασιδιάρης έτρωγε noodles σε παραλιακό μαγαζί.

Ο Πειραιάς αλλάζει και αυτό το έχουν καταλάβει πρώτοι από όλους οι φασίστες. Το τελευταίο διάστημα δραστηριοποιείται πλήθος αντιφασιστών στην περιοχή, κάνοντας δύσκολη τη ζωή των νεοναζί και των φίλων τους. Η παρουσία των φασιστών, που μετράει πολλά χρόνια στον Πειραιά, πλέον αμφισβητείται ανοιχτά. Αυτή είναι η συνθήκη που έφερε τον Μιχαλολιάκο στον Πειραιά (και όχι κάποια «εγκαίνια»), για να δηλώσει εκ νέου την εμπιστοσύνη του στην τοπική οργάνωση και να τονώσει το πεσμένο φρόνημα των συναγωνιστών του, που εδώ και καιρό δεν μετράνε ψήφους αλλά φάπες.

Η αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλατεία Κοραή, καλεσμένη από οργανώσεις και φορείς της αριστεράς, δεν αντιμετωπίζεται από εμάς ως ένα ενιαίο σώμα. Η βασική μας αντίθεση, απέναντι στους θιασώτες του θεσμικού και δικαστικού «αντιφασισμού», έκανε την εμφάνισή της και στο δρόμο. Δεκάδες αντιφασίστες με συγκρουσιακή διάθεση συσπειρώθηκαν στους δρόμους του Πειραιά, θέλοντας να δώσουν εδώ και τώρα το μήνυμα ότι ο φασισμός τσακίζεται στους δρόμους και τις γειτονιές, μακριά από δικαστικές αίθουσες, ενάντια σε κάθε θεσμό της αστικής δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Οι διμοιρίες ΜΑΤ και οι κλούβες που περιφρούρησαν τη φασιστική συγκέντρωση, εμπόδισαν προς το παρόν μια σύγκρουση που έρχεται όλο και πιο κοντά. Παρόλα αυτά, η διαδήλωση που αριθμούσε πάνω από 250 αντιφασίστες και αντιφασίστριες όλων των απόψεων (και αποχρώσεων) μόνο θετικά μπορεί να αποτιμηθεί.

Ως συλλογικότητα που εδώ και κάποια χρόνια δραστηριοποιούμαστε στις γειτονιές του Πειραιά, βρεθήκαμε στο δρόμο και θα ξαναβρεθούμε, απέναντι σε όσους και όσες θέλουν να σπέρνουν το δηλητήριο του ρατσισμού, του εθνικισμού, της ξενοφοβίας και της ομοφοβίας. Θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε την πολυεθνικότητα της εργατικής τάξης στον Πειραιά και παντού, ενάντια στη συνολική υποτίμηση της ζωής μας από τα αφεντικά και το κράτος τους. Αλίμονο όμως αν ο αντιφασισμός συνεχίζει να προσηλώνεται μόνο απέναντι στους οργανωμένους και δηλωμένους φασίστες. Ο φασισμός σήμερα εντοπίζεται σε κάθε ρατσιστική και ομοφοβική κραυγή, σε όλα τα αστικά κόμματα και τις οργανώσεις, σε κάθε πολιτική που επιτίθεται στο πολυεθνικό προλεταριάτο και στοχεύει στη διχόνοια μέσα στην τάξη μας. Είναι καιρός να οργανωθούμε απέναντί τους, αν θέλουμε να ελπίζουμε σε μια αταξική και ακρατική κοινωνία.

25/10/17,
αντιφασιστική συνέλευση πειραιά

 

Να τσακίσουμε το φασισμό σε κάθε γειτονιά και σε κάθε συνείδηση

Την περίοδο 2011-13 η συμμορία της χρυσής αυγής δρούσε απροκάλυπτα στους δρόμους των πόλεων έχοντας την πλήρη κάλυψη της αστυνομίας. Από τα μαζικά πογκρόμ εναντίον μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας που στόχο είχαν να επιβάλλουν ένα καθεστώς τρόμου σ’ αυτούς που όντας εγκλωβισμένοι σε συνθήκες πάμφθηνης και παρανομοποιημένης εργασίας, αποτελούν το πιο υποβαθμισμένο κομμάτι της κοινωνικής/ταξικής αλυσίδας, έως τις επιθέσεις σε καταλήψεις, στέκια και κοινωνικούς χώρους, οι οποίοι αποτελούσαν και αποτελούν αναχώματα απέναντι στις επιθετικές πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων, η χρυσή αυγή δρούσε συμπληρωματικά στην κρατική καταστολή.

Η κορύφωση αυτής της δράσης ήλθε τελικά πριν από τέσσερα χρόνια με την δολοφονία του Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη από νεοναζιστικό τάγμα εφόδου. Το γεγονός αυτό καθώς και οι βίαιες πολύωρες συγκρούσεις με την αστυνομία και τους φασίστες από χιλιάδες κόσμου την επομένη της δολοφονίας, σηματοδότησε την έναρξη της σύντομης περιόδου του κρατικού/θεσμικού/μηντιακού «αντιφασισμού». Σε μια περίοδο όπου η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά προπαγανδίζοντας τη θεωρία των δύο άκρων, εφάρμοζε το δόγμα μηδενικής ανοχής, καταστέλλοντας βίαια αντιφασιστικές κινητοποιήσεις (βλ. επίθεση ομάδας δέλτα σε αντιφασιστική μοτοπορεία, συλλήψεις και βασανισμοί στην Γ.Α.Δ.Α τον Σεπτέμβρη του 2012) κι εκκενώνοντας κινηματικές καταλήψεις του κέντρου της Αθήνας (Βίλλα Αμαλίας, Σκαραμαγκά), η ΧΑ ως πολιτική δύναμη, ενισχυμένη πλέον από την κοινοβουλευτική νομιμότητα που της προσέδιδαν οι 500 χιλιάδες ψηφοφόροι, φάνηκε να ξεφεύγει απ’ τον έλεγχο, ενώ παράλληλα αποτέλεσε και την αιτία για μαζικές κοινωνικές αντιδράσεις. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν οι ποινικές διώξεις και συλλήψεις της ηγεσίας, καθώς και αρκετών μελών της φασιστικής οργάνωσης.

Τέσσερα χρόνια μετά, η δημόσια φασιστική επιθετικότητα δείχνει να βρίσκεται σε ύφεση. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι τα ηγετικά μέλη βρίσκονται ελεύθερα να οργανώνουν τις επόμενες κινήσεις τους, να κάνουν σόου στη βουλή και να λειτουργούν τα γραφεία τους (όπως αυτά του Πειραιά) με συχνές εκδηλώσεις μίσους κι αποβλάκωσης , περιμένοντας να τους δοθεί η ευκαιρία να δράσουν ξανά ως εφεδρεία κράτους κι αφεντικών. Όλα αυτά με τα ποσοστά απήχησης στην «κοινή γνώμη» να παραμένουν σταθερά. Ταυτόχρονα, η ΧΑ φαίνεται να έχει αναθέσει την συνέχεια της δράσης των ταγμάτων εφόδου σε διάφορες γκρούπες (Α.Μ.Ε) που δρουν ως παρακλάδια της κεντρικής οργάνωσης, πραγματοποιώντας εμπρηστικές επιθέσεις, με πιο πρόσφατη αυτή στον κοινωνικό χώρο «Φαβέλα» στον Πειραιά στις 29 Αυγούστου.

Η δίκη της ΧΑ με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης ακόμη κι αν καταδικάσει τελικά τους δολοφόνους για τις πράξεις τους, δεν παύει να αθωώνει την ελληνική δημοκρατία η οποία έθρεψε τον φασισμό όλα τα προηγούμενα χρόνια. Για εμάς ο αντιφασιστικός αγώνας δεν είναι θεσμικός για να αρχίσει και να τελειώσει στις αίθουσες των δικαστηρίων. Είναι καθήκον μας να επιμένουμε και να διεκδικούμε, μέσω της παρουσίας και της δράσης μας, τις γειτονιές, τους δρόμους και όλους τους δημόσιους χώρους από τους φασίστες καθώς κι από όσα αντιδραστικά υποκείμενα τους στηρίζουν προκειμένου να θρέφουν την ανυπαρξία τους με ρατσισμό και μισαλλοδοξία.

Οι γειτονιές μας είναι πολυεθνικές, είναι χώροι αλληλεγγύης και κοινωνικότητας, στο χέρι μας είναι να τους μετατρέψουμε σε χώρους αδιαμεσολάβητης αντίστασης κι αγώνα ενάντια στον αναδυόμενο σύγχρονο ολοκληρωτισμό κράτους και κεφαλαίου, ξεκινώντας από την αντιφασιστική δράση στον Πειραιά και παντού.

Ο Αντιφασιστικός αγώνας είναι αγώνας ενάντια στη λήθη

Αντιφασιστική Συγκέντρωση

Δευτέρα 25.9.17

Πασαλιμάνι (Ρολόι)

18:00