αντιφασιστική συνέλευση πειραιά

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΝΙΚΟ Α.

 1. Από την δημοσιονομική «κρίση» στην «κατάσταση εξαίρεσης»:

Κάθε μορφή οικονομικής αναδιάρθρωσης έχει ως απαραίτητο συμπλήρωμά της ένα ποσοστό κρατικής καταστολής. Με την εισαγωγή των μνημονιακών «υποχρεώσεων» το 2010 αυτό που συντελέστηκε δεν ήταν απλά η αναδιάρθρωση ενός επιμέρους οικονομικού τομέα με τις παρεπόμενες κοινωνικές αντιστάσεις, που θα μπορούσαν λιγότερο ή περισσότερο να προβλεφθούν. Αυτό που συνέβη ήταν μια συνολικότερη απόπειρα κοινωνικού εξανδραποδισμού, μια καθολική μορφή κοινωνικής και ταξικής υποτίμησης. Σε αυτό το πλαίσιο εγκαθιδρύεται ένα μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης που μας συνόδευσε τα επόμενα χρόνια, με συνεχή νομοθετικά διατάγματα, δανειακές συμβάσεις, εγκυκλίους και γενικευμένες κατασταλτικές πρακτικές που ως στόχο τους είχαν αποκλειστικά τις υπάλληλες τάξεις. Γίνεται έτσι σαφές πως για την κυριαρχία το ζήτημα δεν είναι η αποσόβηση των κρίσεων στην όποια τους μορφή, αλλά το πεδίο της διαχείρισής τους, και μάλιστα προς όφελος του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου.

Το καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης» όμως είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό λεκτικό σχήμα. Στην σύγχρονη ελληνική του εκδοχή ουσιαστικά αποτελεί την καθαίρεση του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου ως μια επιθετική, από τα πάνω, κίνηση. Αποτελεί την αντιστροφή των συμβολισμών, των κοινωνικών νοηματοδοτήσεων (έστω και στρεβλών), την πριμοδότηση του όλοι εναντίον όλων, του κοινωνικού κανιβαλισμού. Δεν ήρθε όμως από το πουθενά, ήρθε ως συνέχεια της αντιεξεγερτικής πολιτικής που ακολουθήθηκε μετά τον Δεκέμβρη του 2008 και για να απαντήσει στην γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια της τότε περιόδου και στις πολύμορφες αντιστάσεις που παρήγαγε. Οι παραδοσιακές συνταγές απόσπασης συναινέσεων δεν αντιστοιχούσαν, ούτε μπορούσαν να θεωρηθούν επαρκείς. Δεν υπάρχει καρότο, μόνο μαστίγιο.

2. Από την «κατάσταση εξαίρεσης» στην ανάδυση της Χρυσής Αυγής και από εκεί στον κρατικό αντιφασισμό:

Η ανάδυση των φασιστών της Χρυσής Αυγής από τον βούρκο της ανυπαρξίας στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό σε μηδέν χρόνο δεν μπορεί να ιδωθεί εκτός του πλαισίου της κατάστασης εξαίρεσης. Το σιγοντάρισμά τους αποτέλεσε κεντρική πολιτική επιλογή. Καλούνταν να υπερκεράσουν τα όποια αστικοδημοκρατικά προσχήματα είχαν απομείνει και γι΄ αυτό σπρώχτηκαν όσο δεν πάει από τα πολιτικά τους αφεντικά, καθεστωτικά μίντια και διαφόρων ειδών επιχειρηματικά κεφάλαια. Επενδύθηκαν δε από τα πιο καθυστερημένα κοινωνικά υποκείμενα που έχοντας χάσει κάθε οικονομικό και συμβολικό κύρος επιχείρησαν ν’ αποσπάσουν την όποια υπεραξία μπορούσαν με όρους κυνικής φυσικής επιβολής, με όρους δύναμης. Προφανώς αυτός ήταν ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούσαν πλέον να υπάρξουν, ως τελειωμένοι φασίστες.

Η πρόταση της Χ. Α. και της κοινωνικής της βάσης ευθυγραμμίστηκε πλήρως με την κυρίαρχη πολιτική προκρίνοντας και συνεπικουρώντας το πεδίο της κυρίαρχης αντιμεταναστευτικής πολιτικής, την πάταξη της ανομίας, την παραγωγική ανασυγκρότηση προς όφελος μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Οι φασίστες και τ’ αφεντικά τους όμως δεν παίζουν σε άδειο γήπεδο. Τόσο ευρύτερα όσο και στις γειτονιές του Πειραιά (στις οποίες έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση) αρθρώθηκαν αντιστάσεις, δόθηκαν και εξακολουθούν να δίνονται μαχητικές απαντήσεις σε πλατείες, γειτονιές, σχολεία, εργασιακούς χώρους και συνειδήσεις.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της Χ. Α. στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 είχε πολλαπλές και ευρύτατες συνέπειες. Και μας πόνεσε, και μάλιστα πολύ, όπως κάθε φορά που πλήττεται κάποιος από την τάξη μας. Δεν ήταν όμως η αφετηρία, ήταν η κατάληξη όσων είχαν προηγηθεί με τη δολοφονία του Σαχζάντ Λουκμάν στα Πετράλωνα, της δολοφονικής επίθεσης σε σπίτι αλιεργατών στο Πέραμα, τα πογκρόμ και τις επιθέσεις της τότε περιόδου.

Ο τρόπος που δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας ανέσυρε συνειρμούς από την περίοδο του Εμφυλίου και αυτό ήταν κάτι που είχε την ιδιαίτερη σημασία του γιατί οδηγούσε σε περαιτέρω κλιμάκωση τις ήδη οξυμένες κοινωνικές αντιπαραθέσεις της περιόδου, τόσο στο πεδίο του ευρύτερου διακυβεύματος αναφορικά με την εγκαθίδρυση του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος όσο και για την ίδια την ύπαρξη των φασιστών συνολικότερα. Σε κάθε περίπτωση, αυτή θα μπορούσε να είναι η στιγμή αφανισμού των φασιστών από την πολιτική σφαίρα.

Το μεγαλύτερο ανέκδοτο του αιώνα, αυτό του θεσμικού αντιφασισμού, του αντιφασισμού από τα πάνω, που αρθρώθηκε από την παραπαίουσα τότε κυβέρνηση της Ν. Δ. μόνο ανέκδοτο δεν ήταν. Αποτέλεσε, παράλληλα με τη δίωξη και προφυλάκιση του στελεχιακού δυναμικού των φασιστών, το φιλί της ζωής για τη Χ. Α., τη σανίδα σωτηρίας που είχε ανάγκη. Έθεσε αυτό το μόρφωμα σε ένα κλοιό προστασίας, που ακόμα και με δυσμενείς θεσμικούς όρους, το συντηρούσε και παρέτεινε το χρόνο ζωής του. Από αυτή τη συνθήκη το κυβερνητικό στρατόπεδο απόλαυσε τα οφέλη του εγγυητή της ομαλότητας και το αντιπολιτευόμενο πολιτικό προσωπικό, με προεξάρχουσα τη συστιμική αριστερά, επικύρωσε αυτό τον προσανατολισμό τόσο για λόγους αστικής ευπρέπειας ως πολιτικός φορέας εξουσίας με κυβερνητικές προοπτικές (όπως επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια άλλωστε) όσο και στο πλαίσιο του παραδοσιακού του ρόλου ως απορροφητής των κοινωνικών κραδασμών και διαθλαστικός φακός των όποιων δυναμικών με ανατρεπτικό πρόσημο. Γίνεται έτσι εμφανής πλέον ο νέος δικομματισμός και τα χαρακτηριστικά του, αυτά του αποπροσανατολισμού και της αφομοίωσης, της φυσικοποιημένης υποταγής.

Και τί γίνεται με όσες και όσους δεν αποδέχονται το παραπάνω ασφυκτικό πλαίσιο ως όρο για την ύπαρξή τους; Η απάντηση δεν άργησε να δοθεί. Με κορύφωση, ένα χρόνο αργότερα, τη διαδήλωση οργής, μνήμης και αγώνα της 18/9/2014. Με ιδιαίτερη προσήλωση στα αυτοοργανωμένα μπλοκ που είχαν συγκροτηθεί από τοπικές συλλογικότητες και σχήματα η κατασταλτική στρατηγική των ημερών εκείνων έκανε σαφές το πασίδηλο για όποιον δεν είχε καταλάβει: την προστακτική της σιωπής. Το σπάσιμο της πορείας με ιδιαίτερη σφοδρότητα και η σύλληψη 64 συντρόφων και συντροφισσών ήταν ο απολογισμός εκείνης της ημέρας.

Ανάμεσα στους συλληφθέντες/σες και ο σύντροφός μας Νίκος Α. όπου συνελήφθη μόνος και μακριά από το πεδίο όπου έλαβαν χώρα οι υπόλοιπες μαζικές συλλήψεις, έγινε αποδέκτης του πολιτισμικού ήθους των κανιβάλων της περιβόητης ομάδας ΔΕΛΤΑ και τελικά φορτώθηκε με ένα κακοφτιαγμένο, πλην όμως βαρύ και ογκωδέστατο, κατηγορητήριο. Ο σύντροφος απο την πρώτη στιγμή υπερασπίστηκε την πολιτική του επιλογή να βρίσκεται στη διαδήλωση και αντέκρουσε το καταφανώς ψευδές κατηγορητήριο. Στο πλαίσιο των ευρύτερων πολιτικών του επιλογών έκανε σαφή τα χαρακτηριστικά και τα πολιτικά περιεχόμενα της συγκεκριμένης διαδήλωσης. Κατέδειξε τόσο ο ίδιος όσο και οι μάρτυρες υπεράσπισης τη σαθρότητα του κατηγορητηρίου. Έθεσε πρώτα και κύρια  τη σημασία της εμπράγματης άρνησης αυτού του πολιτισμού, τη σημασία της παραγόμενης υλικότητας που προκύπτει διαμέσου των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων για την καλυτέρευση της ζωής – και του τρόπου με τον οποίο αυτή βιώνεται – των ανθρώπων. Το νόημα του να αντιπαλεύονται τα ακροδεξιά κατακάθια στο πεδίο της καθημερινότητας.

Η σύσταση της έδρας των δικαστηρίων Πειραιά που εκδίκασε σε πρώτο βαθμό την υπόθεση του Νίκου Α. Αντιλήφθηκε πολύ καλά όλα τα παραπάνω. Πιστή στο ρόλο της τον καταδίκασε σε 6 χρόνια ποινή κατά συγχώνευση με ανασταλτικό χαρακτήρα έως την εκδίκαση του εφετείου. Προφανώς η μεταχείριση που του επιφύλαξε ήταν εξαιρετικά δυσανάλογη σχετικά με το αβάσιμο των κατηγοριών, αναλογούσε όμως πλήρως αναφορικά με τα ευρύτερα διακυβεύματα που τίθονταν.

3. Κοινωνικές αντιστάσεις και διακυβεύματα:

Με τον συγκεκριμένο σύντροφο μας συνδέουν πολλά, φύσει και θέσει. Είναι άνθρωπος της τάξης μας και αυτό για μας έχει ιδιαίτερη σημασία. Αποτελεί αντανάκλαση και φορέα των πολιτικών και αξιακών μας επιλογών. Έχουμε βρεθεί από κοινού στο πεδίο των μαχητικών και αδιαμεσολάβητων κοινωνικών – ταξικών αγώνων. Σε εργατικά σωματεία, σε αγώνες γειτονιάς, σε δρόμους και πλατείες θέτοντας αναχώματα σε φασιστικά ασπόνδυλα. Όλα αυτά αποτελούν το αμάλγαμα των συντροφικών μας σχέσεων, της κοινωνικής μας προταγματικής. Ο Νίκος Α., όπως κάθε σύντροφος και συντρόφισσα, είναι ανεκτίμητος και τέτοιος θα παραμείνει. Στις 5 Απριλίου δικάζεται σε δεύτερο βαθμό από το εφετείο Πειραιά και θα φροντίσουμε να καταστεί σαφές ότι δεν πρόκειται να αποτελέσει βορά στις ορέξεις της δικαστικής και παραδικαστικής μαφίας.

Μετά από 5 χρόνια η δίκη αυτή εξακολουθεί να έχει την ίδια σημασία που είχε από την πρώτη στιγμή. Δεν διακυβεύονται μόνο τα επίδικα της τότε περιόδου σχετικά με την πολιτική διάσωση που προσέφερε στους φασίστες το καθεστώς. Ούτε αφορά τη συνολικότερη επιθετικότητα με ταξικούς όρους, με όρους κοινωνικής αφαίμαξης, της οποίας γινόμαστε δέκτες ως φορείς των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων. Παραπέρα ακόμα, δεν αφορά ούτε μια απόπειρα καταγραφής ενός εναντιωματικού λόγου για την τότε συγκυρία στο πλαίσιο μιας ιστοριογραφικής προσέγγισης. Στο σήμερα, αυτό της εξόδου από τις μνημονιακές υποχρεώσεις που συνεπάγεται την παραγωγή ενός νέου τύπου κανονικότητας για το κεφάλαιο, την αρχή μιας νέας διαδικασίας απόσπασης υπεραξίας με ολοένα δυσμενέστερους όρους ύπαρξης για τους από κάτω, δεν μπορούμε να αφήσουμε να «σφραγιστεί» αυτή η ποινή των 6 χρόνων, να αποτελέσει μια ακόμη μορφή επικύρωσης των υπαρχόντων ταξικών συσχετισμών δύναμης. Οι όροι οφείλουν να αντιστραφούν…

ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΝΙΚΟΥ Α.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 9:00πμ.

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΠΕΙΡΑΙΑ

(Φίλωνος Σκουζέ 3-5)

https://www.youtube.com/watch?v=Z-mVj0_lpcg

πανό στη γέφυρα της Σκυλίτση:

κείμενο της αντιφασιστικής συνέλευσης πειραιά:

διασυλλογική αφίσα από στέκια – καταλήψεις – ομάδες από τις δυτικές συνοικίες του Πειραιά και της Αθήνας:

αφίσα του antifa community:

Αφίσα που κολλιέται στα σχολεία και τους δρόμους του Πειραιά σχετικά με την κατάσταση στο 9ο ΓΕΛ

Πόσα σκατά χωράνε κάτω από το χαλάκι της εκπαίδευσης;

Το σημερινό σχολείο είναι στην πραγματικότητα ένα μεγάλο παρκινγκ εφήβων.  Ένας  χώρος όπου οι υποτιμημένοι, οικονομικά και κοινωνικά, καθηγητές καταπιέζουν τους αυριανούς άνεργους. Μια ανούσια και βαρετή υποχρέωση για κάθε μαθητή και καθηγητή.

Στα πλαίσια του ξεσηκωμού για την ιδιοκτησία του ονόματος της Μακεδονίας, πολλών ειδών φασίστες προσπάθησαν να σύρουν (και) τους μαθητές στο πατριωτικό γαλανόλευκο καρναβάλι. Παπάδες, media, πολιτικοί, σύλλογοι γονέων και φορείς εθνικιστικού πολιτισμού κατάφεραν να κλείσουν λίγα σχολεία, κυρίως στις βόρειες περιοχές της επικράτειας, ενώ στην Αττική οι μαθητές και οι μαθήτριες ακόμα προτιμούν να κάνουν κατάληψη για την τυρόπιτα παρά για την Μακεδονία. Και πολύ καλά κάνουν.

Στον Πειραιά ελάχιστοι μαθητές συγκινήθηκαν από τον φασιστικό παροξυσμό πολλών μεγαλύτερών τους. Στο 9^ο λύκειο πειραιά, όμως, υπάρχει θέμα. Υπάρχει θέμα γιατί ο Ανδρέας Χρυσικός, μαθηματικός, συστηματικά τον τελευταίο καιρό προσηλυτίζει μαθητές στην εθνικιστική ιδεολογία και ρητορεύει υπέρ του μίσους, του έθνους και της φυλής. Παρότι οι φασιστικές απόψεις και η βίαιη συμπεριφορά του συγκεκριμένου καθηγητή είναι πράγματα γνωστά εδώ και χρόνια, κανείς δεν έχει σκοπό να τον μαζέψει. Γιατί ο φόβος της ευθύνης, γνωστό πρόβλημα των καθηγητών, τους κάνει να αδιαφορούν ακόμα και για το αυγό του φιδιού που με τη στάση τους εκκολάπτουν.  Παρόλα αυτά, το 9^ο λύκειο και κάθε σχολείο δεν παύει να αποτελεί έναν κοινωνικό χώρο όπου οι φασιστικές και εθνικιστικές λογικές δεν έχουν καμία θέση και θα τσακίζονται.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΕΙΟ  ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

κείμενο που μοιράζεται σε σχολεία του Πειραιά, σχετικά με τον Ανδρέα Χρυσικό, φασίστα καθηγητή στο 9ο ΓΕΛ.

Δε θα αφήσουμε κανένα καθηγητή, παπά, μπάτσο ή γονέα να προσηλυτίζει μαθητές στον εθνικισμό και το φασισμό.

Πίσω στις τρύπες σας!

κανένα έθνος δεν μας ενώνει, κανένα όνομα δεν μας χωρίζει\

Σήμερα η νέα μόδα (ή μάλλον back to the 90s μόδα) του ελληνικού εθνικισμού είναι το ζήτημα της ονομασίας της δημοκρατίας της μακεδονίας. Η επιχειρηματολογία τους παραμένει το ίδιο ηλίθια με 26 χρόνια πριν, όταν είχε πρωτοξεκινήσει το όλο ζήτημα. Ο ελληναράς λέει δε δέχεται το ξεπούλημα της χώρας του και της ιστορίας του. Οπλισμένος με πλήρη ιστορική άγνοια, αλλά και με εθνική υπερηφάνεια (καθώς δεν έχει κάτι άλλο για να είναι υπερήφανος) γίνεται υποχείριο των διαφόρων ναζιστικών και εθνικιστικών οργανώσεων. Λούμπεν “μακεδονομάχοι”, παπαδαριό και μαχαιροβγάλτες γίνονται μια γροθιά ενάντια σε κάτι που δεν νοιάζει κανέναν σε ολόκληρο τον κόσμο, παρά μόνο αυτούς.

έξω οι φασίστες από τα σχολεία\

Οι ντόπιοι οργανωμένοι φασίστες όμως δεν αρκούνται μόνο στους παραπάνω “συμμάχους”, καθώς στόχος τους τώρα έχουν γίνει και οι μαθητές. Εκμεταλλευόμενοι την βαρεμάρα των νέων για περαιτέρω τυποποιημένη εκπαίδευση, προσπάθησαν να τους καλέσουν σε κατάληψη κατά της συμφωνίας των πρεσπών στις 29\11\18. Σε κάποια σχολεία οι φασίστες βρήκαν απήχηση σε μικρές παρέες, με τους δεύτερους είτε να βγάζουν πανό, είτε να οργανώνουν αποχή με την υπόλοιπη μάζα μαθητών απλά να συναινεί με αντάλλαγμα απλά το να μην κάνει μάθημα.

Σε κάποια σχολεία όμως οι φασίστες δεν είναι εξωσχολικοί, αλλά είναι καθηγητές σε αυτά. Όπως στο 9ο λύκειο πειραιά, όπου ο Ανδρέας Χρυσικός, μαθηματικός, προσπαθεί να προσηλυτίσει μαθητές στη ναζιστική ιδεολογία και τραμπουκίζει τυχόν αντιφρονούντες. Ευθύνη βέβαια φέρουν και οι υπόλοιποι καθηγητές, που ενώ βλέπουν την όλη κατάσταση, επιλέγουν να “κοιτάξουν τη δουλειά τους”, μη βρουν κανά μπελά! Στα μάτια τους είναι πιο σημαντικό κάποιος βγαίνοντας από το 9ο λύκειο να ξέρει να κάνει ολοκληρώματα και μετάφραση από αρχαία, παρά το να μην είναι μισάνθρωπος, ρατσιστής, ομοφοβικός και ό,τι άλλο αντιδραστικό μπορεί να είναι κάποιος φασίστας.

Όσο η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση γίνεται εντονότερη, τόσο τα τσιράκια των κερδισμένων της υπόθεσης (δηλαδή των αφεντικών) θα προσπαθούν να ανυψώσουν τα εθνικά αισθήματα των μικροαστών. Η συνεχόμενη αφαίμαξη των εργατών από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου στους αστούς προσπαθεί να κουκουλωθεί μέσω της εθνικής ενότητας και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Προσπαθούν να παρουσιάσουν τον εθνικισμό σαν τη λύση στην κοινωνική και οικονομική κατάρρευση. Υπόσχονται μια κοινωνία «καθαρή από παρείσακτους» και με οικονομική ασφάλεια για κάθε σωστό νοικοκυραίο. Θέλουν να γιατρέψουν τον πληγωμένο εγωισμό των μικροαστών ταΐζοντάς τους εθνική υπερηφάνεια. Να τον κάνουν να ξανανιώσει κάποιος σπουδαίος. Να δώσουν ελπίδα στο όνειρό του για το πέρασμά του στην “ανώτερη τάξη”. Ο εθνικισμός όμως δεν είναι τίποτα παραπάνω από την κορύφωση της κοινωνικής παρακμής των κάτω στρωμάτων, αλλά και η κορύφωση του πολέμου κατά της εργατικής τάξης.

Η αίσθηση της εθνικής υπερηφάνειας πάντα πάει πακέτο με την υποβάθμιση αυτών που δεν ανήκουν στο έθνος. Δεν είναι  τίποτα άλλο από μια δικαιολογία για τη περαιτέρω εκμετάλλευση του “ξένου” (για αρχή) εργατικού δυναμικού. Και αυτό ξεκινάει με την υποβάθμιση της ίδιας της ζωής των εργατών. Τα φαινόμενα βίας εις βάρος σε όποιον δεν είναι «καθαρός έλληνας» είναι αναρίθμητα. Από την πρόσφατη δολοφονία του 63χρονου εργάτη γης Πετρίτ Ζίφλε με καταγωγή από την Αλβανία στη Λευκίμη, την εν ψυχρώ δολοφονία του πακιστανού Σαχζάτ Λουκμάν, το ανθρωποκυνηγητό των 200 περίπου μεταναστών εργατών που τόλμησαν να ζητήσουν τα 6 μηνών δεδουλευμένα τους στη Μανωλάδα και πάρα πολλά άλλα. Το μένος των ελλήνων φασιστών αποτελεί αναγκαίο εργαλείο στα χέρια του ντόπιου κεφαλαίου, καθώς η υποτίμηση της ζωής των ξένων εργατών ισοδυναμεί άμεσα και με υποτίμηση του μισθού τους, την ανασφάλιστη εργασία και την ολοένα και μεγαλύτερη γιγάντωση των κερδών των αφεντικών τους.

Το μίσος όμως των ελλήνων φασιστών εκτός από το αίμα κοιτάει και την τσέπη. Γιατί αλβανός ήταν ο Πετρίτ, αλβανός είναι και ο Roberto Chaidi -μέλος της ναζιστικής γκρούπας χ.α.. Η διαφορά τους όμως έγκειται στο ότι ο δεύτερος “τυγχάνει” να είναι και ιδιοκτήτης πολυτελέστατου πεντάστερου ξενοδοχείου στην αλβανία. Η αγάπη των εθνικιστών προς το κεφάλαιο δεν είναι κάτι το κρυφό, με την αδυναμία τους να είναι το εφοπλιστικό και το βιομηχανικό. Από τις ξεδιάντροπες φοροαπαλλαγές της χούντας για 464 μεγάλες επιχειρήσεων το 1971 (φοροαπαλλαγές περίπου τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!), μέχρι το σωματείο ελλήνων εργαζομένων «ο άγιος νικόλαος» που έχει στηθεί από τη ναζιστική οργάνωση λίγο δίπλα από το λιμάνι του περάματος, με στόχο τη διάλυσης της όποιας εργατικής διεκδίκησης σε βάρος των αφεντικών τους (των εφοπλιστών της περιοχής δηλαδή). Κάπως έτσι λοιπόν ο εθνικισμός και το κεφάλαιο πάνε πακέτο.

Γιατί η ονείρωξη του ντόπιου φασίστα είναι η διατήρηση της ελπίδας του για ένα πέρασμα στην ανώτερη (οικονομικά αλλά και εξουσιαστικά) τάξη. Είναι είναι η «ανάπτυξη». Οι έλληνες πατριώτες θέλουν μια ανάπτυξη που θα καθαρίσει το δρόμο για τα ντόπια αφεντικά να κάνουν τη δουλειά τους σε βάρος όσων ζουν και δουλεύουν εδώ, με αντάλλαγμα κάποια ψίχουλα για τις υπηρεσίες τους.

 Το χρέος του κάθε μαθητή και μελλοντικού εργάτη που σέβεται τον εαυτό του και την τάξη του είναι να σταθεί απέναντι από τα ελληνικά αφεντικά και τα φασιστικά σκυλιά τους. Να σταθεί απέναντι από το παπαδαριό, να σταθεί απέναντι από τα εθνικά συμφέροντα (ή αλλιώς συμφέροντα των αφεντικών που πλουτίζουν στις πλάτες όσον ζουν και δουλεύουν στον ελλαδικό χώρο), να σταθεί απέναντι από τον κοινωνικό κανιβαλισμό, να σταθεί απέναντι από κάθε καθηγητή που προπαγανδίζει τον εθνικισμό και το ρατσισμό.

 κοινοί αγώνες όλων των βαλκάνιων

ενάντια σε αφεντικά \ έθνη \ κράτη

Σήμερα η νέα μόδα (ή μάλλον back to the 90s μόδα) του ελληνικού εθνικισμού είναι το ζήτημα της ονομασίας της δημοκρατίας της μακεδονίας. Η επιχειρηματολογία τους παραμένει το ίδιο ηλίθια με 26 χρόνια πριν, όταν είχε πρωτοξεκινήσει το όλο ζήτημα. Ο ελληναράς λέει δε δέχεται το ξεπούλημα της χώρας του και της ιστορίας του. Οπλισμένος με πλήρη ιστορική άγνοια, αλλά και με εθνική υπερηφάνεια (καθώς δεν έχει κάτι άλλο για να είναι υπερήφανος) γίνεται υποχείριο των διαφόρων ναζιστικών και εθνικιστικών οργανώσεων. Λούμπεν “μακεδονομάχοι”, παπαδαριό και μαχαιροβγάλτες γίνονται μια γροθιά ενάντια σε κάτι που δεν νοιάζει κανέναν σε ολόκληρο τον κόσμο, παρά μόνο αυτούς.

Δε θα αφήσουμε τη γειτονιά μας να γίνει πεδίο δράσης για κανένα φασίστα, εθνικιστή και ομοφοβικό.

Αντιφασιστική Συγκέντρωση

Σάββατο 26/1, 15:00

Λεωφόρος Παπαναστασίου και Ναυάρχου Βότση

(πάνω από τον ΕΚΧ Φαβέλα)

Τρόλευ γραμμή 20 – στάση “Μικρολίμανο”

Παρέμβαση στο 9ο Λύκειο Πειραιά πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 30/11, όπου μοιράστηκε το κείμενο της αντιφασιστικής συνέλευσης πειραιά για την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και κολλήθηκαν αντιφασιστικά αυτοκόλλητα. Στο συγκεκριμένο σχολείο υπάρχει κλίμα πόλωσης, καθώς τις προηγούμενες μέρες ανέβηκαν πανό για την Μακεδονία αλλά και αντιφασιστικό από διαφορετικές ομάδες μαθητών.

Είναι επείγον για εμάς να οξύνουμε την αντιφασιστική και αντικρατική συνείδηση στα σχολεία, απέναντι στη γενικευμένη εθνική ενότητα του κράτους και των αφεντικών.

Οι παρεμβάσεις στα σχολεία θα συνεχιστούν.

Κείμενο της αντιφασιστικής συνέλευσης πειραιά που μοιράζεται στα σχολεία της πόλης μας.

Πριν λίγο καιρό βιώσαμε πανελλαδικά την εθνικιστική έξαρση όπως αυτή εκφράστηκε στα συλλαλητήρια που πραγματοποιήθηκαν με αφορμή το ζήτημα της ονομασίας του γειτονικού κράτους της Μακεδονίας  σε Θεσσαλονίκη κι Αθήνα. Ορδές “φτωχών” πλην τίμιων πατριωτών ξεχύθηκαν κατά χιλιάδες στους δρόμους των πόλεων για να βροντοφωνάξουν: “το όνομα μας είναι η ψυχή μας” με τις ευλογίες της εκκλησίας, κομμάτων, “πολιτιστικών” συλλόγων κι επιχειρηματιών, σε μια ξαναζεσταμένη συνταγή εθνικής ομοψυχίας. Οποιοσδήποτε στάθηκε κριτικά απέναντι στις συγκεντρώσεις αυτές, αναδεικνύοντας το προφανές γεγονός ότι στις τάξεις των πατριωτών συμμετείχαν απροκάλυπτα οργανωμένες ομάδες νεοναζί, βαφτίστηκε “ανθέλληνας” απ’ τα media σε μια μαζική λαϊκιστική προσέγγιση, μέσω της οποίας ο λαός πάντα έχει δίκιο.

Προφανώς όλα αυτά δεν είναι κάτι καινούργιο, το έργο αυτό είχε ξαναπαιχτεί τον Φεβρουάριο του 1992 με πολύ μαζικότερους όρους, έχοντας ως φόντο την διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το ντοκιμαντέρ αυτό δείχνει με πολύ αναλυτικό τρόπο τα γεγονότα που εκτυλίσσονταν στις γειτονικές μας χώρες,  αποδομώντας την φαντασιακή αφήγηση του τότε.

Μπορεί τα γεωπολιτικά δεδομένα σήμερα να έχουν αλλάξει, με τις επεκτατικές βλέψεις του ελληνικού κράτους  να μην μοιάζουν πλέον πιθανές εφόσον τα σύνορα έχουν πλέον οριστικοποιηθεί, η κεντρική ιδέα όμως παραμένει η ίδια. Η αλυτρωτική αντίληψη ότι τα εδάφη των Σκοπίων και μέρος της βόρειας ηπείρου  δικαιωματικά ανήκουν στην Ελλάδα, τροφοδοτείται από την εθνική αφήγηση περί ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού από την εποχή του μεγαλέκου μέχρι σήμερα σε συνδυασμό με την αδιάλειπτη παρουσία του ελληνικού στοιχείου στις περιοχές αυτές και κυρίως της γλώσσας και της θρησκείας, δηλαδή δύο απ’ τους βασικούς παράγοντες συγκρότησης της εθνικής ταυτότητας.

Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική. Η περιοχή της ευρύτερης μακεδονίας (γεωγραφικά προσδιορισμένη έως και τα Σκόπια), υπήρξε για αιώνες μια κατεξοχήν πολυπολιτισμική κοινωνία με πολλές διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, διαλέκτους, θρησκείες. Στις αρχές του 20ου αιώνα, σε περιβάλλον παρακμής της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η ανάγκη κομματιού του πληθυσμού για αυτονόμηση έφερε στην επιφάνεια την ανάγκη των οικονομικών και θρησκευτικών ελίτ να διασφαλίσουν τα συμφέροντα τους. Ο καλύτερος τρόπος για αυτό ήταν η συγκρότηση εθνικού κράτους με σαφή σύνορα ενιαία γλώσσα και θρησκεία. Το νεοσύστατο τότε ελληνικό κράτος δεν έμεινε αδιάφορο. Παρατηρώντας την Βουλγαρία να εμπλέκεται ενεργά, είτε μέσω της πολιτιστικής επιρροής των κομιτάτων και του πατριαρχείου, είτε διεκδικώντας εδάφη από την περιοχή αυτή, οργάνωσε τις περίφημες ομάδες “μακεδονομάχων” προκειμένου να συμμετέχει στον διαμοιρασμό των νέων εδαφών. Τα γεγονότα αυτά που οδήγησαν στον α’ βαλκανικό πόλεμο (1912), δεν είχαν ηρωική διάσταση όπως προσπαθούν να προβάλλουν οι θιασώτες της εθνικής ενότητας, καθώς ο πληθυσμός των περιοχών αυτών έπεσε θύμα εθνικών εκκαθαρίσεων , μαζικών σφαγών κι εκτοπισμών που διήρκησαν πολλά χρόνια στα πλαίσια των ανταγωνισμών των γύρω κρατικών δυνάμεων (Ελλάδα, Βουλγαρία, Οθωμανική αυτοκρατορία).

Όλη αυτή η βίαιη διαδικασία συγκρότησης των εθνικών κρατών στην περιοχή των Βαλκανίων έφτασε στο αποκορύφωμα της στις αρχές της δεκαετίας του 90 με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την αυτονόμηση διαφόρων κρατών όπως η Κροατία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη η Σλοβενία και η πρώην Γιουγκοσλαβική δημοκρατία της Μακεδονίας(Σκόπια). Η Σερβία την περίοδο εκείνη, διοικώντας το μεγαλύτερο μέρος του Γιουγκοσλαβικού στρατού, αποτελούσε την κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη στην περιοχή και δεν άργησε να ξεκινήσει την υλοποίηση του επεκτατικού της σχεδίου για τη δημιουργία της μεγάλης Σερβίας. Το καθεστώς του Μιλόσεβιτς έχοντας καλλιεργήσει τα προηγούμενα χρόνια στο εσωτερικό του μέσω εθνικιστικής προπαγάνδας, την αίσθηση απειλής για τις σερβικές μειονότητες και την ορθοδοξία απ´ τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, παράλληλα με τις υποτιθέμενες αλυτρωτικές βλέψεις εναντίον τους, ξεκίνησε τις μαζικές εκκαθαρίσεις πληθυσμών  πρώτα στην Κροατία και στη συνέχεια στην Βοσνία. Η Ελλάδα αντιλαμβανόμενη την προοπτική διαμοιρασμού των Σκοπίων, το οποίο αποτελούσε ένα απ’ τα πιο αδύναμα νεοσύστατα κράτη, τάχτηκε (έμμεσα στην αρχή) με το πλευρό των σέρβων φασιστών, ιδεολογικά και συνειδησιακά.

Το ζήτημα της ονομασίας της Μακεδονίας  και η εθνική συσπείρωση γύρω του εκφράζει στην ουσία του τις χειρότερες επεκτατικές βλέψεις του ελληνικού εθνικού κορμού, ο οποίος με αφορμή το ονοματολογικό έφτασε σε σημείο να στηρίξει ένα απ’ τα μαζικότερα εγκλήματα πολέμου  της σύγχρονης εποχής (μόνο στη Σρεμπρένιτσα ο άμαχος πληθυσμός που σκοτώθηκε ξεπερνάει τις 5 χιλιάδες). Αναδύθηκε από όλο το πολιτικό φάσμα (δεξιά- αριστερά) και τα Μ.Μ.Ε, μια επιθετική ρητορική ενάντια στο νεοσύστατο γειτονικό κράτος της Μακεδονίας, στο οποίο αποδόθηκαν αλυτρωτικές βλέψεις και υποτιθέμενη κατάχρηση της ελληνικής ιστορίας παράλληλα με την καλλιέργεια ρατσιστικών αντιλήψεων για τους κατοίκους του (γυφτοσκοπιανοί), εν αναμονή της μοιρασιάς του από τους σφαγείς Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς και Μλάντιτς. Μπορεί οι στόχοι για εδαφική επέκταση τελικά να μην επιτεύχθηκαν, αλλά το οικοδόμημα της εθνικής συνείδησης στήθηκε σε πολύ ισχυρά θεμέλια εκπαιδεύοντας μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού στον ρατσισμό, τον σωβινισμό και την διάχυτη αντίληψη της ανωτερότητας απέναντι στους γειτονικούς πληθυσμούς, εκπαίδευση η οποία αποτέλεσε γόνιμο έδαφος στην ανάδυση φασιστικών ιδεών και κομμάτων όπως η χρυσή αυγή.

Βλέπουμε λοιπόν ότι τα ρατσιστικά, συντηρητικά και ξενοφοβικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας του σήμερα καλλιεργούνται συστηματικά κι έχουν τις βάσεις τους στις μαζικές εκδηλώσεις εθνικής υπηρηφάνειας κι ομοψυχίας, οι οποίες προωθούνταν και προωθούνται από όλους τους θεσμούς ως δημοκρατικό δικαίωμα του “κυρίαρχου” λαού. Όλοι αυτοί που συμμετέχουν στα εθνικιστικά συλλαλητήρια δεν είναι αθώοι καθώς αναπαράγουν εθνικιστικές ρητορικές περί ανωτερότητας, οι οποίες περνάνε πάντοτε από την εξόντωση του άλλου, δηλαδή οποιουδήποτε δεν ταιριάζει πολιτιστικά στην σάπια μοντέρνα εκδοχή του ελλάς-ελλήνων χριστιανών.

Το συλλογικό υποκείμενο του έλληνα πατριώτη που δεν “ανέχεται” να οικειοποιούνται άλλα κράτη ένα όνομα που θεωρεί ότι του ανήκει, παραχαράσσοντας την ιστορία “του”, που κοιμάται και ξυπνάει εθνικά υπερήφανος, είναι ο ίδιος που κάθε μέρα νοιώθει ότι απειλούμαστε από τους μετανάστες, που  φοβάται για την αλλοίωση του πολιτισμού μας από τους μουσουλμάνους, των παραδόσεών μας από ανθρώπους με διαφορετική σεξουαλική προτίμηση. Δεν είναι απλά οπισθοδρομικός, είναι επικίνδυνος εφόσον γνωρίζει ότι διαχρονικά τα  εθνικά ιδεώδη εκφράζονται πάνω στα πτώματα των άλλων.

Παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ συνειδητοποιεί κανείς ότι η αφήγηση γύρω από ιστορικά γεγονότα δεν είναι αυτή που αποτυπώνεται απαραίτητα από την επίσημη ιστοριογραφία και την ανάγνωση της ιστορίας από την πλευρά των νικητών με όρους  απόλυτης αλήθειας. Είναι λοιπόν ένα σημαντικό στοίχημα η ανάδειξη των εμπειριών και των μαρτυριών  ανθρώπων που υπέφεραν στο όνομα των εθνικών ιδεών.